Πάνω σε μια ανολοκλήρωτη μελωδία

 (Προκαταβολικά συγγνώμη για την κακή ποιότητα)
Κάθε επιλογή μας, κάθε απόφαση, κάθε ζωή που επιλέγουμε να ζούμε, είναι η σωστή διότι εκεί οδηγηθήκαμε μέσω των πράξεων μας.
Αν κάθε επιλογή μας είναι ένα τρένο, τότε ο προορισμός μας είναι αυτός που θα έχουμε διαλέξει εμείς, και το ταξίδι γίνεται κάθε φορά με τον τρόπο που του επιτρέπουμε να γίνει.
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι των πράξεών μας.
Όμως γιατί είναι τόσο δύσκολο να πάρουμε μερικές αποφάσεις στη ζωή μας;
Κάθε μεγάλη απόφαση στη ζωή, είναι σαν μια γλυκιά ανολοκλήρωτη μελωδία.
Ξέρεις πως κάποια στιγμή  θα τελειώσει, δεν ξέρεις όμως πως. Και από τη στιγμή που δεν το κάνεις, δε σου προξενεί τόσο μεγάλο πρόβλημα, γιατί συνεχίζεις να τη θαυμάζεις όπως είναι.
Και συνεχίζεις να την αφήνεις έτσι, στην μικρή της τελειότητα, όσο ατελής και να είναι τελικά..
Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι πως δε θα κάνεις τη σωστή επιλογή, πως δε θα της δώσεις το τελείωμα που της αξίζει. Πως θα καταστρέψεις την οπτασία που δημιούργησες, μεγάλωσες και αγάπησες.
Όμως, δεν μπορείς πάντα να μένεις αναποφάσιστος.
Είναι στιγμές που για κλάσματα του δευτερολέπτου, γίνεσαι το κέντρο του κόσμου του άλλου.
Μηδενικές σχεδόν, αρκετές όμως για να σου κόψουν την ανάσα.
Για να σε κάνουν να κατανοήσεις, πως όσο κι αν θέλεις να πιστεύεις πως είσαι ένας μέσα στον κόσμος, για έναν ίσως να είσαι ο κόσμος.
Θα δώσω μια μικρή εικόνα μέσω μια ιστορίας, διασκευής της ιδέας του Πλάτωνα για τον έρωτα.
Πριν υπάρξουν τα δυο φύλα, και ο κόσμος χωριστεί από φυλετικά σύνορα άντρες και γυναίκες αποτελούσαν ένα ον, το αρσενοθήλυκο. Ήταν μια πανίσχυρη οντότητα, καθώς ήταν ολοκληρωμένη, τόσο ισχυρή που ο ίδιος ο Ζευς φοβήθηκε για την εξουσία του.
Για να τη σιγουρέψει λοιπόν έριξε έναν κεραυνό στη μέση της καρδιάς αυτού του τιτάνα, χωρίζοντας τον στα δύο, δημιουργώντας έτσι, το αρσενικό και το θηλυκό.
Τα δυο φύλα ένιωσαν τόσο άδεια έχοντας χάσει το "άλλο τους μισό" που άρχισαν να το αναζητούν. Μερικές φορές δεν το έβρισκαν ποτέ. Άλλες φορές το έβρισκαν σε άτομα του ίδιου φύλου είτε σε διαφορετικού.
Έρωτας λοιπόν είναι ο πόθος αναζήτησης ανθρώπου που θα μας ολοκληρώσει, που θα μας δώσει την αίσθηση ολότητας, που δε θα κατάφερνε να μας δώσει κανένας άλλος.

Λένε πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι και ο τέλειος. Ίσως την ένταση των συναισθημάτων μιας τέτοιας κατάστασης να μην μπορέσεις να την ξαναβρείς. Ωστόσο, η ολότητα του έρωτα, που με την πάροδο του χρόνου, παραμένει, δημιουργώντας χώρο και για την αγάπη, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τίποτα σε αυτόν τον κόσμο.
Μόνο όταν ολοκληρωθεί το puzzle, και βρεθούν οι σωστές νότες, γίνεται μια μελωδία τέλεια.

Μόνο τότε θα γίνει ολοστρόγγυλο το φεγγάρι και θα κατρακυλήσει, μόνο τότε θα βρεθεί τρόπος να γίνει η αγάπη παντοτινή.