Με το πρώτο φως του πρωινού

Σκέφτομαι πως θα είναι η μέρα που θα ξημερώσει..

Άραγε θα υπάρχεις;
Ή θα χαθείς;
Θα σαι μόνο ένα όνειρο;
Θα μείνεις;
Η πρώτη ακτίνα του πρωινού μου απαντάει.
Και έτσι, κάθε πρωινό είσαι ακόμα εδώ. Υπάρχεις.
Υπάρχεις μέσα μου , και δε σε χάνω.

Είσαι όμως εδώ; Ή εγώ σε έχω κρατήσει;
Μήπως είσαι ένα άδειο σεντόνι;
Ένα άδειο λευκό σεντόνι,
μια κενή εικόνα πλέον.

Πού είσαι; Ποια είσαι;
Στάσου.Μη φύγεις.
Σε χρειάζομαι.
Όχι.Η ανάμνηση χάνεται.
Χάνω το φως. Δεν βλέπω τίποτα.
Έχασα το δρόμο..
Ψάχνω απεγνωσμένα λίγο φως.

Μάταια όμως.

Το σκοτάδι πλέον έχει γεμίσει
σχεδόν κάθε κηλίδα χρώματος.
Ευτυχώς έχω και αυτές τις μικρές πιτσιλιές
στο μαύρο του απέραντο πέπλο.
Και τη μεγάλη φωτεινή σφαίρα...
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο σκοτεινά...

Κι αν όντως υπάρχεις;
Τότε ο ήλιος λάμπει.
Φωτίζει το χαμόγελο μου,
Ζεσταίνει την ευτυχία μου.
Γιατί χειμώνα καλοκαίρι,
θα σ'έχω μέσα μου να με ζεσταίνεις

Meantime

Far away, far away,
Far away from here...
There is no worry after joy
Or away from fear
Far away from here.

Her lips were not very red,
Not her hair quite gold.
Her hands played with rings.
She did not let me hold
Her hands playing with gold.

She is something past,
Far away from pain.
Joy can touch her not, nor hope
Enter her domain,
Neither love in vain.

Perhaps at some day beyond
Shadows and light
She will think of me and make
All me a delight
All away from sight.

Fernando Pessoa