My Ghost

Μια νυχτερίδα ξεπετάγεται από το πουθενά,
ξαφνα ξαναχτυπά απότομα η καρδιά σου.
Μέσα στης νύχτας την αγκαλιά,παραμόνευες κι εσύ.

Κόρη της Αφαίας, τι σου έχω κάνει;
Γιατί πονώ για την απόλαυσή σου;
Ήταν ο χρόνος κάποτε γιατρός,
μα τώρα έγινε ασθένια.
Και καθώς περνά, πιο κοντά στο αντίο βρίσκομαι.

Αναρωτιέμαι καμιά φορά, μέσα στις φυλλοσιές αν κρυβόσουν ποτέ.
Δεν ήθελες να σε δούνε, από φόβο, μη σε μιμηθούν,
και ένα απλό λουλούδι καταλήξεις. Μια κοινή τουλίπα.

Σ'αναζήτησαν τόσοι, κανείς όπως αυτός.
Δεν ήσουν κάποια. Ήσουν αυτή.
Και δεν μπορούσε ποτέ κανένας να του το στερήσει αυτό.
Ακόμα κι εσύ.
Κι όμως βρίσκεται εδώ, πενθεί αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Πενθεί το αντίο , που δεν τόλμησες να πεις.
Και μέσα στης νύχτας το μανδία κρύφτηκες.

Άφαντη σαν την Περσεφόνη το Χειμώνα.
Και στοιχειωμένο σπίτι έγινε το μυαλό.

Αντίο.