«Η αίσθηση του «γυρισμού» των πραγμάτων μου είναι οικεία, ίδια όπως το κύμα της ποίησης που τ’ αφήνω να χτυπά μακριά και να ξαναγυρίζει εκεί που περιμένω, λιγοστεμένος κάθε φορά και περισσότερο αλλ’ ορθός, καθώς το θέλησα.
Ένας αμετανόητα ερωτευμένος-που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα πάνω κάτω και περιμένω… Τι; Ίσως αυτό θα έλεγα που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυο, πήζει στο στήθος και βαραίνει.Kαι ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί..
Ζούμε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας με τη σκέψη τι θα μπορούσε να έχει συμβεί διαφορετικά αν είχαμε εμείς συμπεριφερθεί διαφορετικά. Κατά μέσο όρο ζούμε 59 λεπτά κάθε ώρα, δηλαδή το 98% της ζωής μας σκαλίζοντας το παρελθόν ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, αντί να αντιμετωπίζουμε το κάθε ένα από αυτά τα λεπτά σαν να είναι μοναδικό, καθώς είναι.
Θέλει όμως τόσο πολύ να ταυτιστεί, να σταματήσει αυτή η παράλληλη ζωή, να βγει το βάθος στην επιφάνεια, να γίνουν όλα απλά…
«Κι έτσι ίσως και να μην αξίζει να χάνεις χρόνο απ’ τη ζωή σου, να σπαταλάς τη φαιά ουσία σου σκεπτόμενος τι θα μπορούσε να έχει γίνει αν…Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι ξεχνάω. Απλώς αφήνω πίσω αυτή τη Μαύρη Εβδομάδα και όλα τα προηγούμενα. Σαν ανάμνηση. Μια ακόμα γλυκιά ανάμνηση. Δε θέλω να την αμαυρώσω με άλλα κλάματα και αναλύσεις επί αναλύσεων. Δε θέλω πια να μάθω το γιατί. Απλώς χαίρομαι που την έζησα-καλώς η κακώς ήρθε καιρός να την αφήσω πίσω και να συνεχίσω τη μικρή ζωή μου. Είναι τόσο μικρή η ζωή εαυτέ μου. Είναι τόσο μικρή. Ήταν μια Μαύρη Τετάρτη. Μια Μαύρη Πέμπτη και μία Μαύρη Παρασκευή. Δε ζω πια για τη μέρα που θα αλλάξεις γνώμη. Ζω για να ζήσω. Χαίρομαι που ένιωσα. Δε μετανιώνω. Και τουλάχιστον έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Το κούτελό μου καθαρό και το κεφάλι μου ψηλά.
Ευχαριστώ για όλα»
Το σκεπτικό είναι το ίδιο με παραπάνω. Με αυτό της κοπέλας που έγραψε το κείμενο στα τελευταία εισαγωγικά. Δεν είναι αξιοθαύμαστη, απλώς κατάλαβε-αργοπορημένα μεν αλλά κατάλαβε. Μη σκέφτεσαι άλλο.
Μη μετανιώνεις πια. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα. Φέρσου συνειδητά και κάποτε θα δεις-θα το δεις πως είναι σπουδαίο να μην έχεις κάνει κάτι για το οποίο μετάνιωσες. Δεν αντέχω άλλο να σκέφτομαι σύνθετα. Η ζωή είναι απλή μου είπαν ,την προηγούμενη Τετάρτη, αλλά μέχρι τώρα δεν μπορούσα να το δω. Κοίτα να δεις που είναι. Δεν αντέχω άλλο να τα σκέφτομαι όλα. Que sera sera.
Εμείς κρατάμε τον εαυτό μας μακριά από τη λύτρωση και την ευτυχία του.
Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ από πού κρατάει το πάθος να μισούμε τη δυνατότητα της ίδιας μας της σωτηρίας. Είναι που ίσως θα ήθελε να μην το ξέρει-αλλά παρόλα αυτά το ξέρει-πως υπάρχει. Και πως είναι ο ίδιος η αιτία που δεν μπορεί μήτε να την πλησιάσει μήτε να την υπερβεί. Θέλουμε δε θέλουμε είμαστε όλοι δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.
Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης…
Πούλια( η νέα μου συνεργάτιδα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου