Μετά από μία πολύ πρόσφατη(πραγματικά πολύ πρόσφατη θα έλεγα) συζήτηση που είχα συνειδητοποίησα πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στην καρδιά κάποιων η επιθυμία να νιώσουν πράγματα τόσο πολύ δυνατά που θα μπορούσαν να μείνουν ακέραια και να ανακυκλώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Μιλάω για τον έρωτα.Δε μου αρέσει που λένε ότι είναι κύκλος με αρχή και τέλος τα συναισθήματα του κόσμου. Γι’ αυτό κι εγώ λέω πως ο κύκλος είναι κλειστή γραμμή, όταν κάτι κινείται πάνω του ασκείται σ’ αυτό μία κεντρομόλος δύναμη F κάθετη στην ταχύτητα, κάνει μια πλήρη περιστροφή Ν=1 σε χρόνο μιας περιόδου Τ και επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε για να συνεχίσει την ίδια κίνηση. Τα συναισθήματα ανακυκλώνονται, κι όταν είναι αληθινά, ω θεέ μου, ποιος μπορεί να τα ξεχάσει;
Αλλά μόνο όταν είναι αληθινά. Εννοώ αληθινά αληθινά. Εννοώ από ‘κείνα που κρατάνε. Όχι από ‘κείνα που χρησιμοποιούμε αλόγιστα τις λέξεις που τα αντιπροσωπεύουν ευτελίζοντας τες, και παίρνοντάς τες πίσω μετά από λίγο καιρό. Ω ναι έτσι κάνουμε. Το κάνουμε συχνά.
Αλλά σκέψου. Σκέψου τι όμορφο θα ήταν. Να νιώθεις κάτι για κάποιον τόσο δυνατό. Να τον εμπιστεύεσαι τόσο ώστε να του δείχνεις τον καλύτερο και το χειρότερο εαυτό σου. Να θες να είσαι μαζί του. Να νιώθεις αγαλλίαση όταν αυτό συμβαίνει. Να σε αποφορτίζει αλλά και να σε κρατάει σε εγρήγορση ταυτόχρονα. Να νιώθεις μαζί και πάθος, και έρωτα, και φιλία για τον άλλο. Να νιώθεις και απλή, ανιδιοτελή, ουσιαστική αγάπη. Ουτοπικό; Εγώ πιστεύω πως υπάρχει. Κι αν δεν υπάρχει έλα να μου το πεις.
Πούλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου