Όταν το φεγγάρι γίνει ολοστρόγγυλο και κατρακυλίσει...

Προσπαθώ μέρες τώρα να κατανοήσω μια όλη αίσθηση που υπάρχει στον αέρα. Αντιθέτως το μόνο που βρίσκω τελικά είναι η μυρωδιά της πόλης. Κάτι υπάρχει, κάτι γίνεται.
Τα πράγματα αλλάζουν γύρω μας πολύ γρήγορα, και ίσως να μην τα προλαβαίνουμε όλα γιατί δεν μπορούμε να εξοικειωθούμε σε κάτι. Μέχρι να τα καταφέρουμε αυτό έχει αλλάξει ήδη.
Κι όμως συνεχώς προχωρούμε. Προσπαθούμε.
Όπως έχουμε διαβάσει άπειρες φορές δεν μετράει πόσες φορές θα σε χτυπήσουν, αλλά πόσες φορές θα ξανασηκωθείς. Και αυτό πρέπει να θυμόμαστε. Πως πάντα οφείλουμε να ξανασηκωνόμαστε.
Σκεφτείτε μόνο τον κόπο που κάνουμε για να φτάσουμε σε κάθε στιγμή. Αξίζει να τα παρατήσουμε στο τέλος; Η ζωή μας είναι ένα σύνολο διαδρομών που έχουμε διανύσει , άρα και ένα άθροισμα εμποδίων που έχουμε υπερπηδήσει. Σκεπτόμενοι μόνο τον πόνο που έχουμε βιώσει ως τώρα, την απελπισία, τη θλίψη πώς μπορούμε να τα παρατάμε; Άνθρωποι και άνθρωποι έδωσαν την τελευταία τους πνοή για τα πιστεύω τους. Ίσως τελικά αυτοί μόνο να νοιώθουν πραγματικά ελεύθεροι στο τέλος.
Διότι είναι οι μόνοι που ως το τέλος έμειναν πιστοί στον ίδιο τους τον εαυτό.

Έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι;
Άλλοι πιστεύουν πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι μόνο αν πρέπει να αυτοκτονήσεις ή όχι.
Άλλοι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Ένα είναι όμως το σοβαρό ερώτημα, κι αυτό είναι:
Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;
Απάντησέ μου σ' αυτό και θα σου πω αν πρέπει να αυτοκτονήσεις ή όχι.
Απάντησέ μου σ' αυτό και θα σου πω αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Απάντησε μου σ' αυτό και θα σου πω αν το φεγγάρι έχει λόγο να υπάρχει.

(Διασκευή από Τομ Ρόμπινς)

Temps

Χρόνος... Μερικές φορές απορώ με τον ίδιο το χρόνο. Πως αλλάζει τους ανθρώπους. Φυσικά τη μεγαλύτερη αλλαγή τη βλέπουμε στο εαυτό μας, διότι κανείς δε μας ξέρει καλύτερα. Βέβαια και ο περίγυρός μας συμβάλλει στη συνειδητοποίηση αυτή.
Είναι απίστευτο πως η ζωή μας έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Πως οι συνήθειες μας άλλαξαν λόγω των αντίξοων συνθηκών που βιώνει η χώρα μας. Η καθημερινότητά μας δε θα είναι πλέον όπως ήταν παλιά. Η αλλαγή που βιώνουμε όλοι μας είναι εκπληκτική. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής κατάστασης. Κυρίως λόγω της προσωπικής διαμόρφωσης του εαυτού μας.
Είναι απίστευτο πως κάποια πράγματα συμβαίνουν από το πουθενά. Και πως άλλα περνάνε. Πως γίνεται και άλλα συναισθήματα πεθαίνουν και άλλα γεννιούνται. Αγάπες πλάθονται, αγάπες χάνονται.
Πώς γίνεται να αλλάζει έτσι ο άνθρωπος; Να αλλάζουν τα ιδανικά του τόσο απότομα. Οι πεποιθήσεις του, οι αξίες του. Μερικές φορές βέβαια και οι ίδιες οι αλλαγές καταρρίπτονται από ισχυρές δυνάμεις όπως ο χρόνος. Στο τέλος υποκλίνονται και αυτές στη δύναμη του. Αυτού του πανίσχυρου βράχου, με την απαράμιλλη σοφία που μόνο αυτός στο τέλος ίσως να μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε ορθά και λογικά.
Πόσο δραματικές μπορούν να είναι κάποιες αλλαγές μέσα μας ώστε να τινάξουν στον αέρα τη σταθερότητα μας; Όπως ένας τυφώνας βασανίζει μια παραλία, όπου στο τέλος μόνο τα μεγάλα δέντρα, η αμμουδιά και η θάλασσα μένουν όπως ήταν. Όλα τ'άλλα αλλάζουν, ή τα παίρνει μαζί του αυτός ο τυφώνας. Αυτός ο πανίσχυρος και ασταμάτητος τυφώνας που λέγεται έρωτας. Ένας τυφώνας που προκαλεί τέτοια αναστάτωση μέσα μας που καθώς φεύγει το μόνο που μένει πίσω του είναι τα συντρίμμια που άφησε. Συντρίμμια τα οποία ίσως μόνο με το χρόνο μαζεύονται. Βέβαια για να μαζευτούν ακόμα και αυτά πρέπει να έχει περάσει ο τυφώνας. Και ίσως τότε να είναι πολύ αργά και τα συντρίμμια να μην έχουν πλέον καμία σημασία...

Πάνω σε ένα μια μελωδία πιάνου

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί βασανίζομαι ο ίδιος γυρεύοντας κομμάτια με πιάνο. Ψάχνοντας κάτι χαλαρωτικό. Τα θέλω κι εγώ και τα παθαίνω.Αυτή είναι η μουσική επένδυση για αυτό το άρθρο λοιπόν.

Τι είναι αυτό που μας ενώνει όλους; Που μας φέρνει τόσο κοντά μέσα στον κόσμο της διαφορετικότητας. Είναι μια λέξη τόσο μικρή και απλή, η οποία αιώνες τώρα εξυμνείται από τους πάντες.

Έρωτας το όνομα του. Αγαπητός από πολλούς, μισητός από άλλους τόσους. Ο λόγος;

Απλούστατος. Είναι από τα λίγα απρόβλεπτα πράγματα στη ζωή μας. Έρχεται σε κάνει ότι θέλει παίζει μαζί σου και φεύγει. "Έλα τώρα υπερβάλλεις, δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα"

Φυσικά και δεν είναι. Η περιγραφή πιθανόν να είναι λίγο υπερβολική όμως παραμένει πάνω στο ίδιο μοτίβο. Βλέπετε ακριβώς όπως ένας δυνατός σεισμός μας ταρακουνάει και μένει στη σκέψη μας και αρκετή ώρα μετά (βάλε τους μετασεισμούς,βάλε τις γιαγιάδες που ουρλιάζουν πως ήρθε η Αποκάλυψη, βάλε τα κανάλια που λένε 6592672 διαφορετικές προβλέψεις για την ισχύ του σεισμού). Βέβαια δεν θυμόμαστε όλοι μας τον πρώτο μας σεισμό.

Γιατί ο σεισμός αγγίζει το σώμα μας και το πνεύμα μας προκαλώντας φόβο και ίσως και σωματικές βλάβες.

Ο έρωτας όμως χτυπάει την ψυχή μας. Ορμάει μέσα σαν μανιασμένος ταύρος εν υαλοπωλείο και μας τα κάνει όλα άνω κάτω. Φυσικά εμείς πληρώνουμε τις ζημιές στο τέλος(που να τρέχεις τον ταύρο στα δικαστήρια). Ωστόσο ίσως όσο σπάει τα πάντα να σου κρατήσει και κάτι καλό. Κάτι το όμορφο. Γιατί τα πάντα είναι διπλής όψεος. Απλά συνήθως μια από τις δύο κυριαρχεί.

Αυτό ο μικρός άγγελος της Αφροδίτης, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, είναι και αυτός που κρατάει μέσα του όλη τη φύση. Είναι κομμάτι μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Είναι αυτός που μια στιγμή κοιτάζοντας ένα άτομο λες. Αυτό το άτομο έψαχνα. Και όχι φυσικά λόγω εμφάνισης. Βέβαια ας μην γελάμε τον εαυτό μας κανείς δεν την αποκλείει και αυτή. Όμως αν είμαστε ειλικρινείς θα δεχτούμε και ο λόγος που μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο αμήχανα μπροστά σε αυτά τα άτομα είναι μόνο γιατί τα θέλουμε μαζί μας, κοντά μας να τα κάνουμε να νοιώθουν όμορφα για να είμαστε κι εμείς χαρούμενοι στην τελικη. Εγωιστικό; ΠΟΛΎ. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι ο έρωτας. Έχει μέσα και το εγώ. Όμως έχει μέσα και τη λέξη εσύ. Και όταν το εγώ γίνεται ένα με το εσύ φτιάχνετε το εμείς. Και τελικά αυτό και μόνο αυτό είναι ο πραγματικός έρωτας.

Fragile Dreams

Μερικές φορές η μουσική ξεδιπλώνει ένα κρυφό ταλέντο της. Ίσως όχι τόσο σπάνιο, αλλά κρυφό... Πολλές φορές συνδέουμε ανθρώπους, καταστάσεις, συναισθήματα με τραγούδια. Αυτό συμβαίνει ή λόγω συνήθειας μας να ακούμε ένα συγκεκριμένο τραγούδι σε κάποιες καταστάσεις, ή νομίζοντας πως εκφράζει μια περίπτωση ή έναν άνθρωπο. Πώς θα μπορούσε λοιπόν αυτό το αριστούργημα να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση.

Ένα βαρύ τραγούδι με αρκετό συναίσθημα μέσα που σε κάνει να πλέεις σε διαφορετικά πελάγη. Σε πελάγη μελαγχολίας, λύπης, απογοήτευσης ,πόνου ,θλίψης. Σε μια κατάσταση όπου η έλλειψη αγάπη είναι εμφανής.Σε μια ανάγκη τελικά. Στην ανάγκη μας να ικανοποιήσουμε τα εύθραυστά μας όνειρα για κάτι το δυνατό. Για αυτόν τον κινητήριο μοχλό που λέγεται αγάπη.Ένας μοχλός που μας εξαναγκάζει στο να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Αγνώριστοι, για το άτομο που αγαπάμε και μόνο. Άλλοι το λένε υποχώρηση, άλλα χάσιμο της προσωπικότητας μας. Ίσως και οι δυο απόψεις να είναι σωστές και λανθασμένες ταυτόχρονα. Διότι ναι μεν συμβιβαζόμαστε,ωστόσο δεν χάνουμε την προσωπικότητά μας, αφού αυτή η ίδια είναι που επιλέγει την αλλαγή και καθορίζει το εύρος της.

Αυτή η δύναμη είναι που μας επαναφέρει πίσω κάθε φορά που προσπαθούμε να φύγουμε, υπενθυμίζοντάς μας ό,τι ζήσαμε και νοιώσαμε. Ό,τι ποθήσαμε και αποκτήσαμε. Ό,τι χάσαμε και θρηνήσαμε. Ό,τι τελικά έγινε μέρος μας. Είτε αυτό είναι ένα βελούδινο όνειρο γεμάτο αγνότητα, αγαθότητα, και αγάπη, είτε ένα σπασμένο ,ρημαγμένο όνειρο γεμάτο θλίψη, δάκρυα και πόνο. Διότι όπως έχω ήδη προαναφέρει ο χαρακτήρας μας είναι η συνισταμένη των εμπειριών και των συναισθημάτων που βιώνουμε κάθε λεπτό.

Έτσι λοιπόν και στο τέλος τα όνειρα μας γίνονται ένα μέρος μας και αναλόγως με το αν πραγματοποιούνται είτε όχι μένουν ως μια ανάμνηση είτε ως ένας πόθος... Ας κρατάμε όμως και ένα μέτρο στην αξία που δίνουμε στα όνειρα μας γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι σημαντικό:

Reality is such a beautiful thing that even dreams want to steal it...

The Ocean

Πώς πέρασε ο καιρός. Μερικές φορές ίσως και να μη θέλουμε να περάσει. Μένουμε πίσω στις "παλιές καλές στιγμές". Στις στιγμές που αγαπήσαμε. Που δε μετανιώσαμε ποτέ. Στις ματιές που λειτούργησαν ως πρελούδια για μια γνωριμία. Στα χαμόγελα και στις όμορφες εικόνες που αποτυπώνονται βαθιά μέσα στην μνήμη αλλά και στην καρδία του καθενός.

Μερικές φορές ίσως να είμαστε πολύ δειλοί για να αποδεχθούμε την πραγματικότητα. Δεν έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα και να πούμε μέσα μας "ΞΥΠΝΑ". Μένουμε σε νάρκη ευτυχίας. Γιατί δε θέλουμε να τη χάσουμε. Ανέκαθεν ο άνθρωπος προσπαθεί να αγγίξει την απόλυτη ευτυχία. Λογικό είναι να τρελαίνεται όταν χάνει ακόμα και την ελάχιστη. Όμως για να ζήσει κανείς μια όμορφη ζωή πρέπει να βιώσει πόνο, θλίψη, χαρά, αγάπη, έρωτα. Χωρίς αυτά είναι ανολοκλήρωτος. Γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει ισορροπία μέσα του. Πώς μπορεί να υπάρχει χαρά χωρίς λύπη; Θάρρος δίχως φόβος;

Απίθανο.. Ωστόσο μένουμε στην ψευδαίσθηση πως όλα με τον καιρό θεραπεύονται. Μια σκέψη σωστή μεν, αλλά ελλιπής. Ο χρόνος από μόνος του ωριμάζει τον άνθρωπο, τη σκέψη του και τα συναισθήματα του. Δεν τα μειώνει όμως. Τα μετουσιώνει. Τίποτα όμως δεν είναι εφικτό χωρίς την καταλυτική δράση του ανθρώπου. Αν δεν μπει μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό αυτή η θέληση για αλλαγή, για αναζήτηση της ευτυχία.. Και η αλήθεια είναι πως και να ξαναβρεθεί αυτή, μπορεί να την ξαναχάσουμε. Όμως δεν πρέπει να μας σταματάει αυτό. Όσες φορές και να πέφτουμε, πρέπει να βρίσκουμε το θάρρος να ξανασηκωθούμε. Μέσω της προσωπικής μας θέλησης και ανάγκης ίσως για ευτυχία, αλλά και μέσω του φόβου μήπως τελικά δεν βρούμε ποτέ αυτό που ψάχνουμε. Η ευτυχία η πραγματική χάνεται τελικά όταν αποφασίσουμε εμείς να μην ξανασηκωθούμε. Όταν παραιτηθούμε πλέον.

Γιατί η ζωή δεν είναι ένας όμορφος ίσιος δρόμος. Και λακκούβες έχει, και ατυχήματα, ακόμα και φωτιές που σου προκαλούν βλάβες. Όμως είναι επιλογή του καθενός αν θα παλέψει να σβήσει τη φωτιά ή θα τρέξει να σωθεί από αυτήν. Ίσως και παλεύοντας να μην τα καταφέρει, αλλά θα έχει προσπαθήσει. Σε έναν κόσμο που η προσπάθεια φαίνεται ανούσια, τελικά αποδεικνύεται διαμάντι. Αν δεν προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας, ποτέ δε θα φτάσουμε στο τέλος του.

Έτσι πρέπει και όλοι μας να μην σταματήσουμε αιώνια σε μια κατάσταση ανάπαυσης. Η ζωή προχωράει. Η ψυχή μας αποτελείται από όλα τα συναισθήματα που έχουμε βιώσει. Από το μίσος μας για κάποιον, μέχρι και τον ανεξέλεγκτο και πανίσχυρο έρωτα. Αυτό είμαστε. Ένα σύνολο εμπειριών και πεποιθήσεων μας. Ένα μεγαλείο... Και όποιος αμφιβάλλει για αυτήν την καλλονή που φέρει μέσα του, κακό μόνο στον εαυτό του κάνει.

Η ζωή αποτελείται από διάφορες φάσεις, και δεν είναι όλες ούτε μόνο ευχάριστες ούτε μόνο δυσάρεστες. Δεν μπορείς να κατανοήσεις αυτό το μεγαλείο αν δεν δεις όλες τις πτυχές του.

Κάθε μας ανάμνηση είναι μοναδική σαν ένα κύμα στον ωκεανό της ψυχής μας...

Υ.Γ. Συμβουλή: Διαβάστε το με αυτή τη μουσική