Και πάλι μετά από καιρό.
Σε ένα χάος μέσα.
Στη μαύρη μέρα.
Στον σκοτεινό ουρανό.
Στα χυμένα δάκρυα ενός παιδιού.
Στην απογοήτευση στα μάτια των ανθρώπων.
Βρέθηκες.
Βρέθηκες και θύμησες την αξία της ζωής.
Το θησαυρό της χαράς.
Τον πλούτο της αγάπης.
Μέσα στο κατάμαυρο παρόν.
Εμφανίστηκες.
Και με τον τρόπο σου,
έδωσες μια ακτίνα φωτός.
Τελικά από τα πάντα μαθαίνεις.
Όχι πάντα τόσο ευχάριστα, όμως μαθαίνεις.
Έτσι όπως πάμε στο τέλος θα πρέπει να σου πω κι ευχαριστώ.
