Lorelei

Και περνούν οι μέρες.
Κι ακόμα δε σε βρίσκω.
Χαμένη είσαι, σε μια ακρογιαλιά.

Κι όσο και αν προσπαθώ σε τυλίγει η θάλασσα.
Τα κύματα κρύβουν τα ίχνη σου στην άμμο.
Κι ένα θαλασσοπούλι καλύπτει τη φωνούλα σου.

Ο ήλιος βούτηξε στη θάλασσα και σου'κλεψε τον ίσκιο.
Δεν είσαι πλέον ούτε σκιά σε μια ακρογιαλιά.
Δεν ήσουν ποτέ εξάλλου.


Που χάθηκες; Σε ποια θάλασσα, ποιον ωκεανό;
Ρωτώ ναύτες, ρωτώ θαλασσινούς,
μα απάντηση δεν παίρνω.
Παρά μόνο τη σιωπή τους, κι ένα κρυφό δάκρυ.

Γιατί μ'αφήνεις εδώ;
----------------------
Καταλαβαίνω τελικά πως νιώθεις κι εσύ.
Τόσα χρόνια πετρωμένη, στην ίδια θέση.
Περιμένεις, όμως δε γίνεται τίποτα.

Ο έρωτας δε σου έφερε παρά πόνο και λήθη.
Όμως εγώ δε θα σε ξεχάσω.
Κι όσο δε σε ξεχνώ θα ζεις μέσα μου.
Ξεκουράσου λοιπόν κι αναπαύσου πλέον.