Με την ελπίδα πως...

Μουσική όπως πάντα επιβάλλεται..
Και κάθε φορά το ίδιο πράγμα. Πας να γράψεις και τίποτα. Οι λέξεις δε βγαίνουν. Γιατί; Τι είναι αυτό που σε κρατάει;
Ο φόβος της μη πληρότητας της σκέψης. Και αν το σκεφτεί κανείς αυτό είναι που μας βασανίζει τόσο συχνά. Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν είμαστε απολύτως σίγουροι για μια σκέψη; Για κάτι που φοβόμαστε να πούμε, ή να κάνουμε; Κάτι το οποίο ζει μέσα μας, κι όμως προσπαθούμε να το εμποδίσουμε να γνωρίσει τον έξω κόσμο, με το φόβο πως θα προκαλέσει μόνο πόνο και απογοήτευση. Κακώς βέβαια. Πολύ κακώς.
Διότι το ποτήρι γεμίζει, και όταν ξεχυλίσει, ίσως γεμίσει λεκέδες. Και δε φεύγουν όλοι οι λεκέδες.

Ο συναισθηματικός κόσμος του κάθε ανθρώπου αποτελεί μια ουτοπία, που όμοια της δεν υπάρχει προηγούμενη για αυτόν. Και είναι στο χέρι του καθενός αυτός ο μαγικός κόσμος που ο καθένας μας κρύβει μέσα του να ελευθερωθεί προς τα έξω. Να το μοιραστεί με τα άτομα που θέλει να ζουν σε αυτόν. Να νοιώσουν την ευτυχία του μαζί.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη ζωή του και τον κόσμο του.
Και εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να το διαμορφώσουμε όπως θέλουμε.

Είναι τόσα πολλά που θέλεις να πεις μερικές στιγμές. Όμως αδυνατείς να βρεις τον τρόπο να το κάνεις. Με ένα βάρος στην καρδιά και το αμίλητο νερό να δροσίζει τα ξεραμένα χείλη σου, αδυνατείς να βγάλεις λαλιά. Μένεις με ένα απλό χαμόγελο, το οποίο όμως σου προσδίνει μια τόσο μεγάλη ευχαρίστηση, γαλήνη και ζεστασιά. Και εκεί αναρωτιέσαι μόνο ένα πράγμα: "Γιατί;" Γιατί να μην μπορείς να μιλήσεις, τα ξεραμένα χείλη σου να μιλήσουν, και να μοιραστείς την ουτοπία σου;

Να κάνεις την πραγματικότητά σου τόσο όμορφη που ακόμα και τα πιο τρελά σου όνειρα να τη ζηλεύουν..