Άνθρωπε, το πρόβλημα της ανθρωπότητας, εσύ είσαι

Στη σκιά άλλος ενός θανάτου γνωστού ( R.I.P Paul Walker), και ενώ τα social medias ξεχύλισαν με ενημερώσεις για τιμές στη μνήμη του νεκρού, ξεκίνησε και η "αντίπαλη" όχθη να εξαπωλύει πυρά όπως " Όταν πεθαίνει κάποιος το θυμάστε όλοι","Πεθαίνει ο διάσημος κλαίνει όλοι, πεινάνε τα παιδιά στην Αφρική δε νοιάζεται κανένας".
Συγχώρεσέ με αγαπητέ αναγνώστη αλλά πρέπει να ξεκαθαριστούν μερικά πράγματα για τον άνθρωπο.
Είμαστε όντα που δεν μπορούν να ζουν μέσα στο μόνιμο πένθος. Δε νομίζω κάποιος να αρνείται πως είναι μεγάλο πρόβλημα ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων κάθε μέρα, όπως και το ότι (η αλήθεια είναι) τα Μ.Μ.Ε. προφανώς και δίνουν έμφαση στους θανάτους των διασήμων και όχι των "γνωστών αγνώστων" υποβαθμισμένων περιοχών, ή θύματα ρατσισμού όπως λιθοβολισμού γυναικών και διάφορα άλλα σχετικά.
Είναι όμως ο άνθρωπος τόσο κτήνος ώστε απλώς να αδιαφορεί γι'αυτούς τους θανάτους και να το νοιάζουν μόνο οι celebrities. Όχι. Ή τουλάχιστον, ελπίζω πως όχι.
Απλώς δεν μπορεί ένας άνθρωπος να ζει κάθε μέρα μέσα στον πόνο και το πένθος των συνανθρώπων του γι'αυτό και περιορίζεται σε μεμονωμένα γεγονότα τα οποία θεωρεί πως είναι πιο εμφατικά από άλλα.
Είναι σωστό όμως κι αυτό; Ο καθένας θα κρίνει. Κατά τη γνώμη μου όχι.
  Παραμένει ωστόσο μια μορφή προστασίας του άλλου. Και γι'αυτό δεν μπορεί κανείς να του πει τίποτα. Όπως είχε πει και ο Slavoj Zizek(Σλοβένος φιλόσοφος) , μερικές φορές για να επιβιώσεις από κάποιες καταστροφικές πνευματικά καταστάσεις πρέπει να επέμβεις με τρόπους όχι πάντα συμβατούς με τον κοινό νου.
Άνθρωπε, η κατάκριση σου για τους άλλους όμως δεν κάνει καλύτερο τον κόσμο.
Δεν είναι καιρός να ανταγωνιζόμαστε για το ποιος νοιάζεται καλύτερα για τους άλλους με λεκτικές διαμάχες.
Ο κόσμος μας εκεί έξω πονάει και υποφέρει κάθε μέρα, κι όσο καθόμαστε άπραγοι μπροστά σε αυτό το έρεβο, γινόμαστε το ίδιο απαράδεκτοι με τους "κακούς" που θέλουμε οι ίδιοι να παρουσιάσουμε ως παραδείγματα προς αποφυγή.
Είναι καιρός να σταματήσουμε να επιτεθόμαστε συνέχεια στους άλλους, να μην μπαίνουμε άλλο στο "εγώ θέλω έναν καλύτερο κόσμο από εσένα" και να κάτσουμε να δούμε τι μπορεί να γίνει ΤΩΡΑ.
Γιατί όταν θα είναι πλέον αργά, θα παρακαλάμε για μια τέτοια ευκαιρία. Όμως, ο χρόνος πίσω δε γυρνάει. Και τότε το μόνο που θα ισχύει είναι alea jacta est.

Η φθορά

Η νύχτα υποχωρεί, καθώς οι πρώτες ηλιαχτίδες κρυφά κρυφά γεμίζουν τον ουρανό.
Εκεί , όπου εξαφανίζεσαι κι εσύ, με την Αυγή.
Ιππεύεις μαζι με τον Ήλιο το άρμα του ουρανού.

Όμως αυτές δεν κοιμούνται ούτε ξυπνούν.
Μόνο μένουν ξάγρυπνες και στοιχειώνουν.
Και δεν αφήνουν τη Λήθη να κάνει το έργο της.
Έτσι λοιπόν, κάθε πρωί, ο Αετός επιστρέφει.

Κατά βάθος ελπίζω να μην έρθει ποτέ η Αυγή.
Να μείνεις εκεί, μαζί με τη Σελήνη, δική μου.
Όμως ο Ήλιος με πληγώνει και οι ακτίνες του με διαπερνούν.


Περιμένω εκεί πετρωμένος, να'ρθει το λυκόφως, να ξαναγεννηθώ.
Να με καλύψει η Πασιθέη με το γλυκό της πέπλο.
Να με ταξιδέψει στον κόσμο σου.

Έναν κόσμο όπου άρχοντας είναι μόνο ο Χρόνος.
Και βασιλεύει με υπομονή και πάθος.
Ανοιχτά τα σύνορα, και εγώ ταξιδιώτης τακτικός.

Τόσο τακτικός, ώστε να ζηλεύει η Αφαία.

Πασιθέη

Και τα όνειρα θα στοιχειώνουν, θα μας δείχνουν το δρόμο της ψυχής.
 Και σα μια ατελείωτη πηγή γνώσης που θέλει να κρυφτεί,
 κάθε πρωινό, με την αυγή θα χάνονται.
 Θα κρύβονται μέσα μας, σαν ποταμός της λήθης.

Τόσο βαθιά, ώστε να μην τα νοσταλγούμε.
Μέσα μας όμως, ως μοχθηρές πληγές.
Αγκάθια ρόδου,χρωματισμένο από το αίμα.
Αθάνατο χάρη στη νοσταλγία μας.

Κάπου εκεί θάφτηκες κι εσύ.
Και ξανάρχεσαι μερικά σεληνόφωτα,
λίγο πριν σε πάρει η Λήθη.
Και όσο με κοιτάς, βλέπω στα μάτια σου,
βαθιά κρυμμένο ένα δάκρυ. 

Δεν είναι όμως χωρισμού, μα έρωτα.
Κι όταν με φιλάς, σε νοιώθω που απομακρύνεσαι.
Και αυτό το αγκάθι, σα Χάροντας
τρυπάει την καρδιά μου.

Και η πρώτη ηλιαχτίδα με κάνει πιο φτωχό.

Εξομολόγηση ενός ερημίτη

Την είδε να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Να παρακαλεί για ελευθερία. Κι όμως να φοβάται να την αγγίξει. Η ψυχή της, ελεύθερη ήδη, πετούσε σαν αετός μακριά από το ξύλινο παράθυρο του δωματίου της. Φωνάζοντας για ελευθερία.
Αυτή όμως παράμεινε αμίλητη. Αγναντεύοντας την πανσέληνο.
Τους χώριζε ένας τοίχος. Ένας ψηλός απόρθητος τοίχος. Τοίχος που μόνοι τους είχαμε χτίσει ανάμεσά μας. Όμως τελικά πάντα αυτό συμβαίνει.
Την κοίταξε για τελευταία φορά καθώς απομακρυνόταν και ένα δάκρυ ξέφυγε από το αριστερό του μάτι. Μέσα σε λίγες στιγμές, χάθηκε στα χείλη του, καθώς εκείνος γευόταν την αλμυρή του υφή.
Η πανσέληνος συνέχιζε να του φωτίζει το δρόμο, καθώς έμπαινε μέσα στο δάσος. Ένα δάσος που θυμόταν από μικρός.
"Μέσα σε ένα τέτοιο δάσος την είχε πρωτοδεί. Πίσω από ένα μεγάλο έλατο, καθώς τα γαλαζοπράσινα μάτια της λάμπανε. Τα χρυσά μαλλιά της ανέμιζαν αρμονικά με τον ήχο των πουλιών εκείνη τη μέρα." Και όλα ήταν όμορφα.
Συνέχισε να προχωρά, στα ίδια μέρη που τρέχανε, στα ίδια μέρη που αγκαλιαστήκανε και εξομολογήθηκαν ο ένας στον άλλο τον έρωτά τους. Ποιος θα περίμενε πως θα κατέληγε στα ίδια μέρη.
Πλέον όμως μισός, και χωρίς τίποτα παρά την καταστρόγγυλη σελήνη να τον καθοδηγεί μέσα στο σκότος.
Έκατσε πάνω σε έναν κορμό, και έκλεισε τα μάτια.
Δεν υπήρχε κανένας θόρυβος, παρά μόνο αυτός του δάσους. Ο Ζέφυρος ανέμιζε μέσα στις φυλλωσιές και μια κουκουβάγια μακριά διαπερνούσε την ησυχία του μέρους.
Ένιωθε πλέον ένα με το δάσος. Το ίδιο δάσος που του είχα χαρίσει τη χαρά, και που ύστερα του τη στέρησε.
"Ακόμα δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνη τη μέρα όπου κάτω από τον έναστρο ουρανό, βρίσκονταν οι δυο τους ξαπλωμένη. Ώσπου μια Περσίδα έκανε την είσοδό της φωτίζοντας τον ουρανό με μια ριπή φωτός. Εκείνη τη στιγμή, ξέραν και οι δυο τους πως δε θα την ξεχνούσαν ποτέ. Τίποτα δε θα ξεχνιόταν."
Δε ξεχνούσε ακόμα. Οι μέρες περνούσαν, όμως αυτός στεκόταν ακόμα ακίνητος σε αυτόν τον κορμό.
Ώσπου μια μέρα, άνοιξε τα μάτια και είδε την αλήθεια. Ήταν πλέον ελεύθερος.
Ξεκίνησε το περπάτημα, αφήνοντας πίσω του το δάσος, ξεκινώντας για μια νέα αυγή.

Το φως να παίρνει την ματιά

(Δε γινόταν να έλλειπε η μουσική)

ο χώρος τα όνειρά σου.. Κι έτσι κι εσύ σαν εικόνα, να έρχεσαι και να φεύγεις.
Να είσαι σημείο στη μέρα μου, μια πιστιλιά σ'ένα πίνακα. Εμφανίστηκες, μια νύχτα σαν εικόνα. Και αμέσως σαν φως ξανάφυγες. Δεν ξέρω αν θα σε βρω ποτέ, δεν ξέρω αν θα αντικρίσω ξανά τα μάτια σου. Αν θα μπορέσω ποτέ να νοιώσω τη ζεστή σου ανάσα, να αγγίξω το σώμα σου. Να γευτώ τη γεύση των χειλιών.
Μα τι λέω; Είσαι απλώς μια παραίσθηση. Μια σκέψη ένα φεγγάρι. Μια σκέψη που αναπτύχθηκε κι έγινε ιδέα, κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Θα ήθελα τόσο να είσαι αληθινή, να μπορώ να σε καταλάβω, να σε ζήσω.
Όλα χάθηκαν όμως, με την πρώτη σελίδα του βιβλίου.
Η πρώτη νότα της μουσικής με έδιωξε από το όνειρο.
Ξύπνησα, και γύρισα στην πραγματικότητα. Το όνειρο στο οποίο κρυβόμουν έφυγε, και μόλις κοιτώ στα μάτια τους δαίμονές μου. Και όπως η άβυσσος, όπως την κοιτώ, με κοιτά κι αυτή.
Κι όμως, νοιώθω ζωντανός.
Αυτήν την αίσθηση δεν μπορεί να μου την κλέψει κανένα όνειρο.
Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν.
Κι έρχεται το καλοκαίρι.

Πάνω σε μια ανολοκλήρωτη μελωδία

 (Προκαταβολικά συγγνώμη για την κακή ποιότητα)
Κάθε επιλογή μας, κάθε απόφαση, κάθε ζωή που επιλέγουμε να ζούμε, είναι η σωστή διότι εκεί οδηγηθήκαμε μέσω των πράξεων μας.
Αν κάθε επιλογή μας είναι ένα τρένο, τότε ο προορισμός μας είναι αυτός που θα έχουμε διαλέξει εμείς, και το ταξίδι γίνεται κάθε φορά με τον τρόπο που του επιτρέπουμε να γίνει.
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι των πράξεών μας.
Όμως γιατί είναι τόσο δύσκολο να πάρουμε μερικές αποφάσεις στη ζωή μας;
Κάθε μεγάλη απόφαση στη ζωή, είναι σαν μια γλυκιά ανολοκλήρωτη μελωδία.
Ξέρεις πως κάποια στιγμή  θα τελειώσει, δεν ξέρεις όμως πως. Και από τη στιγμή που δεν το κάνεις, δε σου προξενεί τόσο μεγάλο πρόβλημα, γιατί συνεχίζεις να τη θαυμάζεις όπως είναι.
Και συνεχίζεις να την αφήνεις έτσι, στην μικρή της τελειότητα, όσο ατελής και να είναι τελικά..
Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι πως δε θα κάνεις τη σωστή επιλογή, πως δε θα της δώσεις το τελείωμα που της αξίζει. Πως θα καταστρέψεις την οπτασία που δημιούργησες, μεγάλωσες και αγάπησες.
Όμως, δεν μπορείς πάντα να μένεις αναποφάσιστος.
Είναι στιγμές που για κλάσματα του δευτερολέπτου, γίνεσαι το κέντρο του κόσμου του άλλου.
Μηδενικές σχεδόν, αρκετές όμως για να σου κόψουν την ανάσα.
Για να σε κάνουν να κατανοήσεις, πως όσο κι αν θέλεις να πιστεύεις πως είσαι ένας μέσα στον κόσμος, για έναν ίσως να είσαι ο κόσμος.
Θα δώσω μια μικρή εικόνα μέσω μια ιστορίας, διασκευής της ιδέας του Πλάτωνα για τον έρωτα.
Πριν υπάρξουν τα δυο φύλα, και ο κόσμος χωριστεί από φυλετικά σύνορα άντρες και γυναίκες αποτελούσαν ένα ον, το αρσενοθήλυκο. Ήταν μια πανίσχυρη οντότητα, καθώς ήταν ολοκληρωμένη, τόσο ισχυρή που ο ίδιος ο Ζευς φοβήθηκε για την εξουσία του.
Για να τη σιγουρέψει λοιπόν έριξε έναν κεραυνό στη μέση της καρδιάς αυτού του τιτάνα, χωρίζοντας τον στα δύο, δημιουργώντας έτσι, το αρσενικό και το θηλυκό.
Τα δυο φύλα ένιωσαν τόσο άδεια έχοντας χάσει το "άλλο τους μισό" που άρχισαν να το αναζητούν. Μερικές φορές δεν το έβρισκαν ποτέ. Άλλες φορές το έβρισκαν σε άτομα του ίδιου φύλου είτε σε διαφορετικού.
Έρωτας λοιπόν είναι ο πόθος αναζήτησης ανθρώπου που θα μας ολοκληρώσει, που θα μας δώσει την αίσθηση ολότητας, που δε θα κατάφερνε να μας δώσει κανένας άλλος.

Λένε πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι και ο τέλειος. Ίσως την ένταση των συναισθημάτων μιας τέτοιας κατάστασης να μην μπορέσεις να την ξαναβρείς. Ωστόσο, η ολότητα του έρωτα, που με την πάροδο του χρόνου, παραμένει, δημιουργώντας χώρο και για την αγάπη, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τίποτα σε αυτόν τον κόσμο.
Μόνο όταν ολοκληρωθεί το puzzle, και βρεθούν οι σωστές νότες, γίνεται μια μελωδία τέλεια.

Μόνο τότε θα γίνει ολοστρόγγυλο το φεγγάρι και θα κατρακυλήσει, μόνο τότε θα βρεθεί τρόπος να γίνει η αγάπη παντοτινή.

Midspring dream

Νύχτωσε και πάλι. Ο ήλιος χάθηκε πίσω από το βουνό από το οποίο πριν από περίπου 2500 χρόνια καθόταν ο Ξέρξης, παρακολουθώντας τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η νύχτα αναδεικνύει σιγά σιγά το μαύρο της πέπλο γεμάτο με μικρά διαμάντια.
Το φεγγάρι ξυπνάει σιγά σιγά και έρχεται να μας κρατήσει συντροφιά,ακόμα μια φορά, ώσπου να γίνει ολοστρόγγυλο και να κατρακυλήσει.
Κάτω από το φεγγαρόφως, το ίδιο με εκείνη τη μέρα.
 Βλέποντας τον ουρανό, συνειδητοποιώ, για άλλη μια φορά πως μερικά πράγματα ίσως τελικά να γίνονται, όχι επειδή είναι γραπτά, όπως θα έλεγε κάποιος λίγο πιο ονειροπόλος και λιγότερο ορθολογιστής απ΄όσο πιστεύω πως είμαι, αλλά επειδή πρέπει να γίνουν.
Επειδή αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ή ίσως όχι. Τελικά είναι δύσκολο να διακρίνεις το αντικειμενικά σωστό από το μεγάλο πόθο.
Μερικές φορές, θέλεις κάτι τόσο πολύ, που οτιδήποτε γίνει για αυτό να το θεωρήσεις ως "μοιραίο" να γίνει. Ίσως τελικά μερικές φορές, εσκεμμένα, να τυφλώνουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας, ως έναν τρόπο αφοσίωσης σε έναν στόχο.
Γιατί φοβόμαστε, φοβόμαστε πως δεν είμαστε αρκετά δυνατοί ώστε να επιμείνουμε ως το τέλος, και ψάχνουμε συνεχώς επιβεβαίωση πως ο αγώνας μας είναι σωστός, πως τα πράγματα έτσι "πρέπει" να γίνουν, και πως τελικά συμβαδίζουν με μια "κανονικότητα" ώστε να καταλήξουμε τελικά όμως, όχι σε κάτι το αναγκαστικά φυσιολογικό, αλλά στην προσωπική μας ευχαρίστηση. Ναι, ακούγεται σκληρό, όμως είναι στην πραγματικότητα πιο πολύ. Δε νομίζω να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που να μπορούν χωρίς "σημάδια" προόδου να μείνουν προσηλωμένοι σε έναν στόχο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Βέβαια, λόγω φόβου μου ίσως, αλλιώς λόγω ρεαλισμού να πιστεύω πως μερικές φορές αυτά τα σημάδια είναι οι καρποί της προσπάθειας που έχει γίνει. Εκεί δεν αντιλέγω, έτσι ρέουν τα πράγματα.
Ωστόσο πόσο δυνατοί μπορούμε να είμαστε τελικά ώστε να επιμείνουμε σε κάτι που μοιάζει να μην έχει το επιθυμητό τέλος; Πόσο θάρρος κουβαλάμε μέσα μας ώστε να μπορούμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας, ανεξαρτήτως από τα εμπόδια που βρίσκουμε στο δρόμο μας.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το πραγματικό θάρρος. Να μπορείς να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις, χωρίς να αφήνεις πίσω σου κάποιο κομμάτι.
Να ξέρεις τι θέλεις, να είσαι σίγουρος πως αυτό που κάνεις είναι αυτό που θεωρείς εσύ σωστό, και να παλέψεις για αυτό, ώσπου να πραγματοποιηθεί.
Αν το θέλεις πραγματικά, δε θα πάψεις να προσπαθείς, ωσότου βγει από μέσα σου η τελευταία ανάσα ελπίδας.
Γιατί τελικά αυτό είναι που μας κρατάει ακόμα δυνατούς σ'αυτόν τον κόσμο. Αυτό είναι που μας δίνει νόημα στις πράξεις.
Είναι το φως ενός σπίρτου μέσα στο σκοτάδι, μια ηλιαχτίδα μέσα στον κατασκότεινο ουρανό, ένα αστέρι πάνω στο μαύρο μανδύα της νύχτας. Ένα φιλί μέσα στην απογοήτευση. Ένα χαμόγελο μέσα στη μιζέρια. Ένα σ'αγαπώ μέσα από τα χείλη της καρδιάς. Όταν σβήσει αυτό το φως, τότε θα είμαστε κενοί. Και τότε δε θα υπάρχει τίποτα πια να μας σηκώσει. Και η νύχτα δε θα έχει τέλος. Και το φεγγάρι δε θα ξαναχαμογελάσει ποτέ. Και τ'αστέρια θα πάψουν να λάμπουν. Και ο ήλιος θα βάλει τα μαύρα και δε θα ξαναβγεί.
Υ.Γ. Ευχαριστώ, ξέρεις.

Turn the Page

On the road again λοιπόν.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς πως αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας.
 Μερικές φορές απλώς ξυπνάμε, και τα πάντα είναι διαφορετικά.
Σαν αφύπνηση από ένα λήθαργο που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε.
Τι να κάνουμε όμως αυτά έχει η ζωή. Είναι ένας δρόμος.
Έχεις τις ευθείες του, τις στροφές, τις λακούβες..
Πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις πότε να τρέξεις.
Έτσι έχουν τα πράγματα όμως.
Κάθε δρόμος σε φέρνει σε ένα νέο προορισμό.
Εσύ αποφασίζεις πόσο θα μείνεις σε κάθε μέρος. Πόσο θα το κάνεις δικό σου.

Home is where your heart and soul find peace, διάβασα κάπου.

Δε θα διαφωνήσω στιγμή, καθώς αυτό είναι και το ίδιο νόημα της λέξης "σπίτι".
Είτε αυτό δεν το βλέπεις παρά λίγες μέρες το χρόνο, είτε είσαι μένεις κάθε μέρα εκεί.

Είναι εκεί που ο έναστρος ουρανός μοιάζει με μαύρο πέπλο με φώτα που σου κρατάνε συντροφιά.
Είναι εκεί που ο άνεμος σε νανουρίζει κάθε βράδυ για να κοιμηθείς.
Είναι εκεί που όπου κι αν κοιτάξεις, νοιώθεις μια ατελειώτη γαλήνη.
 
Είναι εκεί όπου θα νοιώσεις σε τέλεια αρμονία με τη φύση.

Και τίποτα άλλο.

Υ.Γ.

I walk alone

Τίποτα.
Δε βλέπω μπροστά μου τίποτα..
Έχω  χάσει το φως μου και το σκότος με έχει κατακτήσει πλέον.
Είμαι δικός του καιρό τώρα.

Από τη μέρα που έφυγες εσύ.

Τη μέρα που με άφησες.
Και πονώ από τότε, ακούς;
Πονώ και υποφέρω.
Υποφέρω που δε σ'έχω, που δεν μπορώ να σε γευτώ.

Μα πάνω απ'όλα, υποφέρω που σε έχει άλλος.
Νοσταλγώ τις μέρες που υπήρχαμε μόνο εγώ κι εσύ.
Εμείς κι ένα μέλλον όμορφο.
Γλυκό, γεμάτο αγάπη.

Και θυμάμαι τις υποσχέσεις μας.
Τα μικρά μας μυστικά.
Τη μυστική ζωή μας.

Και ποθώ αυτές τις μέρες.
 
Και σε ποθώ ακόμα.
Κάθε κομμάτι του κορμιού σου, κάθε κομμάτι της ψυχής σου.




Ιάκχος
 

Τι κι αν

Ως παράδοση πλέον( υπενθύμιση :ανοίξτε το και ακούστε το παράλληλα με το άρθρο)

Καθώς γυρνούσα σπίτι διάβασε σε ένα τοίχο:

Δε βρίσκω λόγο να κοιμάμαι αφού δεν υπάρχει πια λόγος για μένα να ξυπνάω..

Μια ζωή αναρωτιούμαστε τι θα γινόταν "αν είχαν γίνει έτσι τα πράγματα"

Η ζωή μας τελικά δεν είναι τίποτα παρά στιγμές. Στιγμές χαράς, λύπης, πόνου, πάθους.
Απ'αυτές είμαστε ό,τι είμαστε. Είναι αυτές που θα μας κάνουν να χαμογελάμε χωρίς προφανή λόγο και αιτία σε τυχαίες στιγμές, είναι αυτές θα μας δημιουργούν και μια μελαγχολία ένα ήσυχο βράδυ.
Που θα μας στοιχειώνουν σαν εφιάλτες μια νύχτα χωρίς σελήνη, που θα μας ξυπνάνε με τρόμο. Αν όχι αυτές η σκιά τους, που θα συνεχίζει να υπάρχει μέσα μας όσο εμείς την τρέφουμε.

Κάθε μια είναι μοναδική. Η ένταση μερικών αντηχά και θα συνεχίζει να το κάνει.
Δεν μπορούμε να τα διαγράψουμε όλα. Δεν μπορούμε να ξεγράψουμε το παρελθόν όσο και να προσπαθούμε. Πόσες φορές θα το είχαμε ευχηθεί. Ας μην κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας και για αυτό. Όλοι μετανιώνουν για πράγματα που κάναμε, ή (το χειρότερο) για πράγματα που ΔΕΝ κάναμε.

Χρονομηχανή  ούτε για το ένα ούτε για το άλλο  υπάρχει.
Alea Jact est ( ο κύβος ερρίφθη) και ο χρόνος πίσω δε γυρνά.
 Απ'αυτόν μόνο να μάθουμε μπορούμε.
Να ξεχαστεί το παρελθόν δε γίνεται, και δεν πρέπει. Αφού μόνο να μάθουμε από αυτό μπορούμε ας γίνει έτσι.
Δεν μπορούμε πάντα να υποκύπτουμε σε μεσιανικές ελπίδες ούτε σε ουτοπικές ιδέες πως μια μέρα θα ξυπνήσουμε και όλα θα έχουν αλλάξει.
Ας αφήσουμε πίσω ό,τι έγινε κι ας συνεχίσουμε.
It is never too late for the first sunshine.

Ξανακοιτάζοντας τα παραπάνω ομολογώ πως υποτίμησα πολύ όλες τις όμορφες στιγμές που ζούμε.
Τις στιγμές που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια μας κάνουν και γελάμε. Ή και όχι τις τόσο παλιές μα όμορφες. Μια μεγάλη εκδρομή, μια βόλτα με τα άτομα που αγαπάμε, ένα φιλί αποχωρισμού...

Μην αφήνετε το παρελθόν  να σας κρατάει με όνειρα για την πραγματικότητα.
 Εξάλλου η πραγματικότητα είναι τόσο όμορφη που ακόμα και τα όνειρα θέλουν να την κλέψουν.





Υ.Γ. Θα εκτιμούσα πολύ να ακούσω μια ειλικρινή γνώμη για τα άρθρα μου. Όποιος το επιθυμεί το mail iseethestarsatnight@gmail.com είναι για αυτό το λόγo. Eυχαριστώ προκαταβολικά

Megalopolis Vita

Η μουσική πλέον έχει γίνει must.
Αν και νομίζω πως είναι πιο ωραία με αυτήν. Κάθε γραπτό με την κατάλληλη μουσική αποκτά ένα ιδιαίτερο νόημα. Γιατί να στερήσω λοιπόν εναν τόνο που μπορώ να προσφέρω; Θα ήταν εγωιστικό.

Πέρασαν μέρες, βδομάδες, μήνες και πού φτάσαμε; Εκεί που αρχίσαμε. Δυο άγνωστοι. Ίσως τελικά εκεί να καταλήγουν όλα.
Από την αρχή.
Ρόδα είναι και γυρίζει..

Θα στερήσω τη χαρά των οπτιμιστικών σχολίων περί νέας αρχής με κάθε πέρας καθώς δεν επιθυμώ ανάλογη εμβάθυνση σε αυτό το σημείο.

Είναι τρομακτικό, το έχω πει πολλάκις, το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πάντα γύρω μας.
Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι μένουν.
Οι στιγμές περνούν ξανά και ξανά σαν εικόνες μπροστά από τα μάτια μας.
Όμως είναι εικόνες πλέον, και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτές παρά να τις κοιτάζουμε.
Alea Jacta est που είχε πει και ο Καίσαρας. Ο κύβος ερρίφθη.
Το θέμα δεν είναι πια το τι έχει γίνει. Αλλά το τι γίνεται τώρα. Και το να παγιδευτείς στο παρόν είναι καταστροφή. Διότι χωρίς αυτό δεν πας πουθενά. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να ξεφύγεις χωρίς αυτό.

Ο νους παίζει περίεργα παιχνίδια. Είναι επικίνδυνος σύμμαχος γιατί όταν γυρίσει εναντίον σου, την έχεις πατήσει.

Ίσως τελικά το μόνο που να χρειάζεται για να περάσει το πρόβλημα είνα μια ηλιαχτίδα ελπίδας.
Γιατί στο τέλος αυτό είναι το κίνητρο όλων. Η ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Και μόλις πάψουμε να πιστεύουμε σε αυτή, αλίμονο μας. Καταδικάζουμε εμάς και τους διαδόχους μας.
Γενιά που δεν αγωνίζεται είναι γενιά χωρίς μέλλον και ουσία πάνω στον πλανήτη.

Πώς να βρεθεί όμως το κουράγιο;
 Κάθε μέρα λίγο πριν τη δύση του, ο ήλιος αφήνει μια τελευταία ηλιαχτίδα.Μια ηλιαχτίδα για να μας θυμίζει πως κάθε μέρα τελειώνει, όμως η νύχτα δε θα διαρκέσει για πάντα.
 Θα ξανάρθει ο ήλιος..
 Και τότε δεν μπορείς να κρυφτείς.
Καιρός να πάρεις τα ηνία.
Είσαι ελεύθερος