Όλοι μας κάποτε χάνουμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Ίσως να μην είναι αναγκαστικά άνθρωπος. Μπορεί να είναι και ένα ζώο ακόμα και ένα φυτό.Μετά από αυτό το συμβάν μια έκρηξη συναισθημάτων γίνεται μέσα στο μυαλό μας με πληθώρα σκέψεων να μας γεμίζουν.
Είναι η αλήθεια πως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι δύσκολη για εμάς. Ο υλικός θάνατος όμως δεν είναι πάντα το τέλος. Δεν εννοώ τη μετά θάνατο ζωή φυσικά.
Υποστηρίζω την ιδέα πως οι άνθρωποι ζουν μέσα μας. Πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε και όχι όταν χάνεται το σώμα τους. Σοφός ο Περγαντής(Διαβάστε τον απόκοπο)
Πολλοί άνθρωποι επίσης φοβούνται την ιδέα του θανάτου. Όλοι μας όμως αγαπητοί έχουμε την ίδια αναπόφευκτοι μοίρα. Από το τίποτα ξεκινήσαμε στο τίποτα θα φτάσουμε διότι η ζωή του ανθρώπου είναι ένας τροχός που γυρίζει και θα ξαναφτάσει στην αρχή.
Ακριβώς γι αυτό το λόγο δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο. Χωρίς να θέλω να αναφερθώ σε θέματα μοίρας όλοι μας κάποτε πεθαίνουμε και ευτυχώς αυτό είναι αναπόφευκτο. Γιατί αν ζούσαμε για πάντα δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε την αξία της ζωής και τη σημασία της παραμικρής στιγμής...
P.S When you can live forever what do you live for? Thanks for the quote Essential!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου