Στη σκιά άλλος ενός θανάτου γνωστού ( R.I.P Paul Walker), και ενώ τα social medias ξεχύλισαν με ενημερώσεις για τιμές στη μνήμη του νεκρού, ξεκίνησε και η "αντίπαλη" όχθη να εξαπωλύει πυρά όπως " Όταν πεθαίνει κάποιος το θυμάστε όλοι","Πεθαίνει ο διάσημος κλαίνει όλοι, πεινάνε τα παιδιά στην Αφρική δε νοιάζεται κανένας".
Συγχώρεσέ με αγαπητέ αναγνώστη αλλά πρέπει να ξεκαθαριστούν μερικά πράγματα για τον άνθρωπο.
Είμαστε όντα που δεν μπορούν να ζουν μέσα στο μόνιμο πένθος. Δε νομίζω κάποιος να αρνείται πως είναι μεγάλο πρόβλημα ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων κάθε μέρα, όπως και το ότι (η αλήθεια είναι) τα Μ.Μ.Ε. προφανώς και δίνουν έμφαση στους θανάτους των διασήμων και όχι των "γνωστών αγνώστων" υποβαθμισμένων περιοχών, ή θύματα ρατσισμού όπως λιθοβολισμού γυναικών και διάφορα άλλα σχετικά.
Είναι όμως ο άνθρωπος τόσο κτήνος ώστε απλώς να αδιαφορεί γι'αυτούς τους θανάτους και να το νοιάζουν μόνο οι celebrities. Όχι. Ή τουλάχιστον, ελπίζω πως όχι.
Απλώς δεν μπορεί ένας άνθρωπος να ζει κάθε μέρα μέσα στον πόνο και το πένθος των συνανθρώπων του γι'αυτό και περιορίζεται σε μεμονωμένα γεγονότα τα οποία θεωρεί πως είναι πιο εμφατικά από άλλα.
Είναι σωστό όμως κι αυτό; Ο καθένας θα κρίνει. Κατά τη γνώμη μου όχι.
Παραμένει ωστόσο μια μορφή προστασίας του άλλου. Και γι'αυτό δεν μπορεί κανείς να του πει τίποτα. Όπως είχε πει και ο Slavoj Zizek(Σλοβένος φιλόσοφος) , μερικές φορές για να επιβιώσεις από κάποιες καταστροφικές πνευματικά καταστάσεις πρέπει να επέμβεις με τρόπους όχι πάντα συμβατούς με τον κοινό νου.
Άνθρωπε, η κατάκριση σου για τους άλλους όμως δεν κάνει καλύτερο τον κόσμο.
Δεν είναι καιρός να ανταγωνιζόμαστε για το ποιος νοιάζεται καλύτερα για τους άλλους με λεκτικές διαμάχες.
Ο κόσμος μας εκεί έξω πονάει και υποφέρει κάθε μέρα, κι όσο καθόμαστε άπραγοι μπροστά σε αυτό το έρεβο, γινόμαστε το ίδιο απαράδεκτοι με τους "κακούς" που θέλουμε οι ίδιοι να παρουσιάσουμε ως παραδείγματα προς αποφυγή.
Είναι καιρός να σταματήσουμε να επιτεθόμαστε συνέχεια στους άλλους, να μην μπαίνουμε άλλο στο "εγώ θέλω έναν καλύτερο κόσμο από εσένα" και να κάτσουμε να δούμε τι μπορεί να γίνει ΤΩΡΑ.
Γιατί όταν θα είναι πλέον αργά, θα παρακαλάμε για μια τέτοια ευκαιρία. Όμως, ο χρόνος πίσω δε γυρνάει. Και τότε το μόνο που θα ισχύει είναι alea jacta est.
Συγχώρεσέ με αγαπητέ αναγνώστη αλλά πρέπει να ξεκαθαριστούν μερικά πράγματα για τον άνθρωπο.
Είμαστε όντα που δεν μπορούν να ζουν μέσα στο μόνιμο πένθος. Δε νομίζω κάποιος να αρνείται πως είναι μεγάλο πρόβλημα ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων κάθε μέρα, όπως και το ότι (η αλήθεια είναι) τα Μ.Μ.Ε. προφανώς και δίνουν έμφαση στους θανάτους των διασήμων και όχι των "γνωστών αγνώστων" υποβαθμισμένων περιοχών, ή θύματα ρατσισμού όπως λιθοβολισμού γυναικών και διάφορα άλλα σχετικά.
Είναι όμως ο άνθρωπος τόσο κτήνος ώστε απλώς να αδιαφορεί γι'αυτούς τους θανάτους και να το νοιάζουν μόνο οι celebrities. Όχι. Ή τουλάχιστον, ελπίζω πως όχι.
Απλώς δεν μπορεί ένας άνθρωπος να ζει κάθε μέρα μέσα στον πόνο και το πένθος των συνανθρώπων του γι'αυτό και περιορίζεται σε μεμονωμένα γεγονότα τα οποία θεωρεί πως είναι πιο εμφατικά από άλλα.
Είναι σωστό όμως κι αυτό; Ο καθένας θα κρίνει. Κατά τη γνώμη μου όχι.
Παραμένει ωστόσο μια μορφή προστασίας του άλλου. Και γι'αυτό δεν μπορεί κανείς να του πει τίποτα. Όπως είχε πει και ο Slavoj Zizek(Σλοβένος φιλόσοφος) , μερικές φορές για να επιβιώσεις από κάποιες καταστροφικές πνευματικά καταστάσεις πρέπει να επέμβεις με τρόπους όχι πάντα συμβατούς με τον κοινό νου.
Άνθρωπε, η κατάκριση σου για τους άλλους όμως δεν κάνει καλύτερο τον κόσμο.
Δεν είναι καιρός να ανταγωνιζόμαστε για το ποιος νοιάζεται καλύτερα για τους άλλους με λεκτικές διαμάχες.
Ο κόσμος μας εκεί έξω πονάει και υποφέρει κάθε μέρα, κι όσο καθόμαστε άπραγοι μπροστά σε αυτό το έρεβο, γινόμαστε το ίδιο απαράδεκτοι με τους "κακούς" που θέλουμε οι ίδιοι να παρουσιάσουμε ως παραδείγματα προς αποφυγή.
Είναι καιρός να σταματήσουμε να επιτεθόμαστε συνέχεια στους άλλους, να μην μπαίνουμε άλλο στο "εγώ θέλω έναν καλύτερο κόσμο από εσένα" και να κάτσουμε να δούμε τι μπορεί να γίνει ΤΩΡΑ.
Γιατί όταν θα είναι πλέον αργά, θα παρακαλάμε για μια τέτοια ευκαιρία. Όμως, ο χρόνος πίσω δε γυρνάει. Και τότε το μόνο που θα ισχύει είναι alea jacta est.
Αυτό, αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ. Έχω βαρεθεί να ακούω ότι "τόσοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα και εμείς ασχολούμαστε με έναν ηθοποιό". Το να αναφερόμαστε σε θανάτους διασήμων δεν σημαίνει ότι επαναπαυόμαστε, ούτε ότι μας νοιάζουν λιγότερο άλλα τραγικά γεγονότα που εκτιλύσσονται καθημερινά. Η διαφορά είναι ότι τα διάσημα αυτά πρόσωπα έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν συνανθρώπους μας με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε,, και να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση, να διαδώσουν πληροφορίες, να ευαισθητοποιήσουν. Ειδικά για ηθοποιούς σαν τον Paul, του οποίου η συνεισφορά ήταν αξιοσημείωτη. Well said Alex and Rest in Peace Paul Walker.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο σε όλα τα σημεία!! :D
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά εύγε Άλεξ! :D και για τα ποιήματα, αλλά και όλο το μπλογκ.. keep writing!!