Τρίτη, Δεκεμβρίου 27

Με το πρώτο φως του πρωινού

Σκέφτομαι πως θα είναι η μέρα που θα ξημερώσει..

Άραγε θα υπάρχεις;
Ή θα χαθείς;
Θα σαι μόνο ένα όνειρο;
Θα μείνεις;
Η πρώτη ακτίνα του πρωινού μου απαντάει.
Και έτσι, κάθε πρωινό είσαι ακόμα εδώ. Υπάρχεις.
Υπάρχεις μέσα μου , και δε σε χάνω.

Είσαι όμως εδώ; Ή εγώ σε έχω κρατήσει;
Μήπως είσαι ένα άδειο σεντόνι;
Ένα άδειο λευκό σεντόνι,
μια κενή εικόνα πλέον.

Πού είσαι; Ποια είσαι;
Στάσου.Μη φύγεις.
Σε χρειάζομαι.
Όχι.Η ανάμνηση χάνεται.
Χάνω το φως. Δεν βλέπω τίποτα.
Έχασα το δρόμο..
Ψάχνω απεγνωσμένα λίγο φως.

Μάταια όμως.

Το σκοτάδι πλέον έχει γεμίσει
σχεδόν κάθε κηλίδα χρώματος.
Ευτυχώς έχω και αυτές τις μικρές πιτσιλιές
στο μαύρο του απέραντο πέπλο.
Και τη μεγάλη φωτεινή σφαίρα...
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο σκοτεινά...

Κι αν όντως υπάρχεις;
Τότε ο ήλιος λάμπει.
Φωτίζει το χαμόγελο μου,
Ζεσταίνει την ευτυχία μου.
Γιατί χειμώνα καλοκαίρι,
θα σ'έχω μέσα μου να με ζεσταίνεις

Τρίτη, Δεκεμβρίου 20

Meantime

Far away, far away,
Far away from here...
There is no worry after joy
Or away from fear
Far away from here.

Her lips were not very red,
Not her hair quite gold.
Her hands played with rings.
She did not let me hold
Her hands playing with gold.

She is something past,
Far away from pain.
Joy can touch her not, nor hope
Enter her domain,
Neither love in vain.

Perhaps at some day beyond
Shadows and light
She will think of me and make
All me a delight
All away from sight.

Fernando Pessoa

Παρασκευή, Νοεμβρίου 18

Πάνω σ'ένα κατάμαυρο σεντόνι

Είναι απίστευτο πόσο έντονα συναισθήματα μπορεί να σου δημιουργήσει ένα τραγούδι. Να μετατοπίσει τις ισορροπίες της ψυχής σου. Όσο απίστευτο είναι βέβαια πόσο εθιστικό μπορεί να γίνει. Ναρκωτικό, και δεν πρόκειται για υπερβολή.
Γιατί; Διότι τα έχουμε συνδέσει με καταστάσεις. Με σκέψεις, με συναισθήματα. Διότι με την παραμικρή νότα λειτουργούμε συνειρμικά και γενικά καταλήγουμε στο ίδιο σημείο.
Διότι τα έχουμε συνδέσει με συναισθήματα. Και δυστυχώς αυτό είναι το χειρότερο πράγμα καθώς εγκλωβίζουμε την ίδια μας τη στάση στο άκουσμα τους. Συχνά τα πιο πολλά είναι μια γλυκιά μελαγχολία. Όχι πάντα βέβαια.
Αχ αυτός ο ουρανός.. Γεμάτος με μικρές πινελιές άσπρου. Με τα μικρά φωτάκια. Στη μέση του βρίσκεται περήφανο και ισχυρό το κέντρο του ουρανού. Με το φωτεινό του τ' άστρο. Όμως δεν κρύβεται εκεί η μαγεία. Η μαγεία του κρύβεται στο σύνολο. Και τι είναι ένας όμορφος ουρανός χωρίς το ανάλογο φεγγάρι; Μερικές φορές ακόμα και τα σύννεφα τον ομορφαίνουν. Ειδικά αν σου επιτρέπουν να βλέπεις και τ'αστέρια.. Εκεί έρχεται η μαγεία. Στην ηρεμία, στην ψυχική γαλήνη. Στην απελευθέρωση της σκέψης.
Διότι αυτό είναι πραγματικά ελευθερία. Να μπορείς να ανοίξεις ελεύθερα τη σκέψη σου ώσπου να γίνεις ένα με το σύνολο. Μια οντότητα μέσα στο υπερπέραν.
Γι'αυτό λατρεύω αυτή τη μουσική. Ανοίγει το μυαλό. Κλείνω τα μάτια και νιώθω γαλήνη. Ένα βάρος φεύγει από πάνω μου. Η σκέψη ελαφραίνει, καθώς οι νότες συνεχίζονται καταιγιστικά. Τονίζουν την κατάσταση. Κι ο ουρανός εκεί. Σταθερός. Αυτό το σύμβολο γαλήνης. Το απέραντο σεντόνι που κάθε βράδυ μας καλύπτει. Που 2 φορές τη μέρα χρωματίζεται και διαμορφώνει τη διάθεσή μας.
Ίσως η ηρεμία να είναι ψυχική, όμως η ψυχή συνδέεται με το σώμα. Η ιδανική κατάσταση. Άλλοι τη λένε nirvana άλλοι παράδεισο, άλλη σύνδεση με το θείο. Τα λόγια δεν είναι αρκετά. Είναι κώδικας επικοινωνίας, όχι συναισθημάτων. Και να νοιώθεις κάθε μέρα την ίδια μαγεία, καμία λέξη δεν μπορεί να δείξει την πραγματική αξία. Ο λόγος είναι φτωχός, η σκέψη και η ψυχή όμως είναι πιο πλούσιες και από τις πιο τρελές φαντασιώσεις του πιο φιλάργυρου ανθρώπου...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 9

Τα πάντα (καταρ)ρεί...

Ξεκινήστε το από το 0:25

Τα πάντα καταρρέουν πλέον.

Όπου και να κοιτάξω γύρω βλέπω μια μελαγχολία.
Βιώνουμε ίσως τις δυσκολότερες μέρες
Που έχει βιώσει αυτός ο τόπος τα τελευταία χρόνια.
Και είναι απογοητευτικό
Που ακόμα και τώρα δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση.
Ο καθένας συνεχίζει να κοιτάει τον εαυτό του.
Έτσι δεν πάει όμως τίποτα μπροστά.

Τα πάντα καταρρέουν πλέον.

Κοιτάζω τους γύρω μου και κοιτάζω τον εαυτό μου
Και το μόνο που βλέπω είναι μια μουντή έκφραση.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά.
Ο κόσμος αρχίζει και χάνει το χρώμα του.
Και τι είναι αυτός ο κόσμος δίχως χρώμα;
Ποιο το νόημα ενός άχρωμου κόσμου;
Ενός άχρωμου λουλουδιού;
Ενός άχρωμου χαμόγελου;
Μιας παγωμένης αγκαλιάς;
Ενός κρύου φιλιού;
Ο κόσμος έχει αρχίσει να χάνει το νόημα του,
Μαζί κι εμείς το δικό μας.

Τα πάντα καταρρέουν πλέον.

Ο ήλιος δεν ζεσταίνει πια τα πρόσωπα μας.
Όχι, κρύβεται πλέον, τέτοιος δειλός που είναι
Πίσω από τα γκρίζα μουντά σύννεφα.
Και κάθε μέρα πλέον,κρύα ξημερώνει,
Απλώνοντας ένα κρύο πέπλο στον κόσμο
Παγώνοντας τα βάθη της ψυχής μας.

Τα πάντα καταρρέουν πλέον.

Που είναι ο ήλιος;
Χάθηκε για πάντα;
Όχι. Είναι ακόμα εκεί.
Και μια στιγμή θα βγει, και θα μας φωτίσει.
Μια στιγμή θα βγει, και θα μας ζεστάνει.
Και ο κόσμος θα γεμίσει χρώμα.

Και τίποτα δε θα καταρρέει πλέον.

Κυριακή, Νοεμβρίου 6

Για έναν ανώνυμο λόγο

Γιατί; Γιατί να μην είναι απλά τα πράγματα; Εγχειρίδιο χρήσης δε θα βρούμε. Άχρηστο θα ήταν εξάλλου. Όμως κάτι. Αυτό το κάτι που θα σου δώσει τη μικρή συμβουλή. Πόσο πολύ το χρειάζομαι ώρες ώρες. Αλλά από την άλλη θα χανόταν η ομορφιά του να φάω τα μούτρα μου. Ειδικά σ' αυτό δηλαδή δε χρειάζομαι ούτε συμβουλή ούτε τίποτα. Ίσως να 'μαι και παγκόσμιος πρωταθλητής δηλαδή, αν και ελπίζω ειλικρινά πως όχι. Αλλά τι να πει κανείς.
Η αλήθεια είναι πως η ζωή είναι μικρή. Είναι υπερβολικά μικρή για να απογοητευόμαστε για τα λάθη του παρελθόντος. Εξάλλου δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε, μόνο να προσπαθήσουμε να μην τα επαναλάβουμε.
Το να μείνεις πίσω σε μια στιγμή του παρελθόντος ίσως να φαίνεται όμορφο, όμως δεν είναι και πάντα το ιδανικό. Πρώτα πρώτα για σένα. Σαν καμπάνα ακούγεται μέσα στο μυαλό μου η φράση "Ποτέ μην αφήσεις το παρελθόν σου να επηρεάσει το παρόν σου, γιατί θα καταστρέψει το μέλλον σου". Κι αν το παρελθόν μας είναι το μέλλον μας; Κι αν απλά δε θέλουμε να έχουμε μέλλον χωρίς αυτό το παρελθόν; Κι αν η ζωή χωρίς το παρελθόν μας ήταν απλή; Χωρίς την ομορφιά του μυστηρίου και του πάθους; Αλήθεια θα μπορούσαμε να ζήσουμε μια τέτοια ζωή; Χωρίς πάθος; Χμμ.. Μπορεί κανείς να ζήσει μόνος του με τον ορθολογισμό του και μόνο; Βλέπω τους μεγάλους επιστήμονες που σημάδεψαν την ανθρώπινη πρόοδο. Οι μισοί είχαν άθλια προσωπική ζωή. Θα μου πείτε αφοσιώθηκαν στην επιστήμη. Ναι αλλά είχε νόημα μόνο με αυτό η ζωή τους; ίσως ο πόθος τελικά να είναι κάτι το πολύ γενικό. Να μην περιορίζεται στον έρωτα ενός φυσικού προσώπου. Πόθος μπορεί να είναι και η επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο. Ίσως..
Από την άλλη βλέπω άτομα να κοιτάζονται τόσο βαθιά, τόσο έντονα, να κινούνται ο ένας όπως τον άλλο, να είναι ΕΝΑ. Αμέσως σκέφτομαι περί συμπλήρωσης του ανθρώπου. Πάλι μέσα μου αντηχεί η φράση "Έρωτας είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για το άλλο του μισό από το οποίο χωρίστηκε".
Αλήθεια γιατί τα λέμε καν όλα αυτά; Τελικά ίσως με την πολύ φιλοσοφία χάνεις το νόημα. Ίσως να έχουμε όλοι χαθεί σε μια βαθιά σκέψη και να μην βλέπουμε την πραγματικότητα που είναι μπροστά μας. Ίσως τελικά να μη χρειαζόμαστε εγχειρίδιο. Ίσως τελικά η ζωή να είναι απλή.

Μεταξύ 4 εγχόρδων

Και ακούγοντας μια γλυκιά μελωδία. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια σκέψη,που με πολύ συνειρμό έγινε ιδέα. Κοσμοθεωρία δεν τη λέμε. Υπαρξιακό ίσως. Όπως και να λέγεται πάντως υπάρχει.
Η σκέψη αυτή είναι απλή. Που βρίσκεται η πηγή της δύναμης του ανθρώπου;
Πολλοί ίσως σκεφτούν στον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως και αυτό να είναι σωστό. Όμως δεν είναι επαρκές αυτό. Ο άνθρωπος ως μέλος του κοινωνικού συνόλου επηρεάζεται από τους γύρω του. Ω ναι, και τώρα έρχεται το πολυπόθητο σημείο. Πόσο μπορούν να μας επηρεάσουν οι γύρω μας; Ως λάτρης των θετικών επιστημών θα έλεγα πως Επιρροή Ε στο [0, +∞) ( ότι δηλαδή κυμαίνεται από το 0 εως δεν ξέρω κι εγώ που). Και προσοχή δεν αναφέρομαι μόνο στην κοινή γνώμη. Αλλά και στη μεμονωμένη γνώμη ατόμων. Αποτελεί δεδομένο πως μέσα μας άλλα άτομα μετράνε περισσότερο από άλλα και η κρίση τους είναι πιο σεβαστή σε εμάς. Αυτά τα άτομα μπορούν πραγματικά να σε πάνε από την κόλαση στον παράδεισο και αντιστρόφως(f αντιστρέψιμη). Είναι οι στιγμές όπου άτομα σε στέλνουν στον 7ο ουρανό ή στο 7ο υπόγειο. Υπάρχει ποικιλία..
Ο άνθρωπος όμως παίρνει η χάνει δύναμη από αυτά τα άτομα, τα οποία με την στήριξή τους του δίνουν ενέργεια (ΔΗ >0) να αγωνιστεί και να παλέψει για τα θέλω του και να πιστεύω του. Άλλες στιγμές βέβαια αυτά τα ίδια άτομα του ρουφάνε όλη την ενέργεια που έχει μέσα του αφήνοντάς τον ανίσχυρο( ΔΗ<0 ).
(Αν δεν καταλαβαίνετε τα σύμβολα εντός των παρενθέσεων μην ανησυχείτε, είναι μερικές παράπλευρες απώλειες της χρονιάς)
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι αρκετά ευάλωτος στο κοινωνικό του σύνολο. Ωστόσο ας μην ξεχνάμε πάντα κάτι. Οφείλουμε να είμαστε γνώστες του εαυτού μας ώστε να γνωρίζουμε και τα όρια της καταστροφής μας. Η κατάθλιψη δεν είναι ποτέ η λύση. Ούτε και η αδιαφορία φυσικά.
Η αλήθεια είναι πως τα άτομα που μας πληγώνουν είναι ίσως τα άτομα που θέλουμε να μη μας πληγώσουν. Τα άτομα που ποθούμε ή αγαπάμε πιο πολύ. Αν όμως το θέλουμε αυτό περισσότερο από το να πληγωθούν αυτά, τότε πλέον δεν πρόκειται για αγάπη προς τον άλλο, αλλά για εγωισμό. Όταν το εγώ ξεπερνά το εσύ έχουμε εγωισμό. Όταν το εσύ ξεπερνά το εγώ έχουμε αδιαφορία του εαυτού μας. Όταν όμως το ΕΜΕΙΣ ξεπερνά και τα δύο έχουμε αγάπη. Και η αγάπη είναι το ισχυρότερο συναίσθημα. Πλέον πιστεύω είναι το μόνο που μπορεί να μας σώσει. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο, για τους φίλους, αλλά και ο έρωτας είναι πλέον από τα μόνα αγνά συναισθήματα που βοηθούν αυτόν τον κόσμο. Και εκεί βρίσκεται τελικά η δύναμη του ανθρώπου. Στην αγάπη. Είτε αυτή είναι για τον συνάνθρωπο όπου τότε αγωνίζεται, είτε είναι για το φίλο που τότε συμπαραστέκεται και συμπονά, είτε είναι για άτομο που ποθεί, που τότε γίνεται πόνος. Η δύναμη όμως της αλλαγής, της ελπίδας δε χάνεται παρά μόνο όταν ο ίδιος την απαρνηθεί
Γι' αυτό πρέπει να τα προσέχουμε και να μην ξεχνάμε ποτέ την αξία τους, θέτοντας τον εγωισμό μας πάνω από αυτά. Όταν αγαπάς το φεγγάρι έχει νόημα, ο χρόνος δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή διότι πολύ απλά δεν περνάει. Όταν αγαπάς η στιγμή σου μοιάζει με αιωνιότητα. Όταν αγαπάς έχεις αγγίξει την αιωνιότητα.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 31

Όταν το φεγγάρι γίνει ολοστρόγγυλο και κατρακυλίσει...

Προσπαθώ μέρες τώρα να κατανοήσω μια όλη αίσθηση που υπάρχει στον αέρα. Αντιθέτως το μόνο που βρίσκω τελικά είναι η μυρωδιά της πόλης. Κάτι υπάρχει, κάτι γίνεται.
Τα πράγματα αλλάζουν γύρω μας πολύ γρήγορα, και ίσως να μην τα προλαβαίνουμε όλα γιατί δεν μπορούμε να εξοικειωθούμε σε κάτι. Μέχρι να τα καταφέρουμε αυτό έχει αλλάξει ήδη.
Κι όμως συνεχώς προχωρούμε. Προσπαθούμε.
Όπως έχουμε διαβάσει άπειρες φορές δεν μετράει πόσες φορές θα σε χτυπήσουν, αλλά πόσες φορές θα ξανασηκωθείς. Και αυτό πρέπει να θυμόμαστε. Πως πάντα οφείλουμε να ξανασηκωνόμαστε.
Σκεφτείτε μόνο τον κόπο που κάνουμε για να φτάσουμε σε κάθε στιγμή. Αξίζει να τα παρατήσουμε στο τέλος; Η ζωή μας είναι ένα σύνολο διαδρομών που έχουμε διανύσει , άρα και ένα άθροισμα εμποδίων που έχουμε υπερπηδήσει. Σκεπτόμενοι μόνο τον πόνο που έχουμε βιώσει ως τώρα, την απελπισία, τη θλίψη πώς μπορούμε να τα παρατάμε; Άνθρωποι και άνθρωποι έδωσαν την τελευταία τους πνοή για τα πιστεύω τους. Ίσως τελικά αυτοί μόνο να νοιώθουν πραγματικά ελεύθεροι στο τέλος.
Διότι είναι οι μόνοι που ως το τέλος έμειναν πιστοί στον ίδιο τους τον εαυτό.

Έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι;
Άλλοι πιστεύουν πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι μόνο αν πρέπει να αυτοκτονήσεις ή όχι.
Άλλοι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Ένα είναι όμως το σοβαρό ερώτημα, κι αυτό είναι:
Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;
Απάντησέ μου σ' αυτό και θα σου πω αν πρέπει να αυτοκτονήσεις ή όχι.
Απάντησέ μου σ' αυτό και θα σου πω αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Απάντησε μου σ' αυτό και θα σου πω αν το φεγγάρι έχει λόγο να υπάρχει.

(Διασκευή από Τομ Ρόμπινς)

Τετάρτη, Οκτωβρίου 26

Temps

Χρόνος... Μερικές φορές απορώ με τον ίδιο το χρόνο. Πως αλλάζει τους ανθρώπους. Φυσικά τη μεγαλύτερη αλλαγή τη βλέπουμε στο εαυτό μας, διότι κανείς δε μας ξέρει καλύτερα. Βέβαια και ο περίγυρός μας συμβάλλει στη συνειδητοποίηση αυτή.
Είναι απίστευτο πως η ζωή μας έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Πως οι συνήθειες μας άλλαξαν λόγω των αντίξοων συνθηκών που βιώνει η χώρα μας. Η καθημερινότητά μας δε θα είναι πλέον όπως ήταν παλιά. Η αλλαγή που βιώνουμε όλοι μας είναι εκπληκτική. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής κατάστασης. Κυρίως λόγω της προσωπικής διαμόρφωσης του εαυτού μας.
Είναι απίστευτο πως κάποια πράγματα συμβαίνουν από το πουθενά. Και πως άλλα περνάνε. Πως γίνεται και άλλα συναισθήματα πεθαίνουν και άλλα γεννιούνται. Αγάπες πλάθονται, αγάπες χάνονται.
Πώς γίνεται να αλλάζει έτσι ο άνθρωπος; Να αλλάζουν τα ιδανικά του τόσο απότομα. Οι πεποιθήσεις του, οι αξίες του. Μερικές φορές βέβαια και οι ίδιες οι αλλαγές καταρρίπτονται από ισχυρές δυνάμεις όπως ο χρόνος. Στο τέλος υποκλίνονται και αυτές στη δύναμη του. Αυτού του πανίσχυρου βράχου, με την απαράμιλλη σοφία που μόνο αυτός στο τέλος ίσως να μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε ορθά και λογικά.
Πόσο δραματικές μπορούν να είναι κάποιες αλλαγές μέσα μας ώστε να τινάξουν στον αέρα τη σταθερότητα μας; Όπως ένας τυφώνας βασανίζει μια παραλία, όπου στο τέλος μόνο τα μεγάλα δέντρα, η αμμουδιά και η θάλασσα μένουν όπως ήταν. Όλα τ'άλλα αλλάζουν, ή τα παίρνει μαζί του αυτός ο τυφώνας. Αυτός ο πανίσχυρος και ασταμάτητος τυφώνας που λέγεται έρωτας. Ένας τυφώνας που προκαλεί τέτοια αναστάτωση μέσα μας που καθώς φεύγει το μόνο που μένει πίσω του είναι τα συντρίμμια που άφησε. Συντρίμμια τα οποία ίσως μόνο με το χρόνο μαζεύονται. Βέβαια για να μαζευτούν ακόμα και αυτά πρέπει να έχει περάσει ο τυφώνας. Και ίσως τότε να είναι πολύ αργά και τα συντρίμμια να μην έχουν πλέον καμία σημασία...

Κυριακή, Οκτωβρίου 16

Πάνω σε ένα μια μελωδία πιάνου

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί βασανίζομαι ο ίδιος γυρεύοντας κομμάτια με πιάνο. Ψάχνοντας κάτι χαλαρωτικό. Τα θέλω κι εγώ και τα παθαίνω.Αυτή είναι η μουσική επένδυση για αυτό το άρθρο λοιπόν.

Τι είναι αυτό που μας ενώνει όλους; Που μας φέρνει τόσο κοντά μέσα στον κόσμο της διαφορετικότητας. Είναι μια λέξη τόσο μικρή και απλή, η οποία αιώνες τώρα εξυμνείται από τους πάντες.

Έρωτας το όνομα του. Αγαπητός από πολλούς, μισητός από άλλους τόσους. Ο λόγος;

Απλούστατος. Είναι από τα λίγα απρόβλεπτα πράγματα στη ζωή μας. Έρχεται σε κάνει ότι θέλει παίζει μαζί σου και φεύγει. "Έλα τώρα υπερβάλλεις, δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα"

Φυσικά και δεν είναι. Η περιγραφή πιθανόν να είναι λίγο υπερβολική όμως παραμένει πάνω στο ίδιο μοτίβο. Βλέπετε ακριβώς όπως ένας δυνατός σεισμός μας ταρακουνάει και μένει στη σκέψη μας και αρκετή ώρα μετά (βάλε τους μετασεισμούς,βάλε τις γιαγιάδες που ουρλιάζουν πως ήρθε η Αποκάλυψη, βάλε τα κανάλια που λένε 6592672 διαφορετικές προβλέψεις για την ισχύ του σεισμού). Βέβαια δεν θυμόμαστε όλοι μας τον πρώτο μας σεισμό.

Γιατί ο σεισμός αγγίζει το σώμα μας και το πνεύμα μας προκαλώντας φόβο και ίσως και σωματικές βλάβες.

Ο έρωτας όμως χτυπάει την ψυχή μας. Ορμάει μέσα σαν μανιασμένος ταύρος εν υαλοπωλείο και μας τα κάνει όλα άνω κάτω. Φυσικά εμείς πληρώνουμε τις ζημιές στο τέλος(που να τρέχεις τον ταύρο στα δικαστήρια). Ωστόσο ίσως όσο σπάει τα πάντα να σου κρατήσει και κάτι καλό. Κάτι το όμορφο. Γιατί τα πάντα είναι διπλής όψεος. Απλά συνήθως μια από τις δύο κυριαρχεί.

Αυτό ο μικρός άγγελος της Αφροδίτης, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, είναι και αυτός που κρατάει μέσα του όλη τη φύση. Είναι κομμάτι μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Είναι αυτός που μια στιγμή κοιτάζοντας ένα άτομο λες. Αυτό το άτομο έψαχνα. Και όχι φυσικά λόγω εμφάνισης. Βέβαια ας μην γελάμε τον εαυτό μας κανείς δεν την αποκλείει και αυτή. Όμως αν είμαστε ειλικρινείς θα δεχτούμε και ο λόγος που μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο αμήχανα μπροστά σε αυτά τα άτομα είναι μόνο γιατί τα θέλουμε μαζί μας, κοντά μας να τα κάνουμε να νοιώθουν όμορφα για να είμαστε κι εμείς χαρούμενοι στην τελικη. Εγωιστικό; ΠΟΛΎ. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι ο έρωτας. Έχει μέσα και το εγώ. Όμως έχει μέσα και τη λέξη εσύ. Και όταν το εγώ γίνεται ένα με το εσύ φτιάχνετε το εμείς. Και τελικά αυτό και μόνο αυτό είναι ο πραγματικός έρωτας.

Σάββατο, Οκτωβρίου 8

Fragile Dreams

Μερικές φορές η μουσική ξεδιπλώνει ένα κρυφό ταλέντο της. Ίσως όχι τόσο σπάνιο, αλλά κρυφό... Πολλές φορές συνδέουμε ανθρώπους, καταστάσεις, συναισθήματα με τραγούδια. Αυτό συμβαίνει ή λόγω συνήθειας μας να ακούμε ένα συγκεκριμένο τραγούδι σε κάποιες καταστάσεις, ή νομίζοντας πως εκφράζει μια περίπτωση ή έναν άνθρωπο. Πώς θα μπορούσε λοιπόν αυτό το αριστούργημα να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση.

Ένα βαρύ τραγούδι με αρκετό συναίσθημα μέσα που σε κάνει να πλέεις σε διαφορετικά πελάγη. Σε πελάγη μελαγχολίας, λύπης, απογοήτευσης ,πόνου ,θλίψης. Σε μια κατάσταση όπου η έλλειψη αγάπη είναι εμφανής.Σε μια ανάγκη τελικά. Στην ανάγκη μας να ικανοποιήσουμε τα εύθραυστά μας όνειρα για κάτι το δυνατό. Για αυτόν τον κινητήριο μοχλό που λέγεται αγάπη.Ένας μοχλός που μας εξαναγκάζει στο να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Αγνώριστοι, για το άτομο που αγαπάμε και μόνο. Άλλοι το λένε υποχώρηση, άλλα χάσιμο της προσωπικότητας μας. Ίσως και οι δυο απόψεις να είναι σωστές και λανθασμένες ταυτόχρονα. Διότι ναι μεν συμβιβαζόμαστε,ωστόσο δεν χάνουμε την προσωπικότητά μας, αφού αυτή η ίδια είναι που επιλέγει την αλλαγή και καθορίζει το εύρος της.

Αυτή η δύναμη είναι που μας επαναφέρει πίσω κάθε φορά που προσπαθούμε να φύγουμε, υπενθυμίζοντάς μας ό,τι ζήσαμε και νοιώσαμε. Ό,τι ποθήσαμε και αποκτήσαμε. Ό,τι χάσαμε και θρηνήσαμε. Ό,τι τελικά έγινε μέρος μας. Είτε αυτό είναι ένα βελούδινο όνειρο γεμάτο αγνότητα, αγαθότητα, και αγάπη, είτε ένα σπασμένο ,ρημαγμένο όνειρο γεμάτο θλίψη, δάκρυα και πόνο. Διότι όπως έχω ήδη προαναφέρει ο χαρακτήρας μας είναι η συνισταμένη των εμπειριών και των συναισθημάτων που βιώνουμε κάθε λεπτό.

Έτσι λοιπόν και στο τέλος τα όνειρα μας γίνονται ένα μέρος μας και αναλόγως με το αν πραγματοποιούνται είτε όχι μένουν ως μια ανάμνηση είτε ως ένας πόθος... Ας κρατάμε όμως και ένα μέτρο στην αξία που δίνουμε στα όνειρα μας γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι σημαντικό:

Reality is such a beautiful thing that even dreams want to steal it...

Τρίτη, Οκτωβρίου 4

The Ocean

Πώς πέρασε ο καιρός. Μερικές φορές ίσως και να μη θέλουμε να περάσει. Μένουμε πίσω στις "παλιές καλές στιγμές". Στις στιγμές που αγαπήσαμε. Που δε μετανιώσαμε ποτέ. Στις ματιές που λειτούργησαν ως πρελούδια για μια γνωριμία. Στα χαμόγελα και στις όμορφες εικόνες που αποτυπώνονται βαθιά μέσα στην μνήμη αλλά και στην καρδία του καθενός.

Μερικές φορές ίσως να είμαστε πολύ δειλοί για να αποδεχθούμε την πραγματικότητα. Δεν έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα και να πούμε μέσα μας "ΞΥΠΝΑ". Μένουμε σε νάρκη ευτυχίας. Γιατί δε θέλουμε να τη χάσουμε. Ανέκαθεν ο άνθρωπος προσπαθεί να αγγίξει την απόλυτη ευτυχία. Λογικό είναι να τρελαίνεται όταν χάνει ακόμα και την ελάχιστη. Όμως για να ζήσει κανείς μια όμορφη ζωή πρέπει να βιώσει πόνο, θλίψη, χαρά, αγάπη, έρωτα. Χωρίς αυτά είναι ανολοκλήρωτος. Γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει ισορροπία μέσα του. Πώς μπορεί να υπάρχει χαρά χωρίς λύπη; Θάρρος δίχως φόβος;

Απίθανο.. Ωστόσο μένουμε στην ψευδαίσθηση πως όλα με τον καιρό θεραπεύονται. Μια σκέψη σωστή μεν, αλλά ελλιπής. Ο χρόνος από μόνος του ωριμάζει τον άνθρωπο, τη σκέψη του και τα συναισθήματα του. Δεν τα μειώνει όμως. Τα μετουσιώνει. Τίποτα όμως δεν είναι εφικτό χωρίς την καταλυτική δράση του ανθρώπου. Αν δεν μπει μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό αυτή η θέληση για αλλαγή, για αναζήτηση της ευτυχία.. Και η αλήθεια είναι πως και να ξαναβρεθεί αυτή, μπορεί να την ξαναχάσουμε. Όμως δεν πρέπει να μας σταματάει αυτό. Όσες φορές και να πέφτουμε, πρέπει να βρίσκουμε το θάρρος να ξανασηκωθούμε. Μέσω της προσωπικής μας θέλησης και ανάγκης ίσως για ευτυχία, αλλά και μέσω του φόβου μήπως τελικά δεν βρούμε ποτέ αυτό που ψάχνουμε. Η ευτυχία η πραγματική χάνεται τελικά όταν αποφασίσουμε εμείς να μην ξανασηκωθούμε. Όταν παραιτηθούμε πλέον.

Γιατί η ζωή δεν είναι ένας όμορφος ίσιος δρόμος. Και λακκούβες έχει, και ατυχήματα, ακόμα και φωτιές που σου προκαλούν βλάβες. Όμως είναι επιλογή του καθενός αν θα παλέψει να σβήσει τη φωτιά ή θα τρέξει να σωθεί από αυτήν. Ίσως και παλεύοντας να μην τα καταφέρει, αλλά θα έχει προσπαθήσει. Σε έναν κόσμο που η προσπάθεια φαίνεται ανούσια, τελικά αποδεικνύεται διαμάντι. Αν δεν προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας, ποτέ δε θα φτάσουμε στο τέλος του.

Έτσι πρέπει και όλοι μας να μην σταματήσουμε αιώνια σε μια κατάσταση ανάπαυσης. Η ζωή προχωράει. Η ψυχή μας αποτελείται από όλα τα συναισθήματα που έχουμε βιώσει. Από το μίσος μας για κάποιον, μέχρι και τον ανεξέλεγκτο και πανίσχυρο έρωτα. Αυτό είμαστε. Ένα σύνολο εμπειριών και πεποιθήσεων μας. Ένα μεγαλείο... Και όποιος αμφιβάλλει για αυτήν την καλλονή που φέρει μέσα του, κακό μόνο στον εαυτό του κάνει.

Η ζωή αποτελείται από διάφορες φάσεις, και δεν είναι όλες ούτε μόνο ευχάριστες ούτε μόνο δυσάρεστες. Δεν μπορείς να κατανοήσεις αυτό το μεγαλείο αν δεν δεις όλες τις πτυχές του.

Κάθε μας ανάμνηση είναι μοναδική σαν ένα κύμα στον ωκεανό της ψυχής μας...

Υ.Γ. Συμβουλή: Διαβάστε το με αυτή τη μουσική

Πέμπτη, Ιουνίου 30

Οργή Λαού

Αυτό εκδηλώθηκε στο Σύνταγμα χτες στις 29/6/2011. Και η απάντηση; Η καταστολή. Πολλοί μιλούν για μικρό εμφύλιο. Άλλοι για χούντα.

Όπως και να έχει τα χτεσινά συμβάντα παρουσίασαν τον πραγματικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας μας. Τα βίντεο έχουν κυκλοφορήσει παντού κι όλους μας τα έχουμε δει. Τη βιαιότητα που χρησιμοποιήθηκε για καταστολή των διαδηλωτών. Καθαρά για τα νούμερα, υπολογίζονται γύρω στους 500 τραυματίες. Ω ναι 500.. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου πλέον. Η βία φέρνει βία δυστυχώς, και οι επιθέσεις των ΜΑΤ ήταν λογικό να προκαλέσουν απάντηση. Η Ερμού την πλήρωσε ακριβά... Φυσικά και η καταστροφή περιουσιών δε δικαιολογείται..

Ωστόσο χτες πιστεύω πως απεδείχθη πως η τρομοκρατία στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα. Πως ότι και να γίνεται οι κυβερνήσεις θα χρησιμοποιούν πάντοτε την καταστολή και την τρομοκρατία για να εμποδίζουν τη λαϊκή φωνή. Τι άλλο να πει κανείς για το χτεσινό; Οι εικόνες τα είπαν όλα. Επιθέσεις σε πολλούς αθώους πολίτες, χημικά και άλλα πολλά απλά αποδεικνύουν για άλλη μια φορά την ανάγκη ριζικής αλλαγής στην Ελλάδα. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να το καταλάβουμε; Να πεθάνουν διαδηλωτές; Αρκετό αίμα δε χύθηκε ήδη στους δρόμους; Γιατί να κλάψουν κι άλλοι φίλοι και οικογένειες. Δεν φτάνει όλος ο πόνος και η ανησυχία των γονιών που ήξεραν πως το παιδί τους πάλευε για ένα καλύτερο μέλλον ρισκάροντας τη σωματική του ακεραιότητα.

Ας σταματήσουν επιτέλους οι κομματικές διαμάχες. Όλοι μας έχουμε τα ίδια προβλήματα και θέλουμε μια λύση. Αν ο αγώνας για ανατροπή του τρέχοντος πολιτικού σκηνικού δεν είναι οργανωμένος και συλλογικός τότε δυστυχώς το παιχνίδι είναι χαμένο από πρώτο χέρι.

Τα Μ.Μ.Ε. όπως πάντα έτοιμα να παρουσιάσουν πως ξαφνικά ανθίζει η οικονομία χάρη στο "θάρρος" αυτών των βουλευτών που μας έφεραν αυτοί( αλλά και οι προηγούμενη) στη χειρότερη κατάσταση που έχει γνωρίσει η χώρα μας. Ξαφνικά λοιπόν η Ελλάδα σώζεται, το χρηματιστήριο ενισχύεται, η ελληνική οικονομία δυναμώνει και όλα ρόδινα.. Και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι...

Μιας Ελλάδας η οποία είναι αγανακτισμένη και πολύ δύσκολα θα αντέξει αυτό το νέο Μνημόσυνο(εεε Μνημόνιο εννοώ).. Μιας Ελλάδας που βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τη ζωή που της έχει καταστρέψει αυτή η οικογενειοκρατική διοίκηση του Κράτους( ξέρετε πόσοι Παπανδρέου και Καραμανλής έχουν κυβερνήσει;) Βρισκόμαστε στο κέντρο μιας διαμάχης δυο οικογενειών. Εδώ και 50 χρόνια. Βέβαια μπορεί τώρα να μην έχουμε βασιλιά, έχουμε πρωθυπουργό. Μικρή η διαφορά. Ένα όνομα είναι.. Η κατάσταση είναι η ίδια.. Και στις δυο περιπτώσει τα παιδιά κληρονομούν την εξουσία.

Αρχίζω να πιστεύω πως τελικά η Μεταπολίτευση τελείωσε. Όμως γυρνάμε προς τα πίσω. Γιατί τα επεισόδια μόνο χούντα θυμίζουν. Μια χούντα που έχει για μόνο σκοπό να σταματήσει τους διαδηλωτές με κάθε κόστος.. Γυρνάμε λοιπόν από τη Μεταπολίτευση στο φασισμό. Και όχι σε απλό φασισμό. Στον οικονομικό φασισμό. Και πιστέψτε με αυτό είναι χειρότερο..

Υ.Γ. Όσον αφορά το Ηράκλειο ντρέπομαι πραγματικά. Ο κόσμος εδώ πραγματικά κοιμάται..

Τρίτη, Ιουνίου 21

Who are we human anyway?

Πολλά γεγονότα για τη ζωή μας είναι ριζοσπαστικά. Μας βάζουν σε σκέψεις και συλλογισμούς προκειμένου να καλύψουμε το κενό που ανοίγουν με την ύπαρξή τους. Άλλοι τα καλύπτουν γρήγορα, άλλοι αργά, κι άλλοι πάλι ποτέ. Έτσι αν η ζωή μας ένας δρόμος ο πρώτος θα ήταν πολύ καλός με ελάχιστες ενώ καθόλου λακκούβες, ο δεύτερος αρκετά ανώμαλος(βλέπε δρόμους Ηρακλείου) και ο τρίτος....

Ωστόσο αυτό που διαφέρει τους δυο πρώτους από τον τρίτο είναι πως έχουν καταφέρει να απαντήσουν σε μερικά σχετικά βασικά ερωτήματα, ή έχουν φτάσει κοντά στην επίλυσή τους. Ένα από αυτά παραμένει τη φύση του ανθρώπου, ερώτημα που κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει πλήρως και αυτό γιατί για να μπορέσει πρέπει να γνωρίζει την κάθε πτυχή του κάθε ανθρώπου κάτι που είναι αδύνατο, λόγω της μεγάλης ανακύκλωσης της ζωής.

Αν και αδύνατο ωστόσο, είναι πιθανή μια σχετική αξιολόγηση του ζητήματος. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ελάχιστα. Το πολύ ένα 10% που βασίζεται πάνω στα ένστικτα τις επιβίωσης που μεταφέρονται από το γενετικό μας υλικό γενιές και γενιές τώρα. Όλη η υπόλοιπη πτυχή του ανθρώπου, συνεπώς, προέρχεται από τον πολυμερισμό των αλληλεπιδράσεων με τους γύρω μας, και το περιβάλλον μας. Μπορούμε συνεπώς να καταλήξουμε πως κατά γενικό ορισμό (χωρίς την απόρριψη πιθανότητας εξαίρεσης) πως ο άνθρωπος επηρεάζεται από την κοινωνία στην οποία ζει. Η σχέση μεταξύ του ανθρώπου και της κοινωνίας είναι διπλή αφού ο άνθρωπος διαμορφώνει την κοινωνία, όπως και αυτή τον άνθρωπο.

Ο σημερινός άνθρωπος όμως κατάντησε την κοινωνία του ψυχρή, κλειστή και εχθρική. Οι άνθρωποι σήμερα στις πόλεις γίνονται απρόσεχτοι, επιθετικοί και εγωιστές. Ένα αξιόλογο παράδειγμα είναι οι δρόμοι της γειτονιάς. Ανήκω στην τελευταία γενιά που πρόλαβε ίσα ίσα να μεγαλώσει στις πυλωτές ή στους δρόμους της γειτονιάς του. Τώρα πια δεν υπάρχει ψυχή. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται. Μην τους κλέψουν τα παιδιά ή μην τα χτυπήσει κανένα αμάξι. Πόσοι άνθρωποι σήμερα πέφτουν θύματα ληστείας ή επίθεσης μπροστά στα μάτια κόσμου. Αυτό δε λέει τίποτα. Ο κόσμος σήμερα είναι απαθής και εγωιστής. Δε νοιάζεται για τους άλλους παρά για τον εαυτό του. Έχει ξεχάσει το πραγματικό νόημα της αγάπης.

Το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο, είτε αυτός είναι Έλληνας, Τούρκος, Βούλγαρος, Γάλλος, Άγγλος, Γερμανός ή οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα. Είτε είναι λευκός, μαύρος, κίτρινος ή κόκκινος. Είτε είναι φασίστας, αναρχικός, δεξιός, αριστερός, κεντρώος. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Και ακριβώς γιατί είμαστε όλοι οι ίδιοι, και ο καθένας ξεχωριστά μοναδικός, οφείλουμε να βοηθάμε το συνάνθρωπο μας, τον πλησίον μας ή όπως αλλιώς λέγεται. Δεν πρέπει πάντα να κοιτάζουμε μόνο τα δικά μας συμφέροντα. Διότι το ατομικό συμφέρον δεν είναι πάντα και κοινωνικό, ενώ το κοινωνικό πάντα ατομικό. Θα ήθελα να κλείσω με μια πολύ όμορφη φράση του Martin Niemöller. Τα συμπεράσματα δικά σας

First they came for the Socialists, and I did not speak out, because I was not a Socialist.

Then they came for the Trade Unionists, and I did not speak out, because I was not a Trade Unionist

Then they came for the Jews, and I did not speak out, because I was not a Jew

Then they came for me, and there was no one left to speak for me.

Δευτέρα, Ιουνίου 20

Η αρχή της λαϊκής κυραρχίας

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να γιορτάσει τα γενέθλια του ο Γιωργάκης( Παπανδρέου) από αυτόν που τα γιόρτασε την Τετάρτη (15/6/2011) με μια μαζική πορεία εναντίον του και της όλης κατάστασης στην οποία έχει βρεθεί η χώρα. Αν αφήσουμε λίγο τις κομματικές αντιλήψεις ο καθένας γνωρίζει πως η σημερινή κατάσταση δεν έχει έναν ένοχο αλλά πολλούς. Ο βασικός όμως είναι ένας. Και αυτός είναι εκείνος που 30 χρόνια στήριζε αυτό το σύστημα και το αποδεχόταν με την ανάλογη... ανταμοιβή. Ας το δεχτούμε, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού υποτάχτηκε σε αυτό το σύστημα με την εξαγορά. Γιατί αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε σήμερα ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα. Η διαφθορά του πολιτικού συστήματος είναι γενικά και κοινωνική διαφθορά.

Και σίγουρα υπάρχουν και τίμιοι άνθρωποι, και μάλιστα πολλοί οι οποίοι δουλεύουν με πολύ μόχθο για να ζήσουν, αυτοί και η οικογένεια τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θύματα μιας πολιτικής που 30 χρόνια τώρα ρημάζει αυτή τη χώρα. Δεν ευθύνονται για τίποτα, κι όμως αυτοί πληρώνουν.

Το ζήτημα πια δεν περιορίζεται στις κομματικές ιδεολογίες, αλλά αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα πλέον. Και είναι ευθύνη του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, αλλά και ως μέλος της κοινωνίας να το αντιμετωπίσει. Η λαϊκη αυτή εξέγερση που έχει λάβει τόπο αυτές τις μέρες ίσως να παρουσιάζει μια προοπτική για αλλαγή από τον ελληνικό λαό. Μια εξέγερση που ίσως άργησε λίγο να έρθει. Τουλάχιστον, βέβαια, ήρθε και είναι αρκετό αυτό.

Αυτό που την εμπόδιζε ήταν κατά μεγάλο μέρος η πεσιμιστική σκέψη της σταθερότητας της πολιτικής, ότι είτε γίνει εξέγερση είτε όχι αποτέλεσμα δε θα υπάρξει. Μετά όμως από την αντίδραση της κυβέρνησης δημιουργώντας μια άμυνα με οδοφράγματα γύρω από τη Βουλή και με τον αποκλεισμό δρόμων για την προσέλευση των πολιτικών είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο λαός έχει τη δύναμη. Πως πρέπει η Κυβέρνηση και όχι μόνο η τωρινή, αλλά οποιαδήποτε κυβέρνηση οφείλει να είναι φορέας της λαϊκής επιθυμίας και να πράττει προς το συμφέρον της χώρας και να είναι πρόθυμη να πληρώσει το πολιτικό κόστος για να σώσει τη χώρα.

Ο άνθρωπος είναι μέλος της κοινωνίας που ζει. Η κοινωνία εκλέγει τους αντιπροσώπους. Οι αντιπρόσωποι της κοινωνίας αποτελούν τη Βουλή και την Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση διοικεί το κράτος. Το συμπέρασμα δικό σας...

Κυριακή, Ιουνίου 5

Human Relations

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ων. Γι αυτό το λόγο οργανώθηκε σε κοινωνίες. Οι μικρές κοινωνίες μεγέθους ενός χωρίου μεταμορφώθηκαν με το πέρασμα των αιώνων σε μεγάλα αστικά κέντρα. Ο υπερπληθυσμός των πόλεων έρχεται να χτυπήσει μια από τις μεγαλύτερες αξίες, τις ανθρώπινες σχέσεις.

Αν ζήσει κάποιος σε ένα μικρό χωριό θα συνειδητοποιήσει πως όλοι γνωρίζονται με όλους και όλοι νοιάζονται για όλους. Συνδέονται μεν πολλοί και με οικογενειακούς δεσμούς, αλλά όχι πάντα. Αποδέχονται τον άλλο και αλληλοβοηθούνται.

Αν ζήσει κάποιος σε πόλη συνειδητοποιεί πως άνθρωποι με τέτοιο χαρακτήρα έχουν σχεδόν εκλείψει. Οι μεγαλουπόλεις κυρίως έχουν γίνει ψυχρά αστικά κέντρα όπου η ζημία του ενός είναι το κέρδος του άλλου.

Δεν είναι όμως έτσι η ζωή αγαπητοί. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να συνυπάρχει και να είναι συνοδηπόρος με τους άλλους. Χωρίς να είμαι θρησκόληπτος πιστεύω πως η παραβολή του καλού Σαμαρίτη είναι ένα παράδειγμα συνείδησης που θα έπρεπε να έχουμε σήμερα. Ένας κόσμος αλληλεγγύης.. Όμορφη Ουτοπία που ελπίζω μια μέρα να γίνει και πραγματικότητα...

Οι ανθρώπινες σχέσεις βέβαια χωρίζονται και σε 4 κατηγορίες. Στις οικογενειακές, φιλικές ,ερωτικές και εχθρικές.

Νομίζω πως για τις εχθρικές και τις οικογενειακές δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη επεξεργασία αφού είναι σχετικά εμφανές από τι αποτελούνται.

Οι 2 επόμενες όμως είναι σχέσεις που συχνά αλληλοσυγκρούονται. Ή και ενώνονται.Η τέλεια σχέση είναι η σχέση στην οποία με τον άλλο είσαι και φίλος και όχι μόνο ταίρι. Όπου η ερωτική έλξη λειτουργεί ως μια "αναβάθμιση" της φιλίας. Και έτσι όπως ακριβώς ένας φίλος αποδέχεται τους φίλους του άλλου ( του φίλου μου ο φίλος είναι και δικός μου φίλος που λέει και ο λαός) έτσι πρέπει και ο σύντροφος μας να αποδέχεται τις φιλικές μας σχέσης. Βέβαια, γίνεται η επέμβαση ενός ισχυρού συναισθήματος εν ονόματι ζήλεια. Ένα συναίσθημα που μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα, αλλά παρόλ'αυτά πρέπει να εξουδετερωθεί όσο πιο πολύ γίνεται. Το συστατικό για αυτήν την "αντίδραση" είναι η εμπιστοσύνη που υπάρχει στο σύντροφο. Όσο πιο μεγάλη έιναι τόσο πιο μεγάλη είναι και η "εξουδετέρωση" εως την πραγματοποίησης τέλειας εξουδετέρωσης.

Συγχωρέστε την υπερβολική μου χρήση χημείας...


Κυριακή, Μαΐου 22

What would be a world without... Smiles

Πολύ δύσκολος ακόμα και στη σκέψη. Το χαμόγελο είναι ανέκαθεν το σύμβολο της χαράς και της ευτυχίας. Εμφανίζεται παντού στη ζωή μας. Η ιδανική μέρα ξεκινάει με αυτό όπως και τελειώνει. Είναι η απόδειξη πως ένας άνθρωπος απολαμβάνει πραγματικά τα γεγονότα ή τις καταστάσεις. Είναι το χαρακτηριστικό του καθενός. Πολλά άτομα διακρίνονται από τα άλλα για το χαμόγελο τους, για το πόσο συχνά χαμογελούν ή όχι, ή για το πόσο έντονο είναι το χαμόγελό τους.

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να ζουν χωρίς το χαμόγελο τους. Αυτά τα άτομα χαίρεσαι να τα έχεις κοντά σου διότι σου μεταφέρουν όσο το δυνατόν πιο πολύ την ευτυχία τους. Αυτά τα άτομα βέβαια όταν αφήνουν το χαμόγελο να φύγει από πάνω τους, τότε οφείλει ο κάθε σωστός φίλος να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Διότι κάθε χαμόγελο έχει περάσει πολλά, κι όταν φεύγει σημαίνει ότι το ποτήρι ξεχείλισε, πως ο πόνος υπερτέρησε του χαμόγελου.

Πολλοί λένε πως πίσω από κάθε χαμογελαστό άνθρωπο άνθρωπο κρύβεται μια πικρή ιστορία. Και αυτό είναι αλήθεια. Όμως αυτό είναι που τους κάνει τόσο χαμογελαστούς. Δεν μπορεί να υπάρξει δυστυχία χωρίς ευτυχία, ούτε και χαρά δίχως πόνο. Ένας άνθρωπος που δεν παύει να χαμογελάει είναι ένας άνθρωπος που συνειδητοποιεί την αξία που έχει αυτή η μικροσκοπική πράξη ευτυχίας.

Το χαμόγελο είναι από τα πιο ωραία θεάματα που υπάρχουν σήμερα. Είναι το σύμβολο της ελπίδας και της χαράς. Αξίες που μακάρι να μην πάψουν ποτέ να υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο. Σε αυτόν τον γκρίζο κόσμο το χαμόγελο είναι σαν ουράνιο τόξο..

Τρίτη, Μαΐου 17

What would be a world without..Egoism

Τι θα ήταν ο κόσμος αν δεν κοιτάζαμε τόσο το εγώ μας; Με την αρνητική έννοια πάντα του εγωισμού. Δεν αρνούμαι πως λίγο ενδιαφέρον για τον εαυτό μας είναι κακό πράγμα, αλλά σήμερα έχει ξεπεράσει κάθε νοητό όριο. Αν το εμείς κυριαρχούσε; Αν υπήρχε αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων; Αν δεν νοιαζόταν ο καθένας για τον εαυτό του;

Ο κόσμος σήμερα έχει γίνει τόσο ψυχρός που το μίσος είναι αυθόρμητο συναίσθημα. Και ανθίζει σε αυτήν την εποχή. Μια εποχή όπου όλοι θέλουν να γίνουν οι κορυφή και ξεχνάνε τον εαυτό τους.Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για τους άλλους. Όταν βλέπεις μερικούς νέους να σπρώχνουν τους ηλικιωμένους για μια θέση, ή να παίρνουν τις θέσεις των ανάπηρων πώς μιλάμε για ανθρωπιά; Ξεχνάνε ότι είναι και αυτοί άνθρωποι. Ότι είναι όλοι ίσοι. Ξεχνούν τη φύση τους και συμπεριφέρονται σαν άμυαλα πλάσματα έχοντας ως μόνο στόχο την προσωπική τους ευτυχία.

Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τους γύρω μας και πράττουμε σα να μην ξέρουμε τίποτα. Και δεν είναι αναγκαστικό να είναι κανείς υπερβολικός να δίνει ότι έχει και δεν έχει σε φιλανθρωπίες και τα σχετικά. Αλλά μόνο το ενδιαφέρον για τον άλλο προοδεύει τον άλλο. Μας μάθαιναν ότι είναι καλός τρόπος να βοηθάς έναν ηλικιωμένο που έχει ανάγκη. Ένα άτομο με ειδικές ανάγκες να μπει σε ένα λεωφορείο για παράδειγμα. Η μια μητέρα με το παιδί της να βγει από αυτό. Δεν είναι πράξεις μεγάλου ηρωισμού και λαμπρότητας. Αλλά είναι πράξης αγάπης. Και είτε το θέλουμε είτε όχι μόνο έτσι θα προοδεύσει ο κόσμος. Με αγάπη προς το συνάνθρωπο. Γίνομαι κουραστικός μιας και το επαναλαμβάνω συνέχεια. Αλλά επανάληψη εστί μητήρ πάσης μαθήσεως.. Όπως είχε πει και ο Hendrix "Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη..." Ιmagine

Δευτέρα, Μαΐου 16

Where Rainbows End

Μετά από μία πολύ πρόσφατη(πραγματικά πολύ πρόσφατη θα έλεγα) συζήτηση που είχα συνειδητοποίησα πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στην καρδιά κάποιων η επιθυμία να νιώσουν πράγματα τόσο πολύ δυνατά που θα μπορούσαν να μείνουν ακέραια και να ανακυκλώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Μιλάω για τον έρωτα.Δε μου αρέσει που λένε ότι είναι κύκλος με αρχή και τέλος τα συναισθήματα του κόσμου. Γι’ αυτό κι εγώ λέω πως ο κύκλος είναι κλειστή γραμμή, όταν κάτι κινείται πάνω του ασκείται σ’ αυτό μία κεντρομόλος δύναμη F κάθετη στην ταχύτητα, κάνει μια πλήρη περιστροφή Ν=1 σε χρόνο μιας περιόδου Τ και επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε για να συνεχίσει την ίδια κίνηση. Τα συναισθήματα ανακυκλώνονται, κι όταν είναι αληθινά, ω θεέ μου, ποιος μπορεί να τα ξεχάσει;

Αλλά μόνο όταν είναι αληθινά. Εννοώ αληθινά αληθινά. Εννοώ από ‘κείνα που κρατάνε. Όχι από ‘κείνα που χρησιμοποιούμε αλόγιστα τις λέξεις που τα αντιπροσωπεύουν ευτελίζοντας τες, και παίρνοντάς τες πίσω μετά από λίγο καιρό. Ω ναι έτσι κάνουμε. Το κάνουμε συχνά.

Αλλά σκέψου. Σκέψου τι όμορφο θα ήταν. Να νιώθεις κάτι για κάποιον τόσο δυνατό. Να τον εμπιστεύεσαι τόσο ώστε να του δείχνεις τον καλύτερο και το χειρότερο εαυτό σου. Να θες να είσαι μαζί του. Να νιώθεις αγαλλίαση όταν αυτό συμβαίνει. Να σε αποφορτίζει αλλά και να σε κρατάει σε εγρήγορση ταυτόχρονα. Να νιώθεις μαζί και πάθος, και έρωτα, και φιλία για τον άλλο. Να νιώθεις και απλή, ανιδιοτελή, ουσιαστική αγάπη. Ουτοπικό; Εγώ πιστεύω πως υπάρχει. Κι αν δεν υπάρχει έλα να μου το πεις.

Πούλια

Κυριακή, Μαΐου 15

What would be a world without....

Αυτός ο τίτλος θα αποτελέσει μια νέα σειρά άρθρων που θα γράψω αυτές τις μέρες έχοντας ως σκοπό να αναφέρω τις αξίες του σήμερα μαζί με μια δόση ιδανικού.

Το πρώτο μου άρθρο λοιπόν μετά από αυτήν τη μικρή και όπως πάντα σχετικά άσκοπη φλυαρία θα είναι πάνω στη φιλία.

Τι θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς φιλία; Πολύ πιο άδειος, κρύος, σκοτεινός και μελαγχολικός από ότι είναι τώρα. Ακούμε κάθε μέρα φράσεις που εξυμνούν τη φιλία. Οι φίλοι είναι οι οικογένεια που διαλέγουμε. Οι φίλοι είναι σαν τετράφυλλα τριφύλλια κ.ά.

Ασχέτως αν αυτά ισχύουν ή όχι εκ πείρας έχω συνειδητοποιήσει ένα πράγμα. Οι καλοί φίλοι είναι λίγοι. Φίλοι υπάρχουν πολλοί. Πραγματικοί όμως πολύ λίγοι. Και αυτό γιατί λίγοι είναι αυτοί που θα σε στηρίξουν στις δύσκολες στιγμές. Που θα σου φέρονται σωστά και θα νοιάζονται για σένα. Και αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά να τα λέτε όλα τα μυστικά σας στον άλλο είναι να ξέρετε τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Μπορείτε απλά να μιλάτε για τυχαία πράγματα και παρόλ'αυτά να θεωρείτε κάποιον πολύ καλό φίλο.

Η φιλία δεν είναι μια σχέση ανταπόδοσης πάντα. Είναι μια σχέση αγάπης. Χωρίς να περιμένεις πάντα το ανάλογο αποτέλεσμα συνεχίζεις και είσαι δίπλα στον άλλο σαν να είναι η οικογένεια σου. Γιατί τελικά ίσως οι φίλοι να είναι η οικογένεια που επιλέγουμε...

Τα στερεότυπα αυτά περί μυστικών θεωρώ πως είναι άστοχα. Γιατί ναι μεν πρέπει να ξέρεις τον άλλο, ωστόσο δεν παίζει τόσο ρόλο πόσο καιρό τον ξέρεις αλλά το τι χημεία υπάρχει μεταξύ σας..Πολυσυζητημένο θέμα για το οποίο θα μπορούσαν να ειπωθούν άλλα τόσα.. Αλλά το καθένα στον καιρό του.

Αυτό το άρθρο είναι για όλους τους φίλους μου παλιούς και καινούριους.. Και για όσους έχουν φίλους και τους θεωρούν σημαντικούς γι'αυτούς.

It takes years to build trust but only seconds to destroy it..

Η αλήθεια είναι πως η έμπνευση προέρχεται από παντού. Από έναν καυγά, από μια κουβέντα, ακόμα και από μια άσκηση! Στην περίπτωση μας από διάφορα. Τελειώνοντας αυτήν την ανούσια εισαγωγή ας μπούμε στο θέμα μας.

Η εμπιστοσύνη είναι ένα από τα σημαντικότερα συναισθήματα που μπορεί να νοιώσει κάποιος για κάποιον άλλο. Και αυτό για τον πολύ απλό λόγο το ότι η εμπιστοσύνη μπορεί να αφορά μια απλή πληροφορία, εώς και την ίδια μας τη ζωή. Συνεπώς είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε την εμπιστοσύνη σε άτομα που την αξίζουν.

Θα ήθελα να επιμείνω στην εμπιστοσύνη σε δυο καταστάσεις της ζωής μας.

Η εμπιστοσύνη σε μια σχέση. Κατά τη γνώμη μου η βασικότερη αξία που πρέπει να υπάρχει μαζί με την ειλικρίνεια. Και αυτό γιατί είναι βασικό να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στο άτομο με το οποίο μοιραζόμαστε τις πιο τρυφερές και συναισθηματικά φορτισμένες μας στιγμές. Γιατί είναι αδύνατο να νοιώθεις άνετα με κάποιον που δεν εμπιστέυεσαι. Πολλές φορές για να μην πληγωθούμε αμφιβάλλουμε για τον άλλο ως μια μορφή άμυνας από κάτι που έχουμε πάθει ήδη. Αυτό βέβαια μόνο αρνητικά μπορεί να φέρει αφού οριοθετούμε κάτι το διαφορετικό με βάσει τις παλιές μας εμπειρίες. Όντως πρέπει να υπάρχει πάντα μια προσοχή στην αρχή, ωστόσο μερικά θέματα που είναι πολύ ιδιαίτερα δεν μπορούν να τίθενται υπό αμφισβήτησης σε μερικές καταστάσεις. Και σε αυτούς τους τομείς είναι που φαίνεται η πραγματική αγάπη που έχουμε για κάποιον...

Η εμπιστοσύνη σε μια φιλία. Ένας αρκετός λεπτός τομέας που δεν είναι εύκολο να γίνει σωστή αναφορά. Είναι βέβαια ευνόητο πως σε έναν πολύ καλό μας φίλο(κολλητό πείτε τον ή όπως αλλιώς επιθυμείτε) οφείλουμε να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη ότι και να συμβεί. Στους νέου φίλους τώρα οι απόψεις διχάζονται. Πολλοί πιστεύουν πως δεν πρέπει να τους εμπιστευόμαστε μέχρι να δείχνουν ότι είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Εγώ διαφωνώ. Πιστεύω πως πρέπει να δίνεται εμπιστοσύνη στον καθένα και ανάλογα με τις πράξεις τους να του αφαιρείται ή όχι. Η διαφορά είναι πως αυτή τη φορά δεν έχουμε εμποδίσει τον άλλο να δείξει τον εαυτό του και έτσι είμαστε σίγουροι για το με τι άτομο έχουμε να κάνουμε. Βέβαια μερικές φορές άτομα δε μας εμπιστεύονται αρκετά όσο και να τα εμπιστευόμαστε εμείς.. Εκεί δε μένει παρά να τους αποδείξουμε πως είμαστε άξιοι. Πως; Συμπεριφερόμενοι ως σωστοί φίλοι. Στηρίζοντας τους όποτε χρειαστεί και όντας έτοιμοι να τους βοηθήσουμε όποτε χρειαστεί. Διότι αυτή είναι η αξία της πραγματικής αγάπης προς τους φίλους. Να δίνεις χωρίς να περιμένεις πάντα να πάρεις. Και να μη σε νοιάζει. Γιατί μόνο η φιλία με τον άλλο σε κάνει ευτυχή...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη σημερινή έμπνευση

Τρίτη, Μαΐου 10

Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει μόνο να μάθουμε ποια είναι η τελευταία


«Η αίσθηση του «γυρισμού» των πραγμάτων μου είναι οικεία, ίδια όπως το κύμα της ποίησης που τ’ αφήνω να χτυπά μακριά και να ξαναγυρίζει εκεί που περιμένω, λιγοστεμένος κάθε φορά και περισσότερο αλλ’ ορθός, καθώς το θέλησα.

Ένας αμετανόητα ερωτευμένος-που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα πάνω κάτω και περιμένω… Τι; Ίσως αυτό θα έλεγα που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυο, πήζει στο στήθος και βαραίνει.Kαι ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί..

Ζούμε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας με τη σκέψη τι θα μπορούσε να έχει συμβεί διαφορετικά αν είχαμε εμείς συμπεριφερθεί διαφορετικά. Κατά μέσο όρο ζούμε 59 λεπτά κάθε ώρα, δηλαδή το 98% της ζωής μας σκαλίζοντας το παρελθόν ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, αντί να αντιμετωπίζουμε το κάθε ένα από αυτά τα λεπτά σαν να είναι μοναδικό, καθώς είναι.

Θέλει όμως τόσο πολύ να ταυτιστεί, να σταματήσει αυτή η παράλληλη ζωή, να βγει το βάθος στην επιφάνεια, να γίνουν όλα απλά…


«Κι έτσι ίσως και να μην αξίζει να χάνεις χρόνο απ’ τη ζωή σου, να σπαταλάς τη φαιά ουσία σου σκεπτόμενος τι θα μπορούσε να έχει γίνει αν…Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι ξεχνάω. Απλώς αφήνω πίσω αυτή τη Μαύρη Εβδομάδα και όλα τα προηγούμενα. Σαν ανάμνηση. Μια ακόμα γλυκιά ανάμνηση. Δε θέλω να την αμαυρώσω με άλλα κλάματα και αναλύσεις επί αναλύσεων. Δε θέλω πια να μάθω το γιατί. Απλώς χαίρομαι που την έζησα-καλώς η κακώς ήρθε καιρός να την αφήσω πίσω και να συνεχίσω τη μικρή ζωή μου. Είναι τόσο μικρή η ζωή εαυτέ μου. Είναι τόσο μικρή. Ήταν μια Μαύρη Τετάρτη. Μια Μαύρη Πέμπτη και μία Μαύρη Παρασκευή. Δε ζω πια για τη μέρα που θα αλλάξεις γνώμη. Ζω για να ζήσω. Χαίρομαι που ένιωσα. Δε μετανιώνω. Και τουλάχιστον έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Το κούτελό μου καθαρό και το κεφάλι μου ψηλά.

Ευχαριστώ για όλα»

Το σκεπτικό είναι το ίδιο με παραπάνω. Με αυτό της κοπέλας που έγραψε το κείμενο στα τελευταία εισαγωγικά. Δεν είναι αξιοθαύμαστη, απλώς κατάλαβε-αργοπορημένα μεν αλλά κατάλαβε. Μη σκέφτεσαι άλλο.

Μη μετανιώνεις πια. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα. Φέρσου συνειδητά και κάποτε θα δεις-θα το δεις πως είναι σπουδαίο να μην έχεις κάνει κάτι για το οποίο μετάνιωσες. Δεν αντέχω άλλο να σκέφτομαι σύνθετα. Η ζωή είναι απλή μου είπαν ,την προηγούμενη Τετάρτη, αλλά μέχρι τώρα δεν μπορούσα να το δω. Κοίτα να δεις που είναι. Δεν αντέχω άλλο να τα σκέφτομαι όλα. Que sera sera.

Εμείς κρατάμε τον εαυτό μας μακριά από τη λύτρωση και την ευτυχία του.

Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ από πού κρατάει το πάθος να μισούμε τη δυνατότητα της ίδιας μας της σωτηρίας. Είναι που ίσως θα ήθελε να μην το ξέρει-αλλά παρόλα αυτά το ξέρει-πως υπάρχει. Και πως είναι ο ίδιος η αιτία που δεν μπορεί μήτε να την πλησιάσει μήτε να την υπερβεί. Θέλουμε δε θέλουμε είμαστε όλοι δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.

Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης…

Πούλια( η νέα μου συνεργάτιδα)


Δευτέρα, Μαΐου 2

Είμαστε όλοι μέλη της γενιάς μας

Είτε το θέλουμε είτε όχι. Και εγώ ανήκω σε μια ιδιότροπη.

Είμαι μέλος της γενιάς που θα σώσει τον πλανήτη και το περιβάλλον. Οι προηγούμενοι τα διέλυσαν όλα και τώρα με κατατάσσουν υπεύθυνο να μαζέψω να φτιάξω τα σπασμένα.

Είμαι μέλος της τεμπέλικης γενιάς. Της γενιάς που δεν ξέρει τι θα κάνει στο μέλλον, κοπροσκυλιάζει όλη μέρα όπως λένε. Της γενιάς που δε διαβάζει που απλά θέλει να περνάει καλά και δεν τη νοιάζει το μέλλον της.

Είμαι μέλος της γενιάς της αποβλάκωσης. Της γενιάς που έχει γίνει ένα αποβλάκωμα από την τηλεόραση και που καταπίνει ότι κατέβει του κάθε δημοσιογράφου χωρίς να το μασήσει- ούτε καν να το μυρίσει.

Είμαι μέλος της γενιάς των κομμάτων. Της γενιάς που όταν μπαίνει στο πανεπιστήμιο γίνεται θήραμα των κομματόσκυλων που την κυνηγάνε για να την εξουσιάσουν και να φυλακίσουν την ελεύθερη βούληση και σκέψη της με δωροδοκίες.

Είμαι μέλος της γενιάς της αλλαγής. Της γενιάς που θα αλλάξει το μέλλον, που θα πάρει τη χώρα από τους παλιούς και θα την κάνει ολοκαίνουρια. Που θα κάνει τον κόσμο πιο όμορφο γιατί αυτό είναι το καθήκον της.

Μισό λεπτό.. Γιατί θα τα κάνω αυτά; Γιατί αυτές τις ταμπέλες μου κολλήσανε;

ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ!

Θα κάνω καλύτερο το περιβάλλον γιατί αγαπώ τη φύση με όλες τις ομορφιές της και τα πλάσματά της. Γιατί θέλω να αναπνέω καθαρό οξυγόνο και όχι σκουπίδια. Γιατί θέλω να φτιάξω έναν όμορφο πλανήτη για να ζήσουν τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου.

Θα δώσω νόημα στη ζωή μου και θα βρω τι θέλω να κάνω στο μέλλον. Θα σηκωθώ από τον καναπέ και θα γίνω κάποιος μέσα σε αυτή τη λαοθάλασσα. Για να έχω μια καλύτερη ζωή και να προσφέρω μια καλή βάση στα παιδιά μου να έχουν ότι χρειάζονται για να πετύχουν κι αυτά.

Θα αποκτήσω κριτική σκέψη. Δε θα αφήσω κανένα κανάλι και κανένα δημοσιογράφο να ελέγξει τις σκέψεις μου. Θα έχω δική μου βούληση και όχι αυτή που μου επιτάσσουν τα μέσα ενημέρωσης προσπαθώντας να κατευθύνουν τα πλήθη.

Θα πω όχι στη δωροδοκία. Θα χτίσω ένα μέλλον πάνω στην ελεύθερη σκέψη και αρνηθώ την ανακατεύθυνση της από οποιονδήποτε. Δε θα επιτρέψω στη συνείδησή μου να εγκλωβιστεί από την ιδεολογία του καθενός.

Θα αλλάξω τον κόσμο. Γιατί θέλω έναν κόσμο ειρήνης και αγάπης, χωρίς πολέμους, πείνα και απληστία. Θέλω να παλέψω για έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο για τον οποίο θα είμαι περήφανος να ζω. Γιατί θα είναι δικός μου. Θα τον έχω φτιάξει εγώ και η γενιά μου με πολύ προσπάθεια, με αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Έναν κόσμο όπου θα μπορέσουν να ζήσουν ήπια και τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου. Έναν κόσμο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν η γενιά μου αφήσει τις ταμπέλες που της θέτουν για να την οριοθετήσουν και δει πια πόσο ισχυρή είναι.

Είμαστε μέλη της γενιάς μας. Η γενιά μας είναι μέλος του μέλλοντος μας. Είμαστε κι εμείς μέλη του μέλλοντος μας. Ας μην αφήσουμε έτσι αυτήν την ευκαιρία. Έχουμε τη δύναμη της αλλαγής στα χέρια μας. Ας μην τη χαραμίσουμε άλλο.

Παρασκευή, Απριλίου 1

Έρως ανίκατε μάχαν...

Μία πολύ συχνή και λανθασμένη συσχέτιση που επικρατεί στις μέρες μας είναι αυτή της αγάπης με τον έρωτα. Λογικό να αναρωτηθεί κανείς ποια η διαφορά. Κι όμως το κενό που τους χωρίζει μόνο μικρό δεν είναι.Ποια λοιπόν η διαφορά μεταξύ αυτών των δυο μικροσκοπικών λέξεων;

Η αγάπη είναι ένα πανίσχυρο συναίσθημα που όπως λέει και μια πολύ σοφή φράση κινεί ανιδιοτελώς το εγώ προς το εσύ. Είναι ένας δεσμός που δημιουργείται μεταξύ δύο ατόμων και έχει ποικίλες έννοιες. Μπορεί να είναι φιλικός, οικογενειακός ή συναισθηματικός. Είναι ισχυρός μεν, αλλά δημιουργείται από τις σχέσεις που έχουν δυο άνθρωποι μεταξύ τους. Και φυσικά όπως όταν κάθε καλοφτιαγμένο βάζο σπάει, έτσι κι εμείς όταν χάσουμε την αγάπη μας γινόμαστε κομμάτια. Η αγάπη είναι γενικώς ένα συναίσθημα σταθερότητας που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά σε ένα "ζεστό" συναίσθημα κορεσμού και ασφάλειας.

Αντιθέτως, ο ασταθής και θηριώδης έρωτας δεν αφήνει επιζώντες. Σαν ένα πελώριο κύμα παίρνει τα πάντα στο πέρασμα τους διαλύοντας τις ακτές και καταστρέφοντας την ανθρώπινη γαλήνη. Ένας δυνατός σεισμός μέσα μας, απρόβλεπτος, που μας τραντάζει εμάς και όλη μας την ύπαρξη, γεμίζοντας μας από ερείπια. Άγνωστο το πότε, που και πώς θα χτυπήσει. Απλά θα γίνει. Μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Απλά συμβαίνουν. Σε συμπληρώνουν όμως. Γεμίζουν ένα κενό που υπάρχει μέσα σου. Μια άγνοια που περιμένει, να την ξυπνήσουν από τον βαθύ ύπνο της λήθης, για να ελευθερωθεί επιτέλους και να κλείσει το παζλ της ζωής.

Άγνωστο το πότε θα φύγει κιόλας ο έρωτας. Παρόλ'αυτά παραμένει αξέχαστος. Ειδικά ο "πρώτος" έρωτας. Γιατί είναι η πρώτη φορά που η ψυχή μας δέχεται τέτοιο σοκ. Δεν ξεπερνιέται εύκολα. Αδάμαστος, ανεξέλεγκτος σαν δέκα μανιασμένα άλογα, δεν μπορεί να εμποδιστεί από τίποτα. Στο τέλος πάντα θα κυριαρχήσει. Θα αποδείξει ότι είναι το άρχον και κινητήριο συναίσθημα της ανθρωπότητας, με το οποίο δίνεις και τη ζωή σου για τον άλλο, και αυτό πολύ απλά γιατί ο άλλος ΕΊΝΑΙ η ζωή σου. Είναι η δύναμη που θα έκανε κάποιον να αλλάξει. Που θα γινόταν άλλος άνθρωπος. Για δυο μάτια και μόνο. Κι όμως αυτά τα δυο μάτια έχουν τέτοια υπνωτική δύναμη που το μόνο που μπορείς να πεις για αυτά είναι : Έρως ανίκατε μάχαν.. Από έναν που ακόμα κοιμάται και περιμένει

Πέμπτη, Μαρτίου 31

Void

Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη. Και αν και πιστεύουμε πως είμαστε άρχοντες του εαυτού μας, τελικά η ζωή έρχεται και μας τα αναποδογυρίζει. Όσο ορθοί και να είμαστε, είναι αδύνατο να προβλέψουμε πως θα είμαστε σε 10 χρόνια. Ευτυχώς και δυστυχώς κάθε έτος που διανύουμε μας στιγματίζει και διαφορετικά και παραποιεί και ανάλογα το χαρακτήρα μας.

Πρακτικά: Κάθε εμπειρία μας γίνεται μέρος του χαρακτήρα μας. Κάθε παραμικρή μας πράξη αποθηκεύεται σε αυτόν τον τερατώδη σκληρό δίσκο που λέγεται εγκέφαλος. Κάθε πραγματικότητα που ζούμε γίνεται μέρος μας. Και σαν ένα παζλ που πλάθεται, ατελείωτο μεν, συμπληρώνεται με κάθε του κομμάτι, έτσι κι εμείς με κάθε στίγμα της ζωής μας γινόμαστε ολοένα και πιο ολόκληροι.

Μετά από αυτό πώς μπορούμε να πιστεύει κανείς πως ο άνθρωπος αλλάζει;

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 10

Youth Gone Wild

Η ιστορία έχει πολλά παραδείγματα εξεγερμένης νεολαίας με πιο πρόσφατα και παγκοσμίως γνωστά το Μάιο του '68 στη Γαλλία το αρκετά γνωστό σε μας Πολυτεχνείο του '73 και.. την Αίγυπτο. Το παράδειγμα μιας χώρας η οποία θεωρούταν από πολλούς συντηρητική και οπισθοδρομική. Μια χώρα όμως όπου ο χριστιανισμός συνυπάρχει με τον ισλαμισμό(ίσως όχι χωρίς διαμάχες και συγκρούσεις αλλά επιβιώνει), μια χώρα με πολιτισμό πολύ πιο αρχαίο από τον τρομερό "ελληνισμό". Κι όμως η νεολαία ξύπνησε. Ο κόσμος ξύπνησε. Αλλάζει. Τα ρομποτάκια των κυβερνήσεων τελείωσαν.
Ο κόσμος προοδεύει και είτε μας αρέσει είτε όχι θέλει ένα καλύτερο αύριο. Για αυτόν. Για τα παιδιά του. Είναι φανταστικό να βλέπεις τη νεολαία να μάχεται για τα δικαιώματα της. Ίσως η κυβέρνηση της Αιγύπτου να κατάλαβε επιτέλους πως δεν μπορεί κανένας να τα βάζει με τη νέα γενιά. Γιατί αυτή γράφει το μέλλον. Αυτή είναι το μέλλον... Ρίσκαρε τη ζωή της(οι θάνατοι απ'όσο γνωρίζω έχουν φτάσει περίπου τους 300). Γιατί παλεύουν. Και όχι μόνο στην Αίγυπτο. Και η Τυνησία έχει εξεγερθεί. Θέλει ένα καλύτερο αύριο. Όλα αυτά τα γεγονότα μας παρουσιάζουν πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος αν του δώσεις εξουσία, αλλά και το πόσο δύναμη έχει ο άνθρωπος και ειδικά η νέα γενιά. Ξυπνήστε! Ο κόσμος έχει ξυπνήσει δεν περίμενε το ξυπνητήρι του να χτυπήσει! Αν αργήσουμε κι άλλο φοβάμαι πως θα πάρουμε απουσία στο μάθημα της πρόοδου...

Τρίτη, Φεβρουαρίου 1

Αντώνιος

Άποχαιρέτα την,την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Ένας από τους πιο γνωστούς στίχους του Καβάφη. Συμβολικός κιόλας.
Όλα κάποτε τελειώνουν. Όλοι μας χάνουμε την Αλεξάνδρρεια. Όμως δεν είμαστε όλοι Αντώνιοι. Δεν τελείωνει η ζωή μας στη σημερινή του Αλεξάνδρεια. Είναι απλά ένας στόχος, όπως και η Ιθάκη.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Η χαοτική κατάσταση την οποία βιώνουμε μόλις χάσουμε την Αλεξάνδρεια μας είναι εκπληκτική. Κι όμως ο δρόμος είναι μακρύς. Γεμάτος εμπόδια,πόνους και προβλήματα. Θα υπάρξουν βροχές στο δρόμο,καταιγίδες,κεραυνοί. Κινδυνεύουμε. Όμως όσο μεγάλο και να είναι το ταξίδι. Πάντα στο τέλος θα υπάρχει η Ιθάκη.
Όλα τα πράγματα τελέιώνουν. Εμείς αποφασίζουμε το πότε. Αποφασίζουμε όμως και το πόσο θα τα θυμόμαστε..

Παρασκευή, Ιανουαρίου 7

Constellation

Where can inspiration be found? A really great trouble. Not under rocks, i checked. Neither in your cars. Well maybe about cars i got no idea.

Mine is found in constellations. If you look above your head you can observe such a wonderful world. A world that no culture ever ignored. A world that built all existing religions. A world far greater and unknown that we can imagine. A world that is untouchable by human nature. But that's its beauty. It is just the way it is. Look above you and just try and create images. You may see the morning star and some known constellations as the 3 wizards. Well that one is one of my favorites. Various reasons of course but still. Such a perfect symmetry between these 3 stars.. So much beauty above us. And who has seen it? I guess if you love great cities you haven't. Try nature a bit. It can be really useful. It brightens your night. It gives a flashing light to your dreams.

Some make fun of me because of this. What is the meaning of just watching stars? My answer is simple. How can you consider knowing yourself if you do not know where you live. Still stars are small lights in the sky. But look at all of the beauty they offer us. Falling stars. We adore them. Morning star, it guides us every moment.

And there is of course the moon. This amazing cheese ball that changes size. How many can see its dark part? Well i guess most don't care. Try it it's worth a shot. Because there can't be light without darkness...

Still its children are down in earth. Yeah they live among us. Rohry know about it.

Check by yourself