Who are we human anyway?

Πολλά γεγονότα για τη ζωή μας είναι ριζοσπαστικά. Μας βάζουν σε σκέψεις και συλλογισμούς προκειμένου να καλύψουμε το κενό που ανοίγουν με την ύπαρξή τους. Άλλοι τα καλύπτουν γρήγορα, άλλοι αργά, κι άλλοι πάλι ποτέ. Έτσι αν η ζωή μας ένας δρόμος ο πρώτος θα ήταν πολύ καλός με ελάχιστες ενώ καθόλου λακκούβες, ο δεύτερος αρκετά ανώμαλος(βλέπε δρόμους Ηρακλείου) και ο τρίτος....

Ωστόσο αυτό που διαφέρει τους δυο πρώτους από τον τρίτο είναι πως έχουν καταφέρει να απαντήσουν σε μερικά σχετικά βασικά ερωτήματα, ή έχουν φτάσει κοντά στην επίλυσή τους. Ένα από αυτά παραμένει τη φύση του ανθρώπου, ερώτημα που κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει πλήρως και αυτό γιατί για να μπορέσει πρέπει να γνωρίζει την κάθε πτυχή του κάθε ανθρώπου κάτι που είναι αδύνατο, λόγω της μεγάλης ανακύκλωσης της ζωής.

Αν και αδύνατο ωστόσο, είναι πιθανή μια σχετική αξιολόγηση του ζητήματος. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ελάχιστα. Το πολύ ένα 10% που βασίζεται πάνω στα ένστικτα τις επιβίωσης που μεταφέρονται από το γενετικό μας υλικό γενιές και γενιές τώρα. Όλη η υπόλοιπη πτυχή του ανθρώπου, συνεπώς, προέρχεται από τον πολυμερισμό των αλληλεπιδράσεων με τους γύρω μας, και το περιβάλλον μας. Μπορούμε συνεπώς να καταλήξουμε πως κατά γενικό ορισμό (χωρίς την απόρριψη πιθανότητας εξαίρεσης) πως ο άνθρωπος επηρεάζεται από την κοινωνία στην οποία ζει. Η σχέση μεταξύ του ανθρώπου και της κοινωνίας είναι διπλή αφού ο άνθρωπος διαμορφώνει την κοινωνία, όπως και αυτή τον άνθρωπο.

Ο σημερινός άνθρωπος όμως κατάντησε την κοινωνία του ψυχρή, κλειστή και εχθρική. Οι άνθρωποι σήμερα στις πόλεις γίνονται απρόσεχτοι, επιθετικοί και εγωιστές. Ένα αξιόλογο παράδειγμα είναι οι δρόμοι της γειτονιάς. Ανήκω στην τελευταία γενιά που πρόλαβε ίσα ίσα να μεγαλώσει στις πυλωτές ή στους δρόμους της γειτονιάς του. Τώρα πια δεν υπάρχει ψυχή. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται. Μην τους κλέψουν τα παιδιά ή μην τα χτυπήσει κανένα αμάξι. Πόσοι άνθρωποι σήμερα πέφτουν θύματα ληστείας ή επίθεσης μπροστά στα μάτια κόσμου. Αυτό δε λέει τίποτα. Ο κόσμος σήμερα είναι απαθής και εγωιστής. Δε νοιάζεται για τους άλλους παρά για τον εαυτό του. Έχει ξεχάσει το πραγματικό νόημα της αγάπης.

Το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο, είτε αυτός είναι Έλληνας, Τούρκος, Βούλγαρος, Γάλλος, Άγγλος, Γερμανός ή οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα. Είτε είναι λευκός, μαύρος, κίτρινος ή κόκκινος. Είτε είναι φασίστας, αναρχικός, δεξιός, αριστερός, κεντρώος. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Και ακριβώς γιατί είμαστε όλοι οι ίδιοι, και ο καθένας ξεχωριστά μοναδικός, οφείλουμε να βοηθάμε το συνάνθρωπο μας, τον πλησίον μας ή όπως αλλιώς λέγεται. Δεν πρέπει πάντα να κοιτάζουμε μόνο τα δικά μας συμφέροντα. Διότι το ατομικό συμφέρον δεν είναι πάντα και κοινωνικό, ενώ το κοινωνικό πάντα ατομικό. Θα ήθελα να κλείσω με μια πολύ όμορφη φράση του Martin Niemöller. Τα συμπεράσματα δικά σας

First they came for the Socialists, and I did not speak out, because I was not a Socialist.

Then they came for the Trade Unionists, and I did not speak out, because I was not a Trade Unionist

Then they came for the Jews, and I did not speak out, because I was not a Jew

Then they came for me, and there was no one left to speak for me.