Οι Μοιραίοι

Να 'ναι καλά ο καθηγητής μου που μου έμαθε αυτό το εκπληκτικό ποίημα...

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!

(Ήλιε και θάλασσα γαλάζια
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμήδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Έτσι, στην σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Νομίζω πως δεν υπάρχει άλλο ποίημα που να περιγράφει πιο σωστά την ελληνική πραγματικότητα. Έτσι είμαστε εμείς δειλοί μοιραίοι και περιμένουμε το θαύμα. Ε όχι! Ακριβώς αυτή η λογική είναι που έχει φέρει τη χώρα μας σε αυτήν την άθλια κατάσταση ο Ρωμιός ο Έλληνας που βαριέται να σηκωθεί από τον καναπέ και να αλλάξει την κοινωνία! Έτσι και οι μοιραίοι.. Για όλα νομίζουν ότι φταίει η μοίρα τους αυτοί σε τίποτα. Κι εμείς όπως αυτοί περιμένουμε το θαύμα...

Σκοπός δεν είναι να έρθει το θαύμα! Είναι να γίνουμε το θαύμα!