Οργή Λαού

Αυτό εκδηλώθηκε στο Σύνταγμα χτες στις 29/6/2011. Και η απάντηση; Η καταστολή. Πολλοί μιλούν για μικρό εμφύλιο. Άλλοι για χούντα.

Όπως και να έχει τα χτεσινά συμβάντα παρουσίασαν τον πραγματικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας μας. Τα βίντεο έχουν κυκλοφορήσει παντού κι όλους μας τα έχουμε δει. Τη βιαιότητα που χρησιμοποιήθηκε για καταστολή των διαδηλωτών. Καθαρά για τα νούμερα, υπολογίζονται γύρω στους 500 τραυματίες. Ω ναι 500.. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου πλέον. Η βία φέρνει βία δυστυχώς, και οι επιθέσεις των ΜΑΤ ήταν λογικό να προκαλέσουν απάντηση. Η Ερμού την πλήρωσε ακριβά... Φυσικά και η καταστροφή περιουσιών δε δικαιολογείται..

Ωστόσο χτες πιστεύω πως απεδείχθη πως η τρομοκρατία στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα. Πως ότι και να γίνεται οι κυβερνήσεις θα χρησιμοποιούν πάντοτε την καταστολή και την τρομοκρατία για να εμποδίζουν τη λαϊκή φωνή. Τι άλλο να πει κανείς για το χτεσινό; Οι εικόνες τα είπαν όλα. Επιθέσεις σε πολλούς αθώους πολίτες, χημικά και άλλα πολλά απλά αποδεικνύουν για άλλη μια φορά την ανάγκη ριζικής αλλαγής στην Ελλάδα. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να το καταλάβουμε; Να πεθάνουν διαδηλωτές; Αρκετό αίμα δε χύθηκε ήδη στους δρόμους; Γιατί να κλάψουν κι άλλοι φίλοι και οικογένειες. Δεν φτάνει όλος ο πόνος και η ανησυχία των γονιών που ήξεραν πως το παιδί τους πάλευε για ένα καλύτερο μέλλον ρισκάροντας τη σωματική του ακεραιότητα.

Ας σταματήσουν επιτέλους οι κομματικές διαμάχες. Όλοι μας έχουμε τα ίδια προβλήματα και θέλουμε μια λύση. Αν ο αγώνας για ανατροπή του τρέχοντος πολιτικού σκηνικού δεν είναι οργανωμένος και συλλογικός τότε δυστυχώς το παιχνίδι είναι χαμένο από πρώτο χέρι.

Τα Μ.Μ.Ε. όπως πάντα έτοιμα να παρουσιάσουν πως ξαφνικά ανθίζει η οικονομία χάρη στο "θάρρος" αυτών των βουλευτών που μας έφεραν αυτοί( αλλά και οι προηγούμενη) στη χειρότερη κατάσταση που έχει γνωρίσει η χώρα μας. Ξαφνικά λοιπόν η Ελλάδα σώζεται, το χρηματιστήριο ενισχύεται, η ελληνική οικονομία δυναμώνει και όλα ρόδινα.. Και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι...

Μιας Ελλάδας η οποία είναι αγανακτισμένη και πολύ δύσκολα θα αντέξει αυτό το νέο Μνημόσυνο(εεε Μνημόνιο εννοώ).. Μιας Ελλάδας που βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τη ζωή που της έχει καταστρέψει αυτή η οικογενειοκρατική διοίκηση του Κράτους( ξέρετε πόσοι Παπανδρέου και Καραμανλής έχουν κυβερνήσει;) Βρισκόμαστε στο κέντρο μιας διαμάχης δυο οικογενειών. Εδώ και 50 χρόνια. Βέβαια μπορεί τώρα να μην έχουμε βασιλιά, έχουμε πρωθυπουργό. Μικρή η διαφορά. Ένα όνομα είναι.. Η κατάσταση είναι η ίδια.. Και στις δυο περιπτώσει τα παιδιά κληρονομούν την εξουσία.

Αρχίζω να πιστεύω πως τελικά η Μεταπολίτευση τελείωσε. Όμως γυρνάμε προς τα πίσω. Γιατί τα επεισόδια μόνο χούντα θυμίζουν. Μια χούντα που έχει για μόνο σκοπό να σταματήσει τους διαδηλωτές με κάθε κόστος.. Γυρνάμε λοιπόν από τη Μεταπολίτευση στο φασισμό. Και όχι σε απλό φασισμό. Στον οικονομικό φασισμό. Και πιστέψτε με αυτό είναι χειρότερο..

Υ.Γ. Όσον αφορά το Ηράκλειο ντρέπομαι πραγματικά. Ο κόσμος εδώ πραγματικά κοιμάται..

Who are we human anyway?

Πολλά γεγονότα για τη ζωή μας είναι ριζοσπαστικά. Μας βάζουν σε σκέψεις και συλλογισμούς προκειμένου να καλύψουμε το κενό που ανοίγουν με την ύπαρξή τους. Άλλοι τα καλύπτουν γρήγορα, άλλοι αργά, κι άλλοι πάλι ποτέ. Έτσι αν η ζωή μας ένας δρόμος ο πρώτος θα ήταν πολύ καλός με ελάχιστες ενώ καθόλου λακκούβες, ο δεύτερος αρκετά ανώμαλος(βλέπε δρόμους Ηρακλείου) και ο τρίτος....

Ωστόσο αυτό που διαφέρει τους δυο πρώτους από τον τρίτο είναι πως έχουν καταφέρει να απαντήσουν σε μερικά σχετικά βασικά ερωτήματα, ή έχουν φτάσει κοντά στην επίλυσή τους. Ένα από αυτά παραμένει τη φύση του ανθρώπου, ερώτημα που κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει πλήρως και αυτό γιατί για να μπορέσει πρέπει να γνωρίζει την κάθε πτυχή του κάθε ανθρώπου κάτι που είναι αδύνατο, λόγω της μεγάλης ανακύκλωσης της ζωής.

Αν και αδύνατο ωστόσο, είναι πιθανή μια σχετική αξιολόγηση του ζητήματος. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ελάχιστα. Το πολύ ένα 10% που βασίζεται πάνω στα ένστικτα τις επιβίωσης που μεταφέρονται από το γενετικό μας υλικό γενιές και γενιές τώρα. Όλη η υπόλοιπη πτυχή του ανθρώπου, συνεπώς, προέρχεται από τον πολυμερισμό των αλληλεπιδράσεων με τους γύρω μας, και το περιβάλλον μας. Μπορούμε συνεπώς να καταλήξουμε πως κατά γενικό ορισμό (χωρίς την απόρριψη πιθανότητας εξαίρεσης) πως ο άνθρωπος επηρεάζεται από την κοινωνία στην οποία ζει. Η σχέση μεταξύ του ανθρώπου και της κοινωνίας είναι διπλή αφού ο άνθρωπος διαμορφώνει την κοινωνία, όπως και αυτή τον άνθρωπο.

Ο σημερινός άνθρωπος όμως κατάντησε την κοινωνία του ψυχρή, κλειστή και εχθρική. Οι άνθρωποι σήμερα στις πόλεις γίνονται απρόσεχτοι, επιθετικοί και εγωιστές. Ένα αξιόλογο παράδειγμα είναι οι δρόμοι της γειτονιάς. Ανήκω στην τελευταία γενιά που πρόλαβε ίσα ίσα να μεγαλώσει στις πυλωτές ή στους δρόμους της γειτονιάς του. Τώρα πια δεν υπάρχει ψυχή. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται. Μην τους κλέψουν τα παιδιά ή μην τα χτυπήσει κανένα αμάξι. Πόσοι άνθρωποι σήμερα πέφτουν θύματα ληστείας ή επίθεσης μπροστά στα μάτια κόσμου. Αυτό δε λέει τίποτα. Ο κόσμος σήμερα είναι απαθής και εγωιστής. Δε νοιάζεται για τους άλλους παρά για τον εαυτό του. Έχει ξεχάσει το πραγματικό νόημα της αγάπης.

Το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο, είτε αυτός είναι Έλληνας, Τούρκος, Βούλγαρος, Γάλλος, Άγγλος, Γερμανός ή οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα. Είτε είναι λευκός, μαύρος, κίτρινος ή κόκκινος. Είτε είναι φασίστας, αναρχικός, δεξιός, αριστερός, κεντρώος. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Και ακριβώς γιατί είμαστε όλοι οι ίδιοι, και ο καθένας ξεχωριστά μοναδικός, οφείλουμε να βοηθάμε το συνάνθρωπο μας, τον πλησίον μας ή όπως αλλιώς λέγεται. Δεν πρέπει πάντα να κοιτάζουμε μόνο τα δικά μας συμφέροντα. Διότι το ατομικό συμφέρον δεν είναι πάντα και κοινωνικό, ενώ το κοινωνικό πάντα ατομικό. Θα ήθελα να κλείσω με μια πολύ όμορφη φράση του Martin Niemöller. Τα συμπεράσματα δικά σας

First they came for the Socialists, and I did not speak out, because I was not a Socialist.

Then they came for the Trade Unionists, and I did not speak out, because I was not a Trade Unionist

Then they came for the Jews, and I did not speak out, because I was not a Jew

Then they came for me, and there was no one left to speak for me.

Η αρχή της λαϊκής κυραρχίας

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να γιορτάσει τα γενέθλια του ο Γιωργάκης( Παπανδρέου) από αυτόν που τα γιόρτασε την Τετάρτη (15/6/2011) με μια μαζική πορεία εναντίον του και της όλης κατάστασης στην οποία έχει βρεθεί η χώρα. Αν αφήσουμε λίγο τις κομματικές αντιλήψεις ο καθένας γνωρίζει πως η σημερινή κατάσταση δεν έχει έναν ένοχο αλλά πολλούς. Ο βασικός όμως είναι ένας. Και αυτός είναι εκείνος που 30 χρόνια στήριζε αυτό το σύστημα και το αποδεχόταν με την ανάλογη... ανταμοιβή. Ας το δεχτούμε, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού υποτάχτηκε σε αυτό το σύστημα με την εξαγορά. Γιατί αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε σήμερα ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα. Η διαφθορά του πολιτικού συστήματος είναι γενικά και κοινωνική διαφθορά.

Και σίγουρα υπάρχουν και τίμιοι άνθρωποι, και μάλιστα πολλοί οι οποίοι δουλεύουν με πολύ μόχθο για να ζήσουν, αυτοί και η οικογένεια τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θύματα μιας πολιτικής που 30 χρόνια τώρα ρημάζει αυτή τη χώρα. Δεν ευθύνονται για τίποτα, κι όμως αυτοί πληρώνουν.

Το ζήτημα πια δεν περιορίζεται στις κομματικές ιδεολογίες, αλλά αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα πλέον. Και είναι ευθύνη του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, αλλά και ως μέλος της κοινωνίας να το αντιμετωπίσει. Η λαϊκη αυτή εξέγερση που έχει λάβει τόπο αυτές τις μέρες ίσως να παρουσιάζει μια προοπτική για αλλαγή από τον ελληνικό λαό. Μια εξέγερση που ίσως άργησε λίγο να έρθει. Τουλάχιστον, βέβαια, ήρθε και είναι αρκετό αυτό.

Αυτό που την εμπόδιζε ήταν κατά μεγάλο μέρος η πεσιμιστική σκέψη της σταθερότητας της πολιτικής, ότι είτε γίνει εξέγερση είτε όχι αποτέλεσμα δε θα υπάρξει. Μετά όμως από την αντίδραση της κυβέρνησης δημιουργώντας μια άμυνα με οδοφράγματα γύρω από τη Βουλή και με τον αποκλεισμό δρόμων για την προσέλευση των πολιτικών είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο λαός έχει τη δύναμη. Πως πρέπει η Κυβέρνηση και όχι μόνο η τωρινή, αλλά οποιαδήποτε κυβέρνηση οφείλει να είναι φορέας της λαϊκής επιθυμίας και να πράττει προς το συμφέρον της χώρας και να είναι πρόθυμη να πληρώσει το πολιτικό κόστος για να σώσει τη χώρα.

Ο άνθρωπος είναι μέλος της κοινωνίας που ζει. Η κοινωνία εκλέγει τους αντιπροσώπους. Οι αντιπρόσωποι της κοινωνίας αποτελούν τη Βουλή και την Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση διοικεί το κράτος. Το συμπέρασμα δικό σας...

Human Relations

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ων. Γι αυτό το λόγο οργανώθηκε σε κοινωνίες. Οι μικρές κοινωνίες μεγέθους ενός χωρίου μεταμορφώθηκαν με το πέρασμα των αιώνων σε μεγάλα αστικά κέντρα. Ο υπερπληθυσμός των πόλεων έρχεται να χτυπήσει μια από τις μεγαλύτερες αξίες, τις ανθρώπινες σχέσεις.

Αν ζήσει κάποιος σε ένα μικρό χωριό θα συνειδητοποιήσει πως όλοι γνωρίζονται με όλους και όλοι νοιάζονται για όλους. Συνδέονται μεν πολλοί και με οικογενειακούς δεσμούς, αλλά όχι πάντα. Αποδέχονται τον άλλο και αλληλοβοηθούνται.

Αν ζήσει κάποιος σε πόλη συνειδητοποιεί πως άνθρωποι με τέτοιο χαρακτήρα έχουν σχεδόν εκλείψει. Οι μεγαλουπόλεις κυρίως έχουν γίνει ψυχρά αστικά κέντρα όπου η ζημία του ενός είναι το κέρδος του άλλου.

Δεν είναι όμως έτσι η ζωή αγαπητοί. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να συνυπάρχει και να είναι συνοδηπόρος με τους άλλους. Χωρίς να είμαι θρησκόληπτος πιστεύω πως η παραβολή του καλού Σαμαρίτη είναι ένα παράδειγμα συνείδησης που θα έπρεπε να έχουμε σήμερα. Ένας κόσμος αλληλεγγύης.. Όμορφη Ουτοπία που ελπίζω μια μέρα να γίνει και πραγματικότητα...

Οι ανθρώπινες σχέσεις βέβαια χωρίζονται και σε 4 κατηγορίες. Στις οικογενειακές, φιλικές ,ερωτικές και εχθρικές.

Νομίζω πως για τις εχθρικές και τις οικογενειακές δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη επεξεργασία αφού είναι σχετικά εμφανές από τι αποτελούνται.

Οι 2 επόμενες όμως είναι σχέσεις που συχνά αλληλοσυγκρούονται. Ή και ενώνονται.Η τέλεια σχέση είναι η σχέση στην οποία με τον άλλο είσαι και φίλος και όχι μόνο ταίρι. Όπου η ερωτική έλξη λειτουργεί ως μια "αναβάθμιση" της φιλίας. Και έτσι όπως ακριβώς ένας φίλος αποδέχεται τους φίλους του άλλου ( του φίλου μου ο φίλος είναι και δικός μου φίλος που λέει και ο λαός) έτσι πρέπει και ο σύντροφος μας να αποδέχεται τις φιλικές μας σχέσης. Βέβαια, γίνεται η επέμβαση ενός ισχυρού συναισθήματος εν ονόματι ζήλεια. Ένα συναίσθημα που μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα, αλλά παρόλ'αυτά πρέπει να εξουδετερωθεί όσο πιο πολύ γίνεται. Το συστατικό για αυτήν την "αντίδραση" είναι η εμπιστοσύνη που υπάρχει στο σύντροφο. Όσο πιο μεγάλη έιναι τόσο πιο μεγάλη είναι και η "εξουδετέρωση" εως την πραγματοποίησης τέλειας εξουδετέρωσης.

Συγχωρέστε την υπερβολική μου χρήση χημείας...