ο χώρος τα όνειρά σου.. Κι έτσι κι εσύ σαν εικόνα, να έρχεσαι και να φεύγεις.
Να είσαι σημείο στη μέρα μου, μια πιστιλιά σ'ένα πίνακα. Εμφανίστηκες, μια νύχτα σαν εικόνα. Και αμέσως σαν φως ξανάφυγες. Δεν ξέρω αν θα σε βρω ποτέ, δεν ξέρω αν θα αντικρίσω ξανά τα μάτια σου. Αν θα μπορέσω ποτέ να νοιώσω τη ζεστή σου ανάσα, να αγγίξω το σώμα σου. Να γευτώ τη γεύση των χειλιών.
Μα τι λέω; Είσαι απλώς μια παραίσθηση. Μια σκέψη ένα φεγγάρι. Μια σκέψη που αναπτύχθηκε κι έγινε ιδέα, κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Θα ήθελα τόσο να είσαι αληθινή, να μπορώ να σε καταλάβω, να σε ζήσω.
Όλα χάθηκαν όμως, με την πρώτη σελίδα του βιβλίου.
Η πρώτη νότα της μουσικής με έδιωξε από το όνειρο.
Ξύπνησα, και γύρισα στην πραγματικότητα. Το όνειρο στο οποίο κρυβόμουν έφυγε, και μόλις κοιτώ στα μάτια τους δαίμονές μου. Και όπως η άβυσσος, όπως την κοιτώ, με κοιτά κι αυτή.
Κι όμως, νοιώθω ζωντανός.
Αυτήν την αίσθηση δεν μπορεί να μου την κλέψει κανένα όνειρο.
Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν.
Κι έρχεται το καλοκαίρι.
