Νύχτωσε και πάλι. Ο ήλιος χάθηκε πίσω από το βουνό από το οποίο πριν από περίπου 2500 χρόνια καθόταν ο Ξέρξης, παρακολουθώντας τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η νύχτα αναδεικνύει σιγά σιγά το μαύρο της πέπλο γεμάτο με μικρά διαμάντια.
Το φεγγάρι ξυπνάει σιγά σιγά και έρχεται να μας κρατήσει συντροφιά,ακόμα μια φορά, ώσπου να γίνει ολοστρόγγυλο και να κατρακυλήσει.
Κάτω από το φεγγαρόφως, το ίδιο με εκείνη τη μέρα.
Βλέποντας τον ουρανό, συνειδητοποιώ, για άλλη μια φορά πως μερικά πράγματα ίσως τελικά να γίνονται, όχι επειδή είναι γραπτά, όπως θα έλεγε κάποιος λίγο πιο ονειροπόλος και λιγότερο ορθολογιστής απ΄όσο πιστεύω πως είμαι, αλλά επειδή πρέπει να γίνουν.
Επειδή αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ή ίσως όχι. Τελικά είναι δύσκολο να διακρίνεις το αντικειμενικά σωστό από το μεγάλο πόθο.
Μερικές φορές, θέλεις κάτι τόσο πολύ, που οτιδήποτε γίνει για αυτό να το θεωρήσεις ως "μοιραίο" να γίνει. Ίσως τελικά μερικές φορές, εσκεμμένα, να τυφλώνουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας, ως έναν τρόπο αφοσίωσης σε έναν στόχο.
Γιατί φοβόμαστε, φοβόμαστε πως δεν είμαστε αρκετά δυνατοί ώστε να επιμείνουμε ως το τέλος, και ψάχνουμε συνεχώς επιβεβαίωση πως ο αγώνας μας είναι σωστός, πως τα πράγματα έτσι "πρέπει" να γίνουν, και πως τελικά συμβαδίζουν με μια "κανονικότητα" ώστε να καταλήξουμε τελικά όμως, όχι σε κάτι το αναγκαστικά φυσιολογικό, αλλά στην προσωπική μας ευχαρίστηση. Ναι, ακούγεται σκληρό, όμως είναι στην πραγματικότητα πιο πολύ. Δε νομίζω να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που να μπορούν χωρίς "σημάδια" προόδου να μείνουν προσηλωμένοι σε έναν στόχο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Βέβαια, λόγω φόβου μου ίσως, αλλιώς λόγω ρεαλισμού να πιστεύω πως μερικές φορές αυτά τα σημάδια είναι οι καρποί της προσπάθειας που έχει γίνει. Εκεί δεν αντιλέγω, έτσι ρέουν τα πράγματα.
Ωστόσο πόσο δυνατοί μπορούμε να είμαστε τελικά ώστε να επιμείνουμε σε κάτι που μοιάζει να μην έχει το επιθυμητό τέλος; Πόσο θάρρος κουβαλάμε μέσα μας ώστε να μπορούμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας, ανεξαρτήτως από τα εμπόδια που βρίσκουμε στο δρόμο μας.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το πραγματικό θάρρος. Να μπορείς να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις, χωρίς να αφήνεις πίσω σου κάποιο κομμάτι.
Να ξέρεις τι θέλεις, να είσαι σίγουρος πως αυτό που κάνεις είναι αυτό που θεωρείς εσύ σωστό, και να παλέψεις για αυτό, ώσπου να πραγματοποιηθεί.
Αν το θέλεις πραγματικά, δε θα πάψεις να προσπαθείς, ωσότου βγει από μέσα σου η τελευταία ανάσα ελπίδας.
Γιατί τελικά αυτό είναι που μας κρατάει ακόμα δυνατούς σ'αυτόν τον κόσμο. Αυτό είναι που μας δίνει νόημα στις πράξεις.
Είναι το φως ενός σπίρτου μέσα στο σκοτάδι, μια ηλιαχτίδα μέσα στον κατασκότεινο ουρανό, ένα αστέρι πάνω στο μαύρο μανδύα της νύχτας. Ένα φιλί μέσα στην απογοήτευση. Ένα χαμόγελο μέσα στη μιζέρια. Ένα σ'αγαπώ μέσα από τα χείλη της καρδιάς. Όταν σβήσει αυτό το φως, τότε θα είμαστε κενοί. Και τότε δε θα υπάρχει τίποτα πια να μας σηκώσει. Και η νύχτα δε θα έχει τέλος. Και το φεγγάρι δε θα ξαναχαμογελάσει ποτέ. Και τ'αστέρια θα πάψουν να λάμπουν. Και ο ήλιος θα βάλει τα μαύρα και δε θα ξαναβγεί.
Υ.Γ. Ευχαριστώ, ξέρεις.
Το φεγγάρι ξυπνάει σιγά σιγά και έρχεται να μας κρατήσει συντροφιά,ακόμα μια φορά, ώσπου να γίνει ολοστρόγγυλο και να κατρακυλήσει.
Κάτω από το φεγγαρόφως, το ίδιο με εκείνη τη μέρα.
Βλέποντας τον ουρανό, συνειδητοποιώ, για άλλη μια φορά πως μερικά πράγματα ίσως τελικά να γίνονται, όχι επειδή είναι γραπτά, όπως θα έλεγε κάποιος λίγο πιο ονειροπόλος και λιγότερο ορθολογιστής απ΄όσο πιστεύω πως είμαι, αλλά επειδή πρέπει να γίνουν.
Επειδή αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ή ίσως όχι. Τελικά είναι δύσκολο να διακρίνεις το αντικειμενικά σωστό από το μεγάλο πόθο.
Μερικές φορές, θέλεις κάτι τόσο πολύ, που οτιδήποτε γίνει για αυτό να το θεωρήσεις ως "μοιραίο" να γίνει. Ίσως τελικά μερικές φορές, εσκεμμένα, να τυφλώνουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας, ως έναν τρόπο αφοσίωσης σε έναν στόχο.
Γιατί φοβόμαστε, φοβόμαστε πως δεν είμαστε αρκετά δυνατοί ώστε να επιμείνουμε ως το τέλος, και ψάχνουμε συνεχώς επιβεβαίωση πως ο αγώνας μας είναι σωστός, πως τα πράγματα έτσι "πρέπει" να γίνουν, και πως τελικά συμβαδίζουν με μια "κανονικότητα" ώστε να καταλήξουμε τελικά όμως, όχι σε κάτι το αναγκαστικά φυσιολογικό, αλλά στην προσωπική μας ευχαρίστηση. Ναι, ακούγεται σκληρό, όμως είναι στην πραγματικότητα πιο πολύ. Δε νομίζω να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που να μπορούν χωρίς "σημάδια" προόδου να μείνουν προσηλωμένοι σε έναν στόχο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Βέβαια, λόγω φόβου μου ίσως, αλλιώς λόγω ρεαλισμού να πιστεύω πως μερικές φορές αυτά τα σημάδια είναι οι καρποί της προσπάθειας που έχει γίνει. Εκεί δεν αντιλέγω, έτσι ρέουν τα πράγματα.
Ωστόσο πόσο δυνατοί μπορούμε να είμαστε τελικά ώστε να επιμείνουμε σε κάτι που μοιάζει να μην έχει το επιθυμητό τέλος; Πόσο θάρρος κουβαλάμε μέσα μας ώστε να μπορούμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας, ανεξαρτήτως από τα εμπόδια που βρίσκουμε στο δρόμο μας.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το πραγματικό θάρρος. Να μπορείς να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις, χωρίς να αφήνεις πίσω σου κάποιο κομμάτι.
Να ξέρεις τι θέλεις, να είσαι σίγουρος πως αυτό που κάνεις είναι αυτό που θεωρείς εσύ σωστό, και να παλέψεις για αυτό, ώσπου να πραγματοποιηθεί.
Αν το θέλεις πραγματικά, δε θα πάψεις να προσπαθείς, ωσότου βγει από μέσα σου η τελευταία ανάσα ελπίδας.
Γιατί τελικά αυτό είναι που μας κρατάει ακόμα δυνατούς σ'αυτόν τον κόσμο. Αυτό είναι που μας δίνει νόημα στις πράξεις.
Είναι το φως ενός σπίρτου μέσα στο σκοτάδι, μια ηλιαχτίδα μέσα στον κατασκότεινο ουρανό, ένα αστέρι πάνω στο μαύρο μανδύα της νύχτας. Ένα φιλί μέσα στην απογοήτευση. Ένα χαμόγελο μέσα στη μιζέρια. Ένα σ'αγαπώ μέσα από τα χείλη της καρδιάς. Όταν σβήσει αυτό το φως, τότε θα είμαστε κενοί. Και τότε δε θα υπάρχει τίποτα πια να μας σηκώσει. Και η νύχτα δε θα έχει τέλος. Και το φεγγάρι δε θα ξαναχαμογελάσει ποτέ. Και τ'αστέρια θα πάψουν να λάμπουν. Και ο ήλιος θα βάλει τα μαύρα και δε θα ξαναβγεί.
Υ.Γ. Ευχαριστώ, ξέρεις.
Συνεχίζεις να γραφεις υπέροχα =)
ΑπάντησηΔιαγραφή