Τρίτη, Μαΐου 21

Πάνω σε μια ανολοκλήρωτη μελωδία

 (Προκαταβολικά συγγνώμη για την κακή ποιότητα)
Κάθε επιλογή μας, κάθε απόφαση, κάθε ζωή που επιλέγουμε να ζούμε, είναι η σωστή διότι εκεί οδηγηθήκαμε μέσω των πράξεων μας.
Αν κάθε επιλογή μας είναι ένα τρένο, τότε ο προορισμός μας είναι αυτός που θα έχουμε διαλέξει εμείς, και το ταξίδι γίνεται κάθε φορά με τον τρόπο που του επιτρέπουμε να γίνει.
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι των πράξεών μας.
Όμως γιατί είναι τόσο δύσκολο να πάρουμε μερικές αποφάσεις στη ζωή μας;
Κάθε μεγάλη απόφαση στη ζωή, είναι σαν μια γλυκιά ανολοκλήρωτη μελωδία.
Ξέρεις πως κάποια στιγμή  θα τελειώσει, δεν ξέρεις όμως πως. Και από τη στιγμή που δεν το κάνεις, δε σου προξενεί τόσο μεγάλο πρόβλημα, γιατί συνεχίζεις να τη θαυμάζεις όπως είναι.
Και συνεχίζεις να την αφήνεις έτσι, στην μικρή της τελειότητα, όσο ατελής και να είναι τελικά..
Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι πως δε θα κάνεις τη σωστή επιλογή, πως δε θα της δώσεις το τελείωμα που της αξίζει. Πως θα καταστρέψεις την οπτασία που δημιούργησες, μεγάλωσες και αγάπησες.
Όμως, δεν μπορείς πάντα να μένεις αναποφάσιστος.
Είναι στιγμές που για κλάσματα του δευτερολέπτου, γίνεσαι το κέντρο του κόσμου του άλλου.
Μηδενικές σχεδόν, αρκετές όμως για να σου κόψουν την ανάσα.
Για να σε κάνουν να κατανοήσεις, πως όσο κι αν θέλεις να πιστεύεις πως είσαι ένας μέσα στον κόσμος, για έναν ίσως να είσαι ο κόσμος.
Θα δώσω μια μικρή εικόνα μέσω μια ιστορίας, διασκευής της ιδέας του Πλάτωνα για τον έρωτα.
Πριν υπάρξουν τα δυο φύλα, και ο κόσμος χωριστεί από φυλετικά σύνορα άντρες και γυναίκες αποτελούσαν ένα ον, το αρσενοθήλυκο. Ήταν μια πανίσχυρη οντότητα, καθώς ήταν ολοκληρωμένη, τόσο ισχυρή που ο ίδιος ο Ζευς φοβήθηκε για την εξουσία του.
Για να τη σιγουρέψει λοιπόν έριξε έναν κεραυνό στη μέση της καρδιάς αυτού του τιτάνα, χωρίζοντας τον στα δύο, δημιουργώντας έτσι, το αρσενικό και το θηλυκό.
Τα δυο φύλα ένιωσαν τόσο άδεια έχοντας χάσει το "άλλο τους μισό" που άρχισαν να το αναζητούν. Μερικές φορές δεν το έβρισκαν ποτέ. Άλλες φορές το έβρισκαν σε άτομα του ίδιου φύλου είτε σε διαφορετικού.
Έρωτας λοιπόν είναι ο πόθος αναζήτησης ανθρώπου που θα μας ολοκληρώσει, που θα μας δώσει την αίσθηση ολότητας, που δε θα κατάφερνε να μας δώσει κανένας άλλος.

Λένε πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι και ο τέλειος. Ίσως την ένταση των συναισθημάτων μιας τέτοιας κατάστασης να μην μπορέσεις να την ξαναβρείς. Ωστόσο, η ολότητα του έρωτα, που με την πάροδο του χρόνου, παραμένει, δημιουργώντας χώρο και για την αγάπη, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τίποτα σε αυτόν τον κόσμο.
Μόνο όταν ολοκληρωθεί το puzzle, και βρεθούν οι σωστές νότες, γίνεται μια μελωδία τέλεια.

Μόνο τότε θα γίνει ολοστρόγγυλο το φεγγάρι και θα κατρακυλήσει, μόνο τότε θα βρεθεί τρόπος να γίνει η αγάπη παντοτινή.

Τρίτη, Μαΐου 14

Midspring dream

Νύχτωσε και πάλι. Ο ήλιος χάθηκε πίσω από το βουνό από το οποίο πριν από περίπου 2500 χρόνια καθόταν ο Ξέρξης, παρακολουθώντας τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η νύχτα αναδεικνύει σιγά σιγά το μαύρο της πέπλο γεμάτο με μικρά διαμάντια.
Το φεγγάρι ξυπνάει σιγά σιγά και έρχεται να μας κρατήσει συντροφιά,ακόμα μια φορά, ώσπου να γίνει ολοστρόγγυλο και να κατρακυλήσει.
Κάτω από το φεγγαρόφως, το ίδιο με εκείνη τη μέρα.
 Βλέποντας τον ουρανό, συνειδητοποιώ, για άλλη μια φορά πως μερικά πράγματα ίσως τελικά να γίνονται, όχι επειδή είναι γραπτά, όπως θα έλεγε κάποιος λίγο πιο ονειροπόλος και λιγότερο ορθολογιστής απ΄όσο πιστεύω πως είμαι, αλλά επειδή πρέπει να γίνουν.
Επειδή αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ή ίσως όχι. Τελικά είναι δύσκολο να διακρίνεις το αντικειμενικά σωστό από το μεγάλο πόθο.
Μερικές φορές, θέλεις κάτι τόσο πολύ, που οτιδήποτε γίνει για αυτό να το θεωρήσεις ως "μοιραίο" να γίνει. Ίσως τελικά μερικές φορές, εσκεμμένα, να τυφλώνουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας, ως έναν τρόπο αφοσίωσης σε έναν στόχο.
Γιατί φοβόμαστε, φοβόμαστε πως δεν είμαστε αρκετά δυνατοί ώστε να επιμείνουμε ως το τέλος, και ψάχνουμε συνεχώς επιβεβαίωση πως ο αγώνας μας είναι σωστός, πως τα πράγματα έτσι "πρέπει" να γίνουν, και πως τελικά συμβαδίζουν με μια "κανονικότητα" ώστε να καταλήξουμε τελικά όμως, όχι σε κάτι το αναγκαστικά φυσιολογικό, αλλά στην προσωπική μας ευχαρίστηση. Ναι, ακούγεται σκληρό, όμως είναι στην πραγματικότητα πιο πολύ. Δε νομίζω να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που να μπορούν χωρίς "σημάδια" προόδου να μείνουν προσηλωμένοι σε έναν στόχο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Βέβαια, λόγω φόβου μου ίσως, αλλιώς λόγω ρεαλισμού να πιστεύω πως μερικές φορές αυτά τα σημάδια είναι οι καρποί της προσπάθειας που έχει γίνει. Εκεί δεν αντιλέγω, έτσι ρέουν τα πράγματα.
Ωστόσο πόσο δυνατοί μπορούμε να είμαστε τελικά ώστε να επιμείνουμε σε κάτι που μοιάζει να μην έχει το επιθυμητό τέλος; Πόσο θάρρος κουβαλάμε μέσα μας ώστε να μπορούμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας, ανεξαρτήτως από τα εμπόδια που βρίσκουμε στο δρόμο μας.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το πραγματικό θάρρος. Να μπορείς να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις, χωρίς να αφήνεις πίσω σου κάποιο κομμάτι.
Να ξέρεις τι θέλεις, να είσαι σίγουρος πως αυτό που κάνεις είναι αυτό που θεωρείς εσύ σωστό, και να παλέψεις για αυτό, ώσπου να πραγματοποιηθεί.
Αν το θέλεις πραγματικά, δε θα πάψεις να προσπαθείς, ωσότου βγει από μέσα σου η τελευταία ανάσα ελπίδας.
Γιατί τελικά αυτό είναι που μας κρατάει ακόμα δυνατούς σ'αυτόν τον κόσμο. Αυτό είναι που μας δίνει νόημα στις πράξεις.
Είναι το φως ενός σπίρτου μέσα στο σκοτάδι, μια ηλιαχτίδα μέσα στον κατασκότεινο ουρανό, ένα αστέρι πάνω στο μαύρο μανδύα της νύχτας. Ένα φιλί μέσα στην απογοήτευση. Ένα χαμόγελο μέσα στη μιζέρια. Ένα σ'αγαπώ μέσα από τα χείλη της καρδιάς. Όταν σβήσει αυτό το φως, τότε θα είμαστε κενοί. Και τότε δε θα υπάρχει τίποτα πια να μας σηκώσει. Και η νύχτα δε θα έχει τέλος. Και το φεγγάρι δε θα ξαναχαμογελάσει ποτέ. Και τ'αστέρια θα πάψουν να λάμπουν. Και ο ήλιος θα βάλει τα μαύρα και δε θα ξαναβγεί.
Υ.Γ. Ευχαριστώ, ξέρεις.

Τετάρτη, Μαΐου 8

Turn the Page

On the road again λοιπόν.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς πως αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας.
 Μερικές φορές απλώς ξυπνάμε, και τα πάντα είναι διαφορετικά.
Σαν αφύπνηση από ένα λήθαργο που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε.
Τι να κάνουμε όμως αυτά έχει η ζωή. Είναι ένας δρόμος.
Έχεις τις ευθείες του, τις στροφές, τις λακούβες..
Πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις πότε να τρέξεις.
Έτσι έχουν τα πράγματα όμως.
Κάθε δρόμος σε φέρνει σε ένα νέο προορισμό.
Εσύ αποφασίζεις πόσο θα μείνεις σε κάθε μέρος. Πόσο θα το κάνεις δικό σου.

Home is where your heart and soul find peace, διάβασα κάπου.

Δε θα διαφωνήσω στιγμή, καθώς αυτό είναι και το ίδιο νόημα της λέξης "σπίτι".
Είτε αυτό δεν το βλέπεις παρά λίγες μέρες το χρόνο, είτε είσαι μένεις κάθε μέρα εκεί.

Είναι εκεί που ο έναστρος ουρανός μοιάζει με μαύρο πέπλο με φώτα που σου κρατάνε συντροφιά.
Είναι εκεί που ο άνεμος σε νανουρίζει κάθε βράδυ για να κοιμηθείς.
Είναι εκεί που όπου κι αν κοιτάξεις, νοιώθεις μια ατελειώτη γαλήνη.
 
Είναι εκεί όπου θα νοιώσεις σε τέλεια αρμονία με τη φύση.

Και τίποτα άλλο.

Υ.Γ.