Eternal Return

What, if some day or night, a demon were to steal after you into your loneliest loneliness and say to you: ‘This life, as you now live it and have lived it, you will have to live once more and innumerable times more; and there will be nothing new in it, but every pain and every joy and every thought and sigh… must return to you—all in the same succession and sequence—even this spider and this moonlight between the trees and even this moment and I myself. The eternal hourglass of existence is turned over again and again—and you with it, speck of dust!’ Would you not throw yourself down and gnash your teeth and curse the demon who spoke thus? Or have you once experienced a tremendous moment when you would have answered him: ‘You are a god, and never have I heard anything more divine!’ If this thought were to gain possession of you, it would change you as you are, or perhaps crush you. The question in each and every thing, “do you want this once more and innumerable times more?” would lie upon your actions as the greatest weight. Or how well disposed would you have to become to yourself and to life to crave nothing more fervently than this ultimate eternal confirmation and seal?”

(Friedrich Nietzsche)

Με την ελπίδα πως...

Μουσική όπως πάντα επιβάλλεται..
Και κάθε φορά το ίδιο πράγμα. Πας να γράψεις και τίποτα. Οι λέξεις δε βγαίνουν. Γιατί; Τι είναι αυτό που σε κρατάει;
Ο φόβος της μη πληρότητας της σκέψης. Και αν το σκεφτεί κανείς αυτό είναι που μας βασανίζει τόσο συχνά. Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν είμαστε απολύτως σίγουροι για μια σκέψη; Για κάτι που φοβόμαστε να πούμε, ή να κάνουμε; Κάτι το οποίο ζει μέσα μας, κι όμως προσπαθούμε να το εμποδίσουμε να γνωρίσει τον έξω κόσμο, με το φόβο πως θα προκαλέσει μόνο πόνο και απογοήτευση. Κακώς βέβαια. Πολύ κακώς.
Διότι το ποτήρι γεμίζει, και όταν ξεχυλίσει, ίσως γεμίσει λεκέδες. Και δε φεύγουν όλοι οι λεκέδες.

Ο συναισθηματικός κόσμος του κάθε ανθρώπου αποτελεί μια ουτοπία, που όμοια της δεν υπάρχει προηγούμενη για αυτόν. Και είναι στο χέρι του καθενός αυτός ο μαγικός κόσμος που ο καθένας μας κρύβει μέσα του να ελευθερωθεί προς τα έξω. Να το μοιραστεί με τα άτομα που θέλει να ζουν σε αυτόν. Να νοιώσουν την ευτυχία του μαζί.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη ζωή του και τον κόσμο του.
Και εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να το διαμορφώσουμε όπως θέλουμε.

Είναι τόσα πολλά που θέλεις να πεις μερικές στιγμές. Όμως αδυνατείς να βρεις τον τρόπο να το κάνεις. Με ένα βάρος στην καρδιά και το αμίλητο νερό να δροσίζει τα ξεραμένα χείλη σου, αδυνατείς να βγάλεις λαλιά. Μένεις με ένα απλό χαμόγελο, το οποίο όμως σου προσδίνει μια τόσο μεγάλη ευχαρίστηση, γαλήνη και ζεστασιά. Και εκεί αναρωτιέσαι μόνο ένα πράγμα: "Γιατί;" Γιατί να μην μπορείς να μιλήσεις, τα ξεραμένα χείλη σου να μιλήσουν, και να μοιραστείς την ουτοπία σου;

Να κάνεις την πραγματικότητά σου τόσο όμορφη που ακόμα και τα πιο τρελά σου όνειρα να τη ζηλεύουν..

Οι δυο όψεις του χρόνου

Είναι σχεδόν αστείο το πως αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας.

 Ίσως να μην το συνειδητοποιούμε άμεσα.Όμως έτσι έχει. Αλλάζουν οι γύρω, αλλάζουμε κι εμείς.
Προς το καλύτερο; Αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς. Μόνο ο χρόνος. Περίεργα συναισθήματα δημιουργούνται συχνά. Το αίσθημα αμηχανίας πάντως κυριαρχεί όταν γυρνάς και βλέπεις πόσα έχεις περάσει. Και εξ'αυτών, πόσα έχουν χαραχτεί μέσα σου. Αυτά που θυμόμαστε πιο πολύ απ' οτιδήποτε είναι οι μεγάλες χαρές και οι μεγάλες πληγές.

 Εσύ τι ακριβώς είσαι από τα δύο;

Περνάει ο καιρός, και ο κόσμος γύρω μας προχωρά. Μαύρες μέρες αυτές, όμως στο βάθος η ελπίδα φωτίζει. Τη βλέπω να περιμένει να την αρπάξουμε. Να πιστέψουμε σ'αυτήν και να λυτρωθούμε. Ελπίδα. Το μόνο που παραμένει ακλόνητο και άφθαρτο με το χρόνο. Που δε μας εγκαταλείπει ποτέ, παρά μόνο όταν σταματήσουμε να πιστεύουμε σε αυτήν. Στο χέρι μας είναι..


 Περνάνε οι μέρες, και όλα γύρω μας αλλάζουν. Κι εμείς οφείλουμε να προσαρμοστούμε στις εποχές. Διότι στο τέλος, επιβιώνουν οι καλύτερα προσαρμοσμένοι. Βέβαια, μερικά πράγματα δύσκολα τα αποδέχεσαι, όμως αυτό είναι άλλη ιστορία. Και ο καθένας έχει μια μεγάλη τέτοια.

Για τώρα, αντίο και εις το επανειδείν



Υ.Γ. Η Αθήνα έχει κατηγορηθεί για πολλά προβλήματα, εκ των οποίων πολλά δικαιολογημένα. Όμως δεν μπορεί να κατηγορείται για περιοχή δίχως θέα. Απόδειξη; Ανεβείτε ένα βράδυ στον Άρειο Πάγο και θα καταλάβετε.

Μαύρη Τουλίπα

Χάραξε

Μα μέσα μου, μια μέρα ακόμα,
Το σκότος κυριαρχεί.
Τα μαύρα του πέταλα απλώνονται γύρω μου
Και χάνω πλέον την αίσθηση του χρώματος.
Όλα τόσο μουντά και μαύρα.

Που πήγαν τα κόκκινα τριαντάφυλλα της αγάπης;
Που είναι οι λευκές μαργαρίτες της ομορφιάς;
Τα μοβ σκυλάκια της χαράς;
Ξεράθηκαν, μαζί με τα όνειρα μας..
Δεν τα ποτίσαμε αρκετά και να τα, μαράθηκαν.
Πλέον μόνο αυτό βασιλεύει.

Απλώθηκε παντού
Κατασπαράζοντας αμείλικτα
Ότι βρήκε μπροστά του.
Μόνο τα πέταλα του πλέον ταξιδεύουν με τον άνεμο..
Μόνο η μυρωδιά του γεμίζει το χώρο.
Αυτό το σκοτεινό πλάσμα..

Τι να κάνω τώρα;
Δεν μπορώ άλλο.
Θέλω φως.

Τα πνευμόνια μου στερεύουν σιγά σιγά.
Τα μάτια μου ξεχνάνε,
ξεχνάνε τη μεγάλη κίτρινη σφαίρα.
Μου λείπει η ζεστασιά της.
Ο τρόπος που γαλήνευε την ψυχή μου.
Αλήθεια πώς ήταν;

Σταμάτα να με στοιχειώνεις.
Φύγε.
Άσε με επιτέλους να δω τον ήλιο να λάμπει.
Άσε με να ζεσταθώ.

Σε ερωτεύτηκα, εσένα και τα μαύρα σου τα πέταλα.
Τα ήθελα δικά μου, μόνο δικά μου.
Και εσύ εκπλήρωσες την επιθυμία μου.
Ήρθες και μ' αγκάλιασες τόσο βαθιά που δεν μπορώ πια να φύγω.
Μπήκες τόσο μέσα μου που δεν μπορώ πια να σε βγάλω.

Ich habe dich nie je so geliebt

Ποτέ δε σε αγάπησα περισσότερο, ma soeur

Απ'όσο όταν έφυγα από εσένα εκείνο το απόγευμα.

Το δάσος με κατάπιε, το μπλε δάσος, ma soeur

Το μπλε δάσος και από πάνω του χλωμά αστέρια στη δύση.

Δεν γέλασα, ούτε λιγάκι, ma soeur

Όταν παιχνιδιάρικα περπάτησα προς μια σκοτεινή μοίρα–

Ενώ ήδη τα πρόσωπα πίσω μου

Εμφανίστηκαν σιμά στο βράδυ του μπλε δάσους.


Όλα ήταν όμορφα εκείνο το βράδυ, ma soeur

Ποτέ από τότε και ποτέ πιο πριν –

Το παραδέχομαι: Δεν έμεινα με τίποτα παρά με οργισμένα πουλιά

Και τα πεινασμένα τους κλάμματα στο νυχτερινό σκοτεινό ουρανό.

Bertolt Brecht

Μπορούμε;

Οι κοινωνικές μεταβολές των τελευταίων ετών προσέφεραν ανάμεικτα συναισθήματα κατά τη διάρκεια μιας γενικής ανασκόπησης. Η οικονομική κατάσταση έχει φτάσει στο ναδίρ, καθώς ταυτόχρονα εκτοξεύονται η εγκληματικότητα και η ανεργία.
Όλες οι κοινωνικές τάξεις, ανεξαρτήτου ηλικίας έχουν κλονιστεί από αυτές τις μαζικές κοινωνικές μεταβολές αυτών των ετών. Η τάξη των νεόπλουτων σχεδόν εξαφανίστηκε, καθώς και η αστική τάξη. Ωστόσο, οι οικονομικά ισχυροί χάρη στη συγκεντρωτική πολιτική συλλέγουν όλο και περισσότερη εξουσία στα σκαριά τους.
Η γενική ανασκόπηση ως προς την κοινωνική κατανομή είναι μια τάση προς τα "άκρα". Προς την απόλυτη φτώχεια ή την ευημερία. Μεταξύ τους, η μεσαία τάξη, η οποία πυρπολείται από παντού τείνοντας όμως , κατά κύριο λόγο, προς τα κάτω. Ο κοινωνικός ρατσισμός δυστυχώς είναι έτοιμος να επανέλθει στο προσκήνιο ισχυρότερος από ποτέ, συγκεντρώνοντας αρκετούς αγανακτισμένους υποστηρικτές.
Και να ήταν το μόνο πρόβλημα που θα βασάνιζε τον άνθρωπο στις αρχές του 21ου αιώνα.
Η βία θα τον κρατήσει απασχολημένο για αρκετό καιρό. Σε δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης ( οικονομικά, συνεπώς και ψυχολογικά ) έρχεται να δημιουργήσει μια κατάσταση χάους. Κάτω από ποικίλες μορφές. Απόγνωση, οργή, μίσος και ρατσισμός οι κινητήριες δυνάμεις.
Και δυστυχώς, μέσα σε όλα αυτά ο άνθρωπος έχει χάσει την ελπίδα. Γιατί υπό αυτή τη μορφή εμφανίζεται η απόγνωση. Η απελπισία και η εσωτερική κατάρρευση. Δυστυχώς ο νεοέλληνας παύει να ελπίζει. Χάνει τη ζωντάνιά του, χάνει το χαρακτήρα του. Καταλήγει απαθής. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι απαθής.
Ο Descartes είχε πει "Σκέφτομαι άρα υπάρχω". Βάσει αυτού, θα μπορούσαμε εύλογα να πούμε πως η απάθεια οδηγεί στην ανυπαρξία. Γιατί άνθρωπος απαθής, είναι αυτός που δε σκέφτεται, δεν ενεργεί δεν αντιδρά. Και αυτό είναι η χειρότερη τιμωρία του ανθρώπου.
Δεν είναι όμως η στιγμή να τα παρατήσουμε, ούτε να σταματήσουμε. Μπορεί η κατάσταση να οδηγεί σε μια εξαθλίωση του ανθρώπου, ωστόσο μπορεί να γίνει ευεργετική.
Μπορεί να μην επιβίωσαν όλοι οι δεσμοί που είχαμε με τους ανθρώπους, όμως άντεξαν οι ισχυρότεροι. Και σε αυτές τις στιγμές είναι που αναγνωρίζεις πραγματικά ποιοι άνθρωποι θα είναι πάντα δίπλα σου σε κάθε στιγμή. Και στα δύσκολα, και στα εύκολα.
Διότι αυτό είναι το νόημα της πραγματικής φιλίας. Φιλία δεν είναι απλά να περνάς καλά στις εύκολες στιγμές της ζωής σου. Δεν είναι μόνο αυτό το νόημα του πραγματικού φίλου. Ο πραγματικός φίλος είναι αυτός που ακόμα και μέσα στην σκοτεινή μέρα, μπορεί να σου προσφέρει μια ηλιαχτίδα ελπίδας. Και όλοι έχουμε ανάγκη τους φίλους.
Ο άνθρωπος σιγά σιγά, αρχίζει και αποκτά κριτική σκέψη. Συνειδητοποιεί την τραγικότητα της κατάστασης έστω και αργά( κάλλιο αργά βέβαια παρά ποτέ) και σηματοδοτεί ίσως την έναρξης μιας νέα εποχής. Μιας ελπιδοφόρας νέα εποχής. Βρίσκεται μπροστά μας μια μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή νοοτροπίας. Μπορεί να εξαλείψει τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητάς του όπως εγωισμός, διαφθορά κλπ και να γίνει ένα κοινωνικό ον με αλληλεγγύη, φιλότιμο ( διότι δυστυχώς σιγά σιγά και αυτό αρχίζει να σπανίζει) και πραγματική αγάπη προς το συνάνθρωπο.
Διότι η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη που κάνει τον άνθρωπο καλύτερο. Ανεξαρτήτως με τη μορφή με την οποία εμφανίζεται. Η αγάπη είναι αυτή η οποία ωθεί τον άνθρωπο προς αρετές όπως η αλληλεγγύη, η φιλευσπλαχνία.
Την αγάπη προς τον ίδιο και την κοινωνία του έχει χάσει ο Έλληνας. Διότι κάνοντας κακό στην κοινωνία του κάνει κακό και στον εαυτό του και αντιστρόφως.
Τη δύναμη της αγάπης οφείλουμε να ξαναβρούμε όσοι τη χάσαμε ή να βρούμε όσοι δεν είχαμε ποτέ.
Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη. (Jimi Hendrix)

Επιστολή στη Θλίψη

Και πάλι μετά από καιρό.
Σε ένα χάος μέσα.
Στη μαύρη μέρα.
Στον σκοτεινό ουρανό.
Στα χυμένα δάκρυα ενός παιδιού.
Στην απογοήτευση στα μάτια των ανθρώπων.
Βρέθηκες.
Βρέθηκες και θύμησες την αξία της ζωής.
Το θησαυρό της χαράς.
Τον πλούτο της αγάπης.
Μέσα στο κατάμαυρο παρόν.
Εμφανίστηκες.
Και με τον τρόπο σου,
έδωσες μια ακτίνα φωτός.
Τελικά από τα πάντα μαθαίνεις.
Όχι πάντα τόσο ευχάριστα, όμως μαθαίνεις.
Έτσι όπως πάμε στο τέλος θα πρέπει να σου πω κι ευχαριστώ.

Errinerung and die Maria A.

Try reading it with this backround music starting from 1:45


Upon that day in the blue moon September
Beneath a sapling plum tree, quietly
I held her there, my quiet, wan beloved one
Within my arms just like a lovely dream.

And over us in the fair sky of the summer
There was a cloud on which I gazed for long
It was so very white and so immensely lofty
And when I looked up, it was gone.

Since that day so many, many months
Have floated down and floated past.
The plum trees probably were felled
And if you ask me what’s become of love

I’ll answer you: I cannot recall
And yet it’s certain I do know what you mean.
But, truly, I no longer can recall her face
I just recall: I kissed it then.

And that kiss too I would have long ago forgotten
Had not the cloud been present there
That I recall and always will recall it
It was so white and came from high above.

Perhaps those plum trees still bear blossoms
And that woman now may have her seventh child
That cloud, however, blossomed just for minutes
And when I gazed up, faded in the wind.

Berthold Brecht