Temps

Χρόνος... Μερικές φορές απορώ με τον ίδιο το χρόνο. Πως αλλάζει τους ανθρώπους. Φυσικά τη μεγαλύτερη αλλαγή τη βλέπουμε στο εαυτό μας, διότι κανείς δε μας ξέρει καλύτερα. Βέβαια και ο περίγυρός μας συμβάλλει στη συνειδητοποίηση αυτή.
Είναι απίστευτο πως η ζωή μας έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Πως οι συνήθειες μας άλλαξαν λόγω των αντίξοων συνθηκών που βιώνει η χώρα μας. Η καθημερινότητά μας δε θα είναι πλέον όπως ήταν παλιά. Η αλλαγή που βιώνουμε όλοι μας είναι εκπληκτική. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής κατάστασης. Κυρίως λόγω της προσωπικής διαμόρφωσης του εαυτού μας.
Είναι απίστευτο πως κάποια πράγματα συμβαίνουν από το πουθενά. Και πως άλλα περνάνε. Πως γίνεται και άλλα συναισθήματα πεθαίνουν και άλλα γεννιούνται. Αγάπες πλάθονται, αγάπες χάνονται.
Πώς γίνεται να αλλάζει έτσι ο άνθρωπος; Να αλλάζουν τα ιδανικά του τόσο απότομα. Οι πεποιθήσεις του, οι αξίες του. Μερικές φορές βέβαια και οι ίδιες οι αλλαγές καταρρίπτονται από ισχυρές δυνάμεις όπως ο χρόνος. Στο τέλος υποκλίνονται και αυτές στη δύναμη του. Αυτού του πανίσχυρου βράχου, με την απαράμιλλη σοφία που μόνο αυτός στο τέλος ίσως να μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε ορθά και λογικά.
Πόσο δραματικές μπορούν να είναι κάποιες αλλαγές μέσα μας ώστε να τινάξουν στον αέρα τη σταθερότητα μας; Όπως ένας τυφώνας βασανίζει μια παραλία, όπου στο τέλος μόνο τα μεγάλα δέντρα, η αμμουδιά και η θάλασσα μένουν όπως ήταν. Όλα τ'άλλα αλλάζουν, ή τα παίρνει μαζί του αυτός ο τυφώνας. Αυτός ο πανίσχυρος και ασταμάτητος τυφώνας που λέγεται έρωτας. Ένας τυφώνας που προκαλεί τέτοια αναστάτωση μέσα μας που καθώς φεύγει το μόνο που μένει πίσω του είναι τα συντρίμμια που άφησε. Συντρίμμια τα οποία ίσως μόνο με το χρόνο μαζεύονται. Βέβαια για να μαζευτούν ακόμα και αυτά πρέπει να έχει περάσει ο τυφώνας. Και ίσως τότε να είναι πολύ αργά και τα συντρίμμια να μην έχουν πλέον καμία σημασία...