Δε θα σχολιάσω καν τη σύμπτωση που δημιουργείται με αυτό το χρώμα. Όλοι μας κάποτε έχουμε πρασινίσει από ζήλια. Είτε από ένα απλό γεια ένα σταυρωτό φίλι που δίνει το αντικείμενο του πόθου μας, ή μια αγκαλιά.
Πολλοί θεωρούν πως η ζήλια είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στον άλλον. Θα διαφωνήσω κάθετα. Η υπερβολική δόση ζήλιας ίσως. Αλλά η ζήλια γενικά όχι. Αντιθέτως είναι ο πιο εμφανής τρόπος να φανεί ότι νοιώθουμε κάτι το ισχυρό για τον άλλο. Μερικές φορές τα λόγια είναι ψεύτικα, τα λουλούδια μαραίνονται, οι καρδούλες σβήνουν. Εκείνες τις στιγμές τα μόνα που παραμένουν ζωντανά είναι η αγνότητα και η αγάπη απέναντι στον άλλον, με μια αγκαλιά, ένα φιλί ακόμα και με ζήλεια.
Γιατί το να ζηλεύεις συνεπάγεται με το να θέλεις να πάρεις τη θέση του άτομου που είναι μαζί με το άτομο που αγαπάς. Να μπορέσεις να νοιώσεις τη χαρά στο πρόσωπο του, να γευτείς για άλλη μια φορά τα μάγουλά του, να ζεσταθείς στην αγκαλιά του.
Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι όπου υπάρχει πάθος υπάρχει και ζήλια, ακριβώς όπως δεν υπάρχει βροχή χωρίς σύννεφα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου