Requiem

Κοιτάζω το ρολόι, ώρα μηδέν.
Σε ψάχνω γύρω μου,μα έχεις χαθεί.

Tα μάτια σου  δυο φεγγάρια, μου φωτίζουν το δρόμο.
Τρυπούν το χάος και δίνουν τόπο στην ελπίδα.Σε βλέπω και παγώνω. Ο χρόνος σταματά.
Εσύ θα κινηθείς;

Μερικές φορές απορώ γιατί με κοιτάς κι εσύ κατάματα.
Προσπαθώ να καταλάβω τι θέλεις, τι κρύβεις.
Μα  μυστήριο όπως είσαι, με κάνεις να σ'αναζητώ.
Διαβαίνω το μονοπάτι της λίθης,χωρίς αρχή και γυρισμό.

Και στο δρόμο διψώ. Διψώ για το φιλί σου.

Μα σαν όαση στην έρημο, δεν ξέρω αν υπάρχεις
 ή αν μόνο εγώ σε βλέπω.

Σε αναζητώ στο σούρουπο, σε χάνω στην αυγή.
Σε βρίσκω στη σελήνη, μα η πανσέληνος αργεί.

Τα μάτια απατούν, μα η καρδιά πονά.

Σαν ερημίτης ξανά, το δρόμο αυτό.
Είναι μακρύς ο δρόμος, και η δίψα μου μεγάλη.

Έχεις νόημα να σε ποθώ;
Άλλοι πιστεύουον πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι μόνο αν έχει νόημα να υπάρχει το φεγγάρι.
Άλλοι πιστεύουν πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι μόνο αν πρέπει να αυτοκτονήσεις ή όχι.
Άλλοι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Ένα είναι όμως το σοβαρό ερώτημα, κι αυτό είναι:
Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;
Απάντησέ μου σ' αυτό και θα σου πω αν πρέπει να αυτοκτονήσεις ή όχι.
Απάντησέ μου σ' αυτό και θα σου πω αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Απάντησε μου σ' αυτό και θα σου πω αν το φεγγάρι έχει λόγο να υπάρχει.
Απάντησέ μου σ'αυτό και θα σου πω αν έχει νόημα, ο πόθος μου για σένα.