Παρασκευή, Μαΐου 15

The Dream of Ecate

Στο βωμο των αστεριων,μητερα η Σεληνη, αυτης της πεμπτουσιας. Δειξε μου το δρομο, που στην καρδια σου οδηγει. Το μονοπατι της ψυχης σου φωτισε, με μια περσιδα μονο. Τιποτα παραπανω δε χρειαζομαι,παρα μια σπιθαμη. Το πεπλο σου απλωνεται, και το σκοταδι κυριαρχει. Ενα απαλο σαξοφωνο σπαει την ησυχια, μελοποιωντας τα αισθηματα μου.
Φανερωσου επιτελους. Θεα με τα 3 προσωπα,ηρθε η ωρα της εκλειψης, η τελικη. Δεν μπορεις να κρυφτεις πια. Δεν μπορεσες ποτε.
Αλιμονο,απο το φοβο του αποχωρισμου,μονο οι δειλοι κρυβονται. Μακαρι να ημασταν δειλοι και οι δυο.
Και ποσα δακρυα θα ειχαμε σωσει. Ποσα συγγνωμη δε θα χαμε πει. Ποσες φορες δε θα χανοσουν με τη χαραυγη, με μια μασκα στο προσωπο. Ποσες φορες δε θα σε ερωτευομουν. Ποσες φορες δε θα μασταν ζωντανοι.
Οι μασκες πεσαν ομως. Η νυχτα ειναι ο εχθρος των μυστικων και εμεις πλεον, εχουμε πολλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου