Emptiness is filling me... ωραίοι στίχοι. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα τους ένοιωθα τόσο δυνατά. Κι όμως εδώ είμαι και τους καταλαβαίνω πιο πολύ από ποτέ. Το κενό να σε περιβάλλει. Να νοιώθεις όλα τα ωραία χρώματα να εξαφανίζονται σε έναν τυφώνα θλίψης. Ο ήλιος να κρύβεται πίσω από τα σύννεφα τα οποία και τα ίδια από τη θλίψη τους δακρύζουν κι αυτά γεμίζοντας μας με σταγόνες από τα δάκρυα τους. Εδώ βρίσκομαι κι εγώ με τον αλαφροΐσκιωτο μου να μη βλέπει τίποτα στον ορίζοντα παρά μια μεγάλη απογοήτευση, ένα βέλος που σου τρυπάει απευθείας την καρδιά και σου αφήνει ένα κενό, ασυμπλήρωτο αναντικατάστατο. Κενό που σε αδειάζει σε έλκει όλο και πιο πολύ προς το σκότος και τη λύπη κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κρατηθείς από ένα μικρό κλαράκι. Το κλαράκι όμως δεν μπορεί να σε αντέξει και κυριεύεσαι από το σκοτάδι. Έτσι νοιώθεις το μαύρο μέσα σου να ρέει άφθονο. Κι από εκεί που πάλευες να του αντισταθείς να υποκύπτεις στον πειρασμό και να το ζητάς όλο και πιο πολύ. Να βάζεις καταθλιπτική μουσική και να υγραίνουν τα μάτια σου.
ΌΧΙ.. Δεν είναι έτσι η ζωή. Μην την απαρνείσαι με τέτοιο αισχρό τρόπο. Ζήσε κάθε στιγμή λες και είναι η τελευταία σου. Το παρόν σου είναι όλοι οι άθλοι του παρελθόντος σου και το μέλλον σου του τα όνειρα σου. Ίσως η πραγματικότητα να είναι πιο ωραία από τα όνειρα όμως χάρη σε αυτά δημιουργήθηκε. Είμαστε αυτό που είμαστε χάρη στις προσπάθειες του παρελθόντος μας. Δείτε λίγο πίσω. Τα βάσανα που τραβήξατε, τους κόπους σας, τον πόνο σας. Πέρασαν. Όλα περνάνε. Εμείς απλά πρέπει να ξέρουμε ποια θέλουμε να ζήσουμε πιο πολύ και πια όχι. Αυτός είναι ο σκοπός μας
teleio!!!anatrixiasa!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή