On the road again λοιπόν.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς πως αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας.
Μερικές φορές απλώς ξυπνάμε, και τα πάντα είναι διαφορετικά.
Σαν αφύπνηση από ένα λήθαργο που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε.
Τι να κάνουμε όμως αυτά έχει η ζωή. Είναι ένας δρόμος.
Έχεις τις ευθείες του, τις στροφές, τις λακούβες..
Πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις πότε να τρέξεις.
Έτσι έχουν τα πράγματα όμως.
Κάθε δρόμος σε φέρνει σε ένα νέο προορισμό.
Εσύ αποφασίζεις πόσο θα μείνεις σε κάθε μέρος. Πόσο θα το κάνεις δικό σου.
Home is where your heart and soul find peace, διάβασα κάπου.
Δε θα διαφωνήσω στιγμή, καθώς αυτό είναι και το ίδιο νόημα της λέξης "σπίτι".
Είτε αυτό δεν το βλέπεις παρά λίγες μέρες το χρόνο, είτε είσαι μένεις κάθε μέρα εκεί.
Είναι εκεί που ο έναστρος ουρανός μοιάζει με μαύρο πέπλο με φώτα που σου κρατάνε συντροφιά.
Είναι εκεί που ο άνεμος σε νανουρίζει κάθε βράδυ για να κοιμηθείς.
Είναι εκεί που όπου κι αν κοιτάξεις, νοιώθεις μια ατελειώτη γαλήνη.
Είναι εκεί όπου θα νοιώσεις σε τέλεια αρμονία με τη φύση.
Και τίποτα άλλο.
Υ.Γ.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς πως αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας.
Μερικές φορές απλώς ξυπνάμε, και τα πάντα είναι διαφορετικά.
Σαν αφύπνηση από ένα λήθαργο που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε.
Τι να κάνουμε όμως αυτά έχει η ζωή. Είναι ένας δρόμος.
Έχεις τις ευθείες του, τις στροφές, τις λακούβες..
Πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις πότε να τρέξεις.
Έτσι έχουν τα πράγματα όμως.
Κάθε δρόμος σε φέρνει σε ένα νέο προορισμό.
Εσύ αποφασίζεις πόσο θα μείνεις σε κάθε μέρος. Πόσο θα το κάνεις δικό σου.
Home is where your heart and soul find peace, διάβασα κάπου.
Δε θα διαφωνήσω στιγμή, καθώς αυτό είναι και το ίδιο νόημα της λέξης "σπίτι".
Είτε αυτό δεν το βλέπεις παρά λίγες μέρες το χρόνο, είτε είσαι μένεις κάθε μέρα εκεί.
Είναι εκεί που ο έναστρος ουρανός μοιάζει με μαύρο πέπλο με φώτα που σου κρατάνε συντροφιά.
Είναι εκεί που ο άνεμος σε νανουρίζει κάθε βράδυ για να κοιμηθείς.
Είναι εκεί που όπου κι αν κοιτάξεις, νοιώθεις μια ατελειώτη γαλήνη.
Είναι εκεί όπου θα νοιώσεις σε τέλεια αρμονία με τη φύση.
Και τίποτα άλλο.
Υ.Γ.
Θα απαντήσω με απόσπασμα από Παπαδιαμάντη:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Επέταξα αμέσως το υποκάμισον μου, την περισκελίδα μου, κ' έπεσα εις την θάλασσαν. Επλύθην, ελούσθην, εκολύμβησα επ' ολίγα λεπτά της ώρας. Ησθανόμην γλύκαν, μαγείαν άφατον, εφανταζόμην τον εαυτόν μου ως να ήμην έν με το κύμα, ως να μετείχαν της φύσεως αυτού, της υγράς και αλμυράς και δροσώδους. Δεν θα μου έκανε ποτέ καρδιά να έβγω από την θάλασσαν, δεν θα εχόρταινα ποτέ το κολύμβημα"
Πράγματι, όταν άνθρωπος και φύση γίνουν ένα, όταν ο κόσμος μοιάζει πιο όμορφος, όταν νιώσεις μέρος του Παραδείσου που σε περιβάλλει, τότε είσαι σπίτι.