It's my precious...

Πανέμορφο ε; Όντως.. Και όπως ξέρετε σίγουρα και πανάκριβο.. Θα μου πείτε πολύτιμο πετράδι είναι τι περιμένετε. Κι όμως η κατηγορία στην οποία ανήκει τα λέει όλα: Πολύτιμος λίθος..

Ακριβώς δηλαδή επειδή αυτό το πετράδι είναι πολύτιμο είναι κι ακριβό. Μάλιστα...

Δε λέω κι εμένα μ'αρέσουν μερικοί πολύτιμοι λίθοι και μου αρέσει να ψάχνω γι αυτούς. Δεν έχω τίποτα εναντίον τους.Αλλά θα ήθελα να θέσω μια ερώτηση.. Ότι είναι ακριβό είναι πολύτιμο; Καλύτερα ότι είναι πολύτιμο είναι ακριβό;

Η κοινωνία μας έχει δυστυχώς εμπορευματοποιηθεί και έχουν αρχίσει οι διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων ανάλογα με την οικονομική τους καταστάσεις. Όχι ότι δεν υπήρχαν.. Αλλά λόγω της αυξημένης φτώχειας που επικρατεί αυξάνονται όλο και πιο πολύ αυτές οι διακρίσεις.

Έχουμε χάσει την έννοια του πολύτιμου. Κυρίως αυτό εκφράζεται λόγω της ιδέας της εμφάνισης. Ότι λάμπει όμως αγαπητοί μου δεν είναι χρυσός. Καμιά φόρα ίσως και το πιο ασήμαντο πράγμα στον κόσμο ίσως είναι για κάποιον πιο πολύτιμο από διαμάντια. Καμιά φορά η συναισθηματική αξία ενός αντικειμένου είναι πολύ μεγαλύτερη απ'ότι νομίζουν πολύ. Το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία αλλιώς.

Προσωπικά αρνούμαι να βγάλω την πένα που έχω στο λαιμό μου γιατί έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα. Η κάποια μπλούζα. Αυτά δε θα τα έδινα ούτε για διαμάντια ούτε κοσμήματα ούτε τίποτα. Επειδή θησαυρός δεν είναι μόνο αυτός που αγγίζουμε, αλλά κυρίως αυτός που νοιώθουμε ότι είναι πολύτιμος

Ιστορία!

Κάπου σ' ένα ξεχασμένο μέρος, ζει ένας απλός ανθρωπάκος, ο Σαράν. Κάθε πρωί βγαίνει και κάνει τη βόλτα του στην ερημιά και στα δάση για αρκετή ώρα. Έτσι κι αυτό το πρωί. Μόνο που σήμερα το πρωί κάτι πήγε στραβά. Εκεί που περπατάει βλέπει μέσα από φυλλωσιές τα τεράστια μάτια μιας τίγρης, χωρίς άλλο έτοιμης να επιτεθεί. Η τίγρη χυμάει πάνω του με βρυχηθμούς κι αυτός τρέχει να γλυτώσει, βλέπει όμως ότι το μονοπάτι τελειώνει σ' ένα γκρεμό. Κοιτάει πίσω του και βλέπει την τίγρη. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, πηδάει και τελευταία στιγμή πιάνεται από τις ρίζες ενός μικρού θάμνου που βρίσκεται λίγο κάτω από το χείλος του γκρεμού.Κοιτάει πάνω και βλέπει την τίγρη. Κάτω τα κοφτερά βράχια. Το βλέμμα του ψάχνει απεγνωσμένα αριστερά-δεξιά να βρει κάτι αλλά μάταια. Τότε το βλέμμα του πέφτει σε μια μικρή αγριοφραουλιά, φυτρωμένη λίγα εκατοστά πιο πέρα από κει που κρατιέται. Κοιτάει ξανά το γκρεμό και με μεγάλη προσπάθεια καταφέρνει να φτάσει τη μια και μοναδική, κατακόκκινη φράουλα και να την βάλει αργά στο στόμα του.Ένας κυνηγός παρακολουθεί από μακριά, τρέχοντας. Γρήγορα βρίσκεται σε απόσταση βολής και μια και η τίγρη είναι απασχολημένη με το θήραμα της η δουλειά του είναι εύκολη. Σηκώνει το όπλο και η τίγρη πέφτει νεκρή. Πλησιάζει το γκρεμό και βοηθάει τον Σαράν που έχει αρχίσει να γλυστράει, να ανέβει πάνω.Για λίγο κάθονται και οι δυο αμίλητοι, μετά ο Σαράν τον ευχαριστεί που του έσωσε τη ζωή. Ο κυνηγός του λέει 'Θέλω όμως να σε ρωτήσω κάτι. Κρεμόσουν εκεί χωρίς να υπάρχει σωτηρία. Ο θάνατος σου ήταν βέβαιος. Δεν μπορούσες να κάνεις κάτι για να σωθείς, το ξέρω. Αλλά μου φάνηκε παράλογο αυτό που έκανες, εκείνη την ώρα, να σκεφτείς τη φράουλα αντί να κάνεις κάτι άλλο.'Ο Σαράν του χαμογέλασε. 'Κατ' αρχήν ο θάνατος μου δεν ήταν βέβαιος αφού με έσωσες και σ' ευχαριστώ γι' αυτό. Έπειτα είχα κάνει ότι μπορούσα για να σωθώ, δεν είχα κάποια άλλη λύση. Και σωστά με ρωτάς. Εγώ θέλω όμως να φανταστείς κάτι. Κρεμόμουν εκεί ξέροντας ότι είναι ίσως οι τελευταίες μου στιγμές. Τα χέρια μου πονούσαν κι είχαν αρχίσει να γλυστράνε. Δεν είχα δει κανένα τριγύρω και δεν περίμενα βοήθεια. Ένιωθα το χνώτο της τίγρης πάνω μου κι έβλεπα τα βράχια κάτω να περιμένουν να με κάνουν κομμάτια. Τώρα... θέλω να φανταστείς φίλε μου... εκείνη ακριβώς τη στιγμή... τη γεύση αυτής της φράουλας...'

Ευχαριστώ το Στόμα του Λύκου για την ιστορία απολαύστε την

Η θεωρία της αβεβαιότητας

Για άλλη μια φορά η έμπνευση έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις.. Πάλι σε ένα σεμινάριο φυσικής άκουσα ένα φανταστικό διάλογο μεταξύ του Σέρλοκ Χόλμς και του Γουότσον που έλεγε ο Γουότσον : Σέρλοκ υπάρχουν τόσα πράγματα που πάντα θα μας διαφεύγουν. Και ο Χολμς του απάντησε:
Έχεις δίκιο Γουότσον.. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή από το να προσπαθούμε..

Αυτή η φράση με άγγιξε πολύ και θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το άρθρο πάνω σε αυτό το θέμα. Η δύναμη του ανθρώπου να συνεχίζει να πολεμάει ότι και να γίνει. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα τέτοια παραδείγματα, στα οποία οι άνθρωποι όσο δύσκολη να ήταν η κατάσταση συνέχισαν να αγωνίζονται χωρίς να παραδώσουν τα όπλα.

Νομίζω ότι αυτή η εικόνα είναι σε όλους γνωστούς. Το Μεσολόγγι... Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι αντιστάθηκαν στις 2 τότε υπερδυνάμεις της εποχής και αν και καταδικασμένοι δεν προσπάθησαν να σωθούν και προτίμησαν να αγωνιστούν έτοιμοι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή εκεί. A coward dies a thousand deaths... a soldier dies but once

Αν και γενικά δεν τρελαίνομαι για υπενθύμιση του "ένδοξου παρελθόντος μας" πιστεύω ότι αξίζει να αναφερθεί αυτό το γεγονός λόγω του ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν παράτησαν τα όπλα, δεν εγκατέλειψαν τη μάχη. Πέθαναν πολεμώντας μια από τις υπερδυνάμεις της εποχής όταν αυτοί μπροστά τους ήταν μυρμήγκια. Κι όμως έμειναν αξέχαστοι.
Έτσι και ο άνθρωπος πρέπει πάντα να αγωνίζεται, να προσπαθεί. Από το να καθόμαστε σε μια καρέκλα και να κλαίμε τη μοίρα μας καλύτερα να αγωνιστούμε γι αυτήν. Ας μην γίνουμε κι εμείς Μοιραίοι . Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να προσπαθούμε. Όπου και να μας βγάλει αυτό το ταξίδι θα μας έχει κάνει πιο δυνατούς και σοφούς.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν

ΝΟ ΜΟRE VIOLENCE!!

Καθώς περπατούσα στο δρόμο συνέβησαν κάποια γεγονότα που με έφεραν σε σκέψεις. Η ανθρώπινη φύση σήμερα έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Οι ληστείες και οι φόνοι έχουν αυξηθεί ραγδαία σήμερα. Η βία έχει κυριαρχήσει. Έχουμε καταντήσει ελεεινοί σε σημείο αηδίας
Η σημερινή κοινωνία έχει κάνει τη βία μια καθημερινή συνήθεια. Προχωράμε στο δρόμο και μας απειλούν. Σε λίγο θα το θεωρούμε και φυσιολογικό!

Επίσης η αναισθησία μας ως πολίτες έχει απογοητεύσει κάθε ελπίδα. Αγνοούμε κάθε πράξη βίας που γίνεται όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο! Πόσοι ασχολήθηκαν με την επίθεση των Ισραηλινών για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των κρατουμένων; Ας μην μιλήσουμε για τους θανάτους. Και όλα αυτά πέρασαν στο έτσι και εμείς τα αφήσαμε!

Στην Ταϊλάνδη πέθαναν τόσα άτομα σε έναν εμφύλιο, έναν πόλεμο αδελφοκτόνο! Πολεμώντας τα αδέλφια τους σκοτώνοντάς τα! Στην Haiti ευτυχώς έγινε κάτι και η κατάσταση έχει γίνει καλύτερη..
Όμως πόσες Haiti έχουν περάσει απαρατήρητες;

Chaos

Σήμερα το πρωί παρακολούθησα ένα σεμινάριο φυσικής αναφερόμενο στο χάος. Παρά το χάος που εμφανίζεται στη φυσική,χάος είναι χαρακτηριστικό που εμφανίζεται στη ζωή μας. Πιο σωστά το χάος που μπορεί να επικρατεί μέσα στην ψυχή μας.

Η δύναμη του μυαλού μας είναι πολύ χρήσιμη, αν και μπορεί να αντιστραφεί εναντίον μας και να μας προκαλέσει σ'εμάς ένα χάος, μια πνευματική καταστροφή μια φθορά του νου. Κι όμως αν και δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται η κατάσταση που επικρατεί μέσα στην ψυχή μας εκείνη τη στιγμή είναι συντρηιπτική ώστε να μας καταστρέψει εντελώς και να διαλύσει την ψυχική μας υγεία.

Κι όμως πώς ξεκαθαρίζουμε αυτό το χάος μέσα μας; Πώς μπορούμε να επαναφέρουμε τη ζωή μας σε κανονική τροχιά μετά από αυτήν την αναρχία που κυριαρχεί μέσα μας;
Σε αυτήν την περίπτωση ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ο χρόνος μαζί με τη θέληση μας, αλλά και κυρίως την καθαρή σκέψη, μια χαλαρωτική μουσική, ένα κρύο αεράκι στο πρόσωπο μας που παίρνει μαζί τους τις ανησυχίες μας και μας απελευθερώνει μια γαλήνη, μια ηρεμία, μια κατάσταση nirvanna. Το χάος μπορεί να κυριαρχήσει. Δεν πρέπει όμως να το αφήσουμε. Πρέπει να γινόμαστε κύριοι του εαυτού μας. Χωρίς αυτό είμαστε πιο αδύναμοι από ποτέ..

Nothing lasts forever..Even Cold November Rain

Αυτοί οι στίχοι του περίφημου τραγουδιού τελικά έχουν βαθύ νόημα. Χρόνος... Τόσο σύνθετο νόημα και ταυτόχρονα τόσο απλό.. Οι πιο πολύ τον φοβούνται γιατί με αυτόν έρχεται και η ηλικία και ο θάνατος.

Για πολλούς τα γηρατιά είναι η παρακμή του ανθρώπου μια αλλοίωση του που ολοκληρώνεται με την πλήρη καταστροφή του.. Το θάνατο..

Κι όμως ο χρόνος δεν μπορεί να φέρνει μόνο καλά.. Όλα τα πράγματα είναι διπλής όψεως, δεν είναι όλα τέλεια στη ζωή εξάλλου.. Ο άνθρωπος είναι έτσι ώστε να μην είναι τέλειος. Αν ήταν όλοι τέλειοι τότε θα ήμασταν όλοι βαρετοί. Η μη τελειότητά μας είναι που μας κάνει μοναδικούς.

Και ο χρόνος βοηθάει σ' αυτήν αλλάζοντάς μας. Προς το καλό ή το κακό; Ότι το αναπόφευκτο γίνεται πρέπει να το δεχόμαστε και να συνεχίζουμε. Με πίστη και υπομονή. Εξάλλου όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Ότι και να συμβαίνει όμως πρέπει να συνεχίζουμε.

Τίποτα δε σταματάει την πορεία του ανθρώπου. Ακόμα και ο θάνατος. Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει όταν καταστρέφεται το σώμα του, αλλά όταν τον ξεχνάνε. Η λήθη είναι η μεγαλύτερη τιμωρία. Το να μην σε θυμάται κάποιος.

Εξάλλου το σώμα μας φθείρεται. Η ψυχή μας όμως ποτέ

Fade to black

Emptiness is filling me... ωραίοι στίχοι. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα τους ένοιωθα τόσο δυνατά. Κι όμως εδώ είμαι και τους καταλαβαίνω πιο πολύ από ποτέ. Το κενό να σε περιβάλλει. Να νοιώθεις όλα τα ωραία χρώματα να εξαφανίζονται σε έναν τυφώνα θλίψης. Ο ήλιος να κρύβεται πίσω από τα σύννεφα τα οποία και τα ίδια από τη θλίψη τους δακρύζουν κι αυτά γεμίζοντας μας με σταγόνες από τα δάκρυα τους. Εδώ βρίσκομαι κι εγώ με τον αλαφροΐσκιωτο μου να μη βλέπει τίποτα στον ορίζοντα παρά μια μεγάλη απογοήτευση, ένα βέλος που σου τρυπάει απευθείας την καρδιά και σου αφήνει ένα κενό, ασυμπλήρωτο αναντικατάστατο. Κενό που σε αδειάζει σε έλκει όλο και πιο πολύ προς το σκότος και τη λύπη κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κρατηθείς από ένα μικρό κλαράκι. Το κλαράκι όμως δεν μπορεί να σε αντέξει και κυριεύεσαι από το σκοτάδι. Έτσι νοιώθεις το μαύρο μέσα σου να ρέει άφθονο. Κι από εκεί που πάλευες να του αντισταθείς να υποκύπτεις στον πειρασμό και να το ζητάς όλο και πιο πολύ. Να βάζεις καταθλιπτική μουσική και να υγραίνουν τα μάτια σου.

ΌΧΙ.. Δεν είναι έτσι η ζωή. Μην την απαρνείσαι με τέτοιο αισχρό τρόπο. Ζήσε κάθε στιγμή λες και είναι η τελευταία σου. Το παρόν σου είναι όλοι οι άθλοι του παρελθόντος σου και το μέλλον σου του τα όνειρα σου. Ίσως η πραγματικότητα να είναι πιο ωραία από τα όνειρα όμως χάρη σε αυτά δημιουργήθηκε. Είμαστε αυτό που είμαστε χάρη στις προσπάθειες του παρελθόντος μας. Δείτε λίγο πίσω. Τα βάσανα που τραβήξατε, τους κόπους σας, τον πόνο σας. Πέρασαν. Όλα περνάνε. Εμείς απλά πρέπει να ξέρουμε ποια θέλουμε να ζήσουμε πιο πολύ και πια όχι. Αυτός είναι ο σκοπός μας

Οι Μοιραίοι

Να 'ναι καλά ο καθηγητής μου που μου έμαθε αυτό το εκπληκτικό ποίημα...

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!

(Ήλιε και θάλασσα γαλάζια
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμήδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Έτσι, στην σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Νομίζω πως δεν υπάρχει άλλο ποίημα που να περιγράφει πιο σωστά την ελληνική πραγματικότητα. Έτσι είμαστε εμείς δειλοί μοιραίοι και περιμένουμε το θαύμα. Ε όχι! Ακριβώς αυτή η λογική είναι που έχει φέρει τη χώρα μας σε αυτήν την άθλια κατάσταση ο Ρωμιός ο Έλληνας που βαριέται να σηκωθεί από τον καναπέ και να αλλάξει την κοινωνία! Έτσι και οι μοιραίοι.. Για όλα νομίζουν ότι φταίει η μοίρα τους αυτοί σε τίποτα. Κι εμείς όπως αυτοί περιμένουμε το θαύμα...

Σκοπός δεν είναι να έρθει το θαύμα! Είναι να γίνουμε το θαύμα!

For what it's worth....

Για άλλη μια φορά οι φίλοι μου μού έδωσαν μια σκέψη μια λέξη η οποία με οδήγησε σ' αυτό το άρθρο και γ' αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ αυτό το άτομο, αλλά και μερικά άλλα που μου έδωσαν ιδέες. Η ακριβής φράση που μου έδωσε την ιδέα είναι "λίγοι αξίζουν"

Έχω ξαναγράψει ένα άρθρο στο παρελθόν γι' αυτό, αλλά αυτό το θέμα είναι ατελείωτο και θα μπορούσα να ξοδέψω χρόνια να μιλάω γ' αυτό.

Τι είναι λοιπόν η διαφορά μεταξύ φίλου και πραγματικού φίλου; Μεταξύ αυτού που αξίζει και αυτού που είναι απλά γνωστός.

Πρώτη σκέψη είναι πως περνάμε μαζί του. Οι στιγμές που μοιραζόμαστε. Μπορεί να μην είναι όλες καλές. Αλλά οι φίλοι δεν πρέπει να είναι εδώ μόνο στα καλά αλλά και στα άσχημα και κυρίως στα άσχημα, έτοιμοι να μας ανοίξουν μια αγκαλιά όταν τη χρειαστούμε, να μας σκουπίσουν τα δάκρυα όταν κλαίμε. Αν νοιάζεσαι πραγματικά για κάποιον φίλο σου δεν μπορείς να τον βλέπεις άσχημα. Θέλεις στο πρόσωπο του να υπάρχει μια αιώνια χαρά μια παντοτινή ευτυχία.

Βέβαια το πόσο στενός είναι κάποιος φίλος μας έχει να κάνει και με το πόσο έντονες είναι οι στιγμές που περνάμε μαζί του. Είτε αυτό είναι μια εκδρομή μαζί του, είτε μια βουτιά στην παραλία μαζί είτε να κάθεσαι να μιλάς μαζί του μέχρι τις 3 το πρωί, είτε να φιλοξενείτε ο ένας τον άλλο και να διαλύετε τα μαξιλάρια του σπιτιού.

Δεύτερη σκέψη είναι το τι σημαίνει για μας το άτομο αυτό. Πόσο σημαντικό είναι αυτό το άτομο για μας. Υπάρχουν άτομα με τα οποία απλά δεν μπορείς να σταματάς να μιλάς μόνο και μόνο γιατί τα αγαπάς τόσο πολύ που δε φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς αυτούς. Παρόμοιο πράγμα ισχύει και για τους φίλους. Σε όλους έχει τύχει πιστεύω να περνάτε μέρες ολόκληρες με το ίδιο άτομο.

Οι πραγματικοί φίλοι είναι σαν 4φυλλα τριφύλλια. Δύσκολα τα βρίσκεις, αλλά είσαι τυχερός όταν τα έχεις. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε. Η ζωή χωρίς φίλους είναι τούρτα χωρίς κερασάκι. Τόσες φράσεις για τους φίλους.. Τυχαίο;

What is beautiful?

Είναι αλήθεια τελικά ότι την καλύτερη έμπνευση σου τη δίνουν οι φίλοι σου. Συζητώντας λοιπόν με μια φίλη μου μιλώντας για την ομορφιά του ουρανού τη νύχτα μου πέρασε μια απλή, αλλά και την ίδια στιγμή τόσο δύσκολη ερώτηση από το μυαλό: Τι είναι ομορφιά;

Όταν βλέπουμε μια κοπέλα στο δρόμο σκεφτόμαστε: "Πω ρε φίλε τι όμορφη που είναι τι ωραίο σώμα που έχει" και όλα τα σχετικά τα οποία γνωρίζετε πολύ καλά... Με αυτή τη λογική καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η ομορφιά είναι μια ιδέα ένα γούστο το οποίο έλκει τους ανθρώπους κυρίως σε συναισθηματικό τομέα. Πολύ καλή λύση πειστική λύση θα μπορούσαμε κάλλιστα να σταματούσαμε εδώ. Όμως αν πω εγώ "αχ τι όμορφο είναι αυτό το βάζο" πάει να πει ότι είμαι ερωτευμένο μαζί του; Αυτός ο συνειρμός μας καταλήγει στο ότι η ομορφιά είναι μια έλξη που νοιώθουμε λόγο των γούστων μας. Αλλά και πάλι τα αστέρια;

Η λέξη ομορφιά είναι ένας τεράστιος λαβύρινθος. Μπαίνεις μέσα με την ελπίδα να βρεις μια λύση όμως το σίγουρο είναι ότι χάνεσαι μέσα, ή σε τρώει ο Μινώταυρος. Πρέπει λοιπόν για να είμαστε σίγουροι να πάρουμε από την αρχή ένα κουβάρι κλωστής μπας και μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω με τη λύση και μην χαθούμε μέσα σ' αυτήν.

Σε ότι αφορά τα πρόσωπα, δυστυχώς στη σημερινή κοινωνία έχει θεσπιστεί μια έμμονη ιδέα πάνω στα χαρακτηριστικά της όμορφης γυναίκας. Αυτό το στερεότυπο έχει προκαλέσει αρκετά προβλήματα όπως ανορεξία και ακόμα και θάνατο από αυτήν. Παρόλα αυτά σε ότι αφορά την ομορφιά αναφερόμαστε συνέχεια στην εξωτερική. Ψυχή δεν έχουμε; Κούφιο είναι το μήλο τρύπιο το τριαντάφυλλο; Ωραίο περιτύλιγμα μου φτάνει; Η σημερινή κοινωνία έχει ξεχάσει την ψυχική ομορφιά κυρίως τη μαγεία της ψυχής που εδώ και τόσα χρόνια έχει απασχολήσει τόσους και τόσους επιστήμονες. Έχουμε γίνει πολλοί υλικοί κι έχουμε ξεχάσει τη μαγεία της καρδιάς. Δυστυχώς όσο και σαν βάση συμφωνούν όλοι σε αυτή την ιδέα λίγοι την αξιοποιούν. Οι λίγοι αυτοί όμως είναι εκείνοι που βρίσκουν την πραγματική ευτυχία, που δε βασίζονται στην εμφάνιση αλλά στην ψυχή.

Το κλειδί της ευτυχίας και της ομορφιάς είναι η ψυχή μας, η καρδιά μας, το εγώ μας το είναι μας και όχι το φαίνεσθαι