Είναι απίστευτο πόσο έντονα συναισθήματα μπορεί να σου δημιουργήσει ένα τραγούδι. Να μετατοπίσει τις ισορροπίες της ψυχής σου. Όσο απίστευτο είναι βέβαια πόσο εθιστικό μπορεί να γίνει. Ναρκωτικό, και δεν πρόκειται για υπερβολή.
Γιατί; Διότι τα έχουμε συνδέσει με καταστάσεις. Με σκέψεις, με συναισθήματα. Διότι με την παραμικρή νότα λειτουργούμε συνειρμικά και γενικά καταλήγουμε στο ίδιο σημείο.
Διότι τα έχουμε συνδέσει με συναισθήματα. Και δυστυχώς αυτό είναι το χειρότερο πράγμα καθώς εγκλωβίζουμε την ίδια μας τη στάση στο άκουσμα τους. Συχνά τα πιο πολλά είναι μια γλυκιά μελαγχολία. Όχι πάντα βέβαια.
Αχ αυτός ο ουρανός.. Γεμάτος με μικρές πινελιές άσπρου. Με τα μικρά φωτάκια. Στη μέση του βρίσκεται περήφανο και ισχυρό το κέντρο του ουρανού. Με το φωτεινό του τ' άστρο. Όμως δεν κρύβεται εκεί η μαγεία. Η μαγεία του κρύβεται στο σύνολο. Και τι είναι ένας όμορφος ουρανός χωρίς το ανάλογο φεγγάρι; Μερικές φορές ακόμα και τα σύννεφα τον ομορφαίνουν. Ειδικά αν σου επιτρέπουν να βλέπεις και τ'αστέρια.. Εκεί έρχεται η μαγεία. Στην ηρεμία, στην ψυχική γαλήνη. Στην απελευθέρωση της σκέψης.
Διότι αυτό είναι πραγματικά ελευθερία. Να μπορείς να ανοίξεις ελεύθερα τη σκέψη σου ώσπου να γίνεις ένα με το σύνολο. Μια οντότητα μέσα στο υπερπέραν.
Γι'αυτό λατρεύω αυτή τη μουσική. Ανοίγει το μυαλό. Κλείνω τα μάτια και νιώθω γαλήνη. Ένα βάρος φεύγει από πάνω μου. Η σκέψη ελαφραίνει, καθώς οι νότες συνεχίζονται καταιγιστικά. Τονίζουν την κατάσταση. Κι ο ουρανός εκεί. Σταθερός. Αυτό το σύμβολο γαλήνης. Το απέραντο σεντόνι που κάθε βράδυ μας καλύπτει. Που 2 φορές τη μέρα χρωματίζεται και διαμορφώνει τη διάθεσή μας.
Ίσως η ηρεμία να είναι ψυχική, όμως η ψυχή συνδέεται με το σώμα. Η ιδανική κατάσταση. Άλλοι τη λένε nirvana άλλοι παράδεισο, άλλη σύνδεση με το θείο. Τα λόγια δεν είναι αρκετά. Είναι κώδικας επικοινωνίας, όχι συναισθημάτων. Και να νοιώθεις κάθε μέρα την ίδια μαγεία, καμία λέξη δεν μπορεί να δείξει την πραγματική αξία. Ο λόγος είναι φτωχός, η σκέψη και η ψυχή όμως είναι πιο πλούσιες και από τις πιο τρελές φαντασιώσεις του πιο φιλάργυρου ανθρώπου...
Παρασκευή, Νοεμβρίου 18
Τετάρτη, Νοεμβρίου 9
Τα πάντα (καταρ)ρεί...
Ξεκινήστε το από το 0:25
Τα πάντα καταρρέουν πλέον.
Όπου και να κοιτάξω γύρω βλέπω μια μελαγχολία.
Βιώνουμε ίσως τις δυσκολότερες μέρες
Που έχει βιώσει αυτός ο τόπος τα τελευταία χρόνια.
Και είναι απογοητευτικό
Που ακόμα και τώρα δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση.
Ο καθένας συνεχίζει να κοιτάει τον εαυτό του.
Έτσι δεν πάει όμως τίποτα μπροστά.
Τα πάντα καταρρέουν πλέον.
Κοιτάζω τους γύρω μου και κοιτάζω τον εαυτό μου
Και το μόνο που βλέπω είναι μια μουντή έκφραση.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά.
Ο κόσμος αρχίζει και χάνει το χρώμα του.
Και τι είναι αυτός ο κόσμος δίχως χρώμα;
Ποιο το νόημα ενός άχρωμου κόσμου;
Ενός άχρωμου λουλουδιού;
Ενός άχρωμου χαμόγελου;
Μιας παγωμένης αγκαλιάς;
Ενός κρύου φιλιού;
Ο κόσμος έχει αρχίσει να χάνει το νόημα του,
Μαζί κι εμείς το δικό μας.
Τα πάντα καταρρέουν πλέον.
Ο ήλιος δεν ζεσταίνει πια τα πρόσωπα μας.
Όχι, κρύβεται πλέον, τέτοιος δειλός που είναι
Πίσω από τα γκρίζα μουντά σύννεφα.
Και κάθε μέρα πλέον,κρύα ξημερώνει,
Απλώνοντας ένα κρύο πέπλο στον κόσμο
Παγώνοντας τα βάθη της ψυχής μας.
Τα πάντα καταρρέουν πλέον.
Που είναι ο ήλιος;
Χάθηκε για πάντα;
Όχι. Είναι ακόμα εκεί.
Και μια στιγμή θα βγει, και θα μας φωτίσει.
Μια στιγμή θα βγει, και θα μας ζεστάνει.
Και ο κόσμος θα γεμίσει χρώμα.
Και τίποτα δε θα καταρρέει πλέον.
Τα πάντα καταρρέουν πλέον.
Όπου και να κοιτάξω γύρω βλέπω μια μελαγχολία.
Βιώνουμε ίσως τις δυσκολότερες μέρες
Που έχει βιώσει αυτός ο τόπος τα τελευταία χρόνια.
Και είναι απογοητευτικό
Που ακόμα και τώρα δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση.
Ο καθένας συνεχίζει να κοιτάει τον εαυτό του.
Έτσι δεν πάει όμως τίποτα μπροστά.
Τα πάντα καταρρέουν πλέον.
Κοιτάζω τους γύρω μου και κοιτάζω τον εαυτό μου
Και το μόνο που βλέπω είναι μια μουντή έκφραση.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά.
Ο κόσμος αρχίζει και χάνει το χρώμα του.
Και τι είναι αυτός ο κόσμος δίχως χρώμα;
Ποιο το νόημα ενός άχρωμου κόσμου;
Ενός άχρωμου λουλουδιού;
Ενός άχρωμου χαμόγελου;
Μιας παγωμένης αγκαλιάς;
Ενός κρύου φιλιού;
Ο κόσμος έχει αρχίσει να χάνει το νόημα του,
Μαζί κι εμείς το δικό μας.
Τα πάντα καταρρέουν πλέον.
Ο ήλιος δεν ζεσταίνει πια τα πρόσωπα μας.
Όχι, κρύβεται πλέον, τέτοιος δειλός που είναι
Πίσω από τα γκρίζα μουντά σύννεφα.
Και κάθε μέρα πλέον,κρύα ξημερώνει,
Απλώνοντας ένα κρύο πέπλο στον κόσμο
Παγώνοντας τα βάθη της ψυχής μας.
Τα πάντα καταρρέουν πλέον.
Που είναι ο ήλιος;
Χάθηκε για πάντα;
Όχι. Είναι ακόμα εκεί.
Και μια στιγμή θα βγει, και θα μας φωτίσει.
Μια στιγμή θα βγει, και θα μας ζεστάνει.
Και ο κόσμος θα γεμίσει χρώμα.
Και τίποτα δε θα καταρρέει πλέον.
Κυριακή, Νοεμβρίου 6
Για έναν ανώνυμο λόγο
Γιατί; Γιατί να μην είναι απλά τα πράγματα; Εγχειρίδιο χρήσης δε θα βρούμε. Άχρηστο θα ήταν εξάλλου. Όμως κάτι. Αυτό το κάτι που θα σου δώσει τη μικρή συμβουλή. Πόσο πολύ το χρειάζομαι ώρες ώρες. Αλλά από την άλλη θα χανόταν η ομορφιά του να φάω τα μούτρα μου. Ειδικά σ' αυτό δηλαδή δε χρειάζομαι ούτε συμβουλή ούτε τίποτα. Ίσως να 'μαι και παγκόσμιος πρωταθλητής δηλαδή, αν και ελπίζω ειλικρινά πως όχι. Αλλά τι να πει κανείς.
Η αλήθεια είναι πως η ζωή είναι μικρή. Είναι υπερβολικά μικρή για να απογοητευόμαστε για τα λάθη του παρελθόντος. Εξάλλου δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε, μόνο να προσπαθήσουμε να μην τα επαναλάβουμε.
Το να μείνεις πίσω σε μια στιγμή του παρελθόντος ίσως να φαίνεται όμορφο, όμως δεν είναι και πάντα το ιδανικό. Πρώτα πρώτα για σένα. Σαν καμπάνα ακούγεται μέσα στο μυαλό μου η φράση "Ποτέ μην αφήσεις το παρελθόν σου να επηρεάσει το παρόν σου, γιατί θα καταστρέψει το μέλλον σου". Κι αν το παρελθόν μας είναι το μέλλον μας; Κι αν απλά δε θέλουμε να έχουμε μέλλον χωρίς αυτό το παρελθόν; Κι αν η ζωή χωρίς το παρελθόν μας ήταν απλή; Χωρίς την ομορφιά του μυστηρίου και του πάθους; Αλήθεια θα μπορούσαμε να ζήσουμε μια τέτοια ζωή; Χωρίς πάθος; Χμμ.. Μπορεί κανείς να ζήσει μόνος του με τον ορθολογισμό του και μόνο; Βλέπω τους μεγάλους επιστήμονες που σημάδεψαν την ανθρώπινη πρόοδο. Οι μισοί είχαν άθλια προσωπική ζωή. Θα μου πείτε αφοσιώθηκαν στην επιστήμη. Ναι αλλά είχε νόημα μόνο με αυτό η ζωή τους; ίσως ο πόθος τελικά να είναι κάτι το πολύ γενικό. Να μην περιορίζεται στον έρωτα ενός φυσικού προσώπου. Πόθος μπορεί να είναι και η επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο. Ίσως..
Από την άλλη βλέπω άτομα να κοιτάζονται τόσο βαθιά, τόσο έντονα, να κινούνται ο ένας όπως τον άλλο, να είναι ΕΝΑ. Αμέσως σκέφτομαι περί συμπλήρωσης του ανθρώπου. Πάλι μέσα μου αντηχεί η φράση "Έρωτας είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για το άλλο του μισό από το οποίο χωρίστηκε".
Αλήθεια γιατί τα λέμε καν όλα αυτά; Τελικά ίσως με την πολύ φιλοσοφία χάνεις το νόημα. Ίσως να έχουμε όλοι χαθεί σε μια βαθιά σκέψη και να μην βλέπουμε την πραγματικότητα που είναι μπροστά μας. Ίσως τελικά να μη χρειαζόμαστε εγχειρίδιο. Ίσως τελικά η ζωή να είναι απλή.
Η αλήθεια είναι πως η ζωή είναι μικρή. Είναι υπερβολικά μικρή για να απογοητευόμαστε για τα λάθη του παρελθόντος. Εξάλλου δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε, μόνο να προσπαθήσουμε να μην τα επαναλάβουμε.
Το να μείνεις πίσω σε μια στιγμή του παρελθόντος ίσως να φαίνεται όμορφο, όμως δεν είναι και πάντα το ιδανικό. Πρώτα πρώτα για σένα. Σαν καμπάνα ακούγεται μέσα στο μυαλό μου η φράση "Ποτέ μην αφήσεις το παρελθόν σου να επηρεάσει το παρόν σου, γιατί θα καταστρέψει το μέλλον σου". Κι αν το παρελθόν μας είναι το μέλλον μας; Κι αν απλά δε θέλουμε να έχουμε μέλλον χωρίς αυτό το παρελθόν; Κι αν η ζωή χωρίς το παρελθόν μας ήταν απλή; Χωρίς την ομορφιά του μυστηρίου και του πάθους; Αλήθεια θα μπορούσαμε να ζήσουμε μια τέτοια ζωή; Χωρίς πάθος; Χμμ.. Μπορεί κανείς να ζήσει μόνος του με τον ορθολογισμό του και μόνο; Βλέπω τους μεγάλους επιστήμονες που σημάδεψαν την ανθρώπινη πρόοδο. Οι μισοί είχαν άθλια προσωπική ζωή. Θα μου πείτε αφοσιώθηκαν στην επιστήμη. Ναι αλλά είχε νόημα μόνο με αυτό η ζωή τους; ίσως ο πόθος τελικά να είναι κάτι το πολύ γενικό. Να μην περιορίζεται στον έρωτα ενός φυσικού προσώπου. Πόθος μπορεί να είναι και η επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο. Ίσως..
Από την άλλη βλέπω άτομα να κοιτάζονται τόσο βαθιά, τόσο έντονα, να κινούνται ο ένας όπως τον άλλο, να είναι ΕΝΑ. Αμέσως σκέφτομαι περί συμπλήρωσης του ανθρώπου. Πάλι μέσα μου αντηχεί η φράση "Έρωτας είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για το άλλο του μισό από το οποίο χωρίστηκε".
Αλήθεια γιατί τα λέμε καν όλα αυτά; Τελικά ίσως με την πολύ φιλοσοφία χάνεις το νόημα. Ίσως να έχουμε όλοι χαθεί σε μια βαθιά σκέψη και να μην βλέπουμε την πραγματικότητα που είναι μπροστά μας. Ίσως τελικά να μη χρειαζόμαστε εγχειρίδιο. Ίσως τελικά η ζωή να είναι απλή.
Μεταξύ 4 εγχόρδων
Και ακούγοντας μια γλυκιά μελωδία. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια σκέψη,που με πολύ συνειρμό έγινε ιδέα. Κοσμοθεωρία δεν τη λέμε. Υπαρξιακό ίσως. Όπως και να λέγεται πάντως υπάρχει.
Η σκέψη αυτή είναι απλή. Που βρίσκεται η πηγή της δύναμης του ανθρώπου;
Πολλοί ίσως σκεφτούν στον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως και αυτό να είναι σωστό. Όμως δεν είναι επαρκές αυτό. Ο άνθρωπος ως μέλος του κοινωνικού συνόλου επηρεάζεται από τους γύρω του. Ω ναι, και τώρα έρχεται το πολυπόθητο σημείο. Πόσο μπορούν να μας επηρεάσουν οι γύρω μας; Ως λάτρης των θετικών επιστημών θα έλεγα πως Επιρροή Ε στο [0, +∞) ( ότι δηλαδή κυμαίνεται από το 0 εως δεν ξέρω κι εγώ που). Και προσοχή δεν αναφέρομαι μόνο στην κοινή γνώμη. Αλλά και στη μεμονωμένη γνώμη ατόμων. Αποτελεί δεδομένο πως μέσα μας άλλα άτομα μετράνε περισσότερο από άλλα και η κρίση τους είναι πιο σεβαστή σε εμάς. Αυτά τα άτομα μπορούν πραγματικά να σε πάνε από την κόλαση στον παράδεισο και αντιστρόφως(f αντιστρέψιμη). Είναι οι στιγμές όπου άτομα σε στέλνουν στον 7ο ουρανό ή στο 7ο υπόγειο. Υπάρχει ποικιλία..
Ο άνθρωπος όμως παίρνει η χάνει δύναμη από αυτά τα άτομα, τα οποία με την στήριξή τους του δίνουν ενέργεια (ΔΗ >0) να αγωνιστεί και να παλέψει για τα θέλω του και να πιστεύω του. Άλλες στιγμές βέβαια αυτά τα ίδια άτομα του ρουφάνε όλη την ενέργεια που έχει μέσα του αφήνοντάς τον ανίσχυρο( ΔΗ<0 ).
(Αν δεν καταλαβαίνετε τα σύμβολα εντός των παρενθέσεων μην ανησυχείτε, είναι μερικές παράπλευρες απώλειες της χρονιάς)
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι αρκετά ευάλωτος στο κοινωνικό του σύνολο. Ωστόσο ας μην ξεχνάμε πάντα κάτι. Οφείλουμε να είμαστε γνώστες του εαυτού μας ώστε να γνωρίζουμε και τα όρια της καταστροφής μας. Η κατάθλιψη δεν είναι ποτέ η λύση. Ούτε και η αδιαφορία φυσικά.
Η αλήθεια είναι πως τα άτομα που μας πληγώνουν είναι ίσως τα άτομα που θέλουμε να μη μας πληγώσουν. Τα άτομα που ποθούμε ή αγαπάμε πιο πολύ. Αν όμως το θέλουμε αυτό περισσότερο από το να πληγωθούν αυτά, τότε πλέον δεν πρόκειται για αγάπη προς τον άλλο, αλλά για εγωισμό. Όταν το εγώ ξεπερνά το εσύ έχουμε εγωισμό. Όταν το εσύ ξεπερνά το εγώ έχουμε αδιαφορία του εαυτού μας. Όταν όμως το ΕΜΕΙΣ ξεπερνά και τα δύο έχουμε αγάπη. Και η αγάπη είναι το ισχυρότερο συναίσθημα. Πλέον πιστεύω είναι το μόνο που μπορεί να μας σώσει. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο, για τους φίλους, αλλά και ο έρωτας είναι πλέον από τα μόνα αγνά συναισθήματα που βοηθούν αυτόν τον κόσμο. Και εκεί βρίσκεται τελικά η δύναμη του ανθρώπου. Στην αγάπη. Είτε αυτή είναι για τον συνάνθρωπο όπου τότε αγωνίζεται, είτε είναι για το φίλο που τότε συμπαραστέκεται και συμπονά, είτε είναι για άτομο που ποθεί, που τότε γίνεται πόνος. Η δύναμη όμως της αλλαγής, της ελπίδας δε χάνεται παρά μόνο όταν ο ίδιος την απαρνηθεί
Γι' αυτό πρέπει να τα προσέχουμε και να μην ξεχνάμε ποτέ την αξία τους, θέτοντας τον εγωισμό μας πάνω από αυτά. Όταν αγαπάς το φεγγάρι έχει νόημα, ο χρόνος δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή διότι πολύ απλά δεν περνάει. Όταν αγαπάς η στιγμή σου μοιάζει με αιωνιότητα. Όταν αγαπάς έχεις αγγίξει την αιωνιότητα.
Η σκέψη αυτή είναι απλή. Που βρίσκεται η πηγή της δύναμης του ανθρώπου;
Πολλοί ίσως σκεφτούν στον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως και αυτό να είναι σωστό. Όμως δεν είναι επαρκές αυτό. Ο άνθρωπος ως μέλος του κοινωνικού συνόλου επηρεάζεται από τους γύρω του. Ω ναι, και τώρα έρχεται το πολυπόθητο σημείο. Πόσο μπορούν να μας επηρεάσουν οι γύρω μας; Ως λάτρης των θετικών επιστημών θα έλεγα πως Επιρροή Ε στο [0, +∞) ( ότι δηλαδή κυμαίνεται από το 0 εως δεν ξέρω κι εγώ που). Και προσοχή δεν αναφέρομαι μόνο στην κοινή γνώμη. Αλλά και στη μεμονωμένη γνώμη ατόμων. Αποτελεί δεδομένο πως μέσα μας άλλα άτομα μετράνε περισσότερο από άλλα και η κρίση τους είναι πιο σεβαστή σε εμάς. Αυτά τα άτομα μπορούν πραγματικά να σε πάνε από την κόλαση στον παράδεισο και αντιστρόφως(f αντιστρέψιμη). Είναι οι στιγμές όπου άτομα σε στέλνουν στον 7ο ουρανό ή στο 7ο υπόγειο. Υπάρχει ποικιλία..
Ο άνθρωπος όμως παίρνει η χάνει δύναμη από αυτά τα άτομα, τα οποία με την στήριξή τους του δίνουν ενέργεια (ΔΗ >0) να αγωνιστεί και να παλέψει για τα θέλω του και να πιστεύω του. Άλλες στιγμές βέβαια αυτά τα ίδια άτομα του ρουφάνε όλη την ενέργεια που έχει μέσα του αφήνοντάς τον ανίσχυρο( ΔΗ<0 ).
(Αν δεν καταλαβαίνετε τα σύμβολα εντός των παρενθέσεων μην ανησυχείτε, είναι μερικές παράπλευρες απώλειες της χρονιάς)
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι αρκετά ευάλωτος στο κοινωνικό του σύνολο. Ωστόσο ας μην ξεχνάμε πάντα κάτι. Οφείλουμε να είμαστε γνώστες του εαυτού μας ώστε να γνωρίζουμε και τα όρια της καταστροφής μας. Η κατάθλιψη δεν είναι ποτέ η λύση. Ούτε και η αδιαφορία φυσικά.
Η αλήθεια είναι πως τα άτομα που μας πληγώνουν είναι ίσως τα άτομα που θέλουμε να μη μας πληγώσουν. Τα άτομα που ποθούμε ή αγαπάμε πιο πολύ. Αν όμως το θέλουμε αυτό περισσότερο από το να πληγωθούν αυτά, τότε πλέον δεν πρόκειται για αγάπη προς τον άλλο, αλλά για εγωισμό. Όταν το εγώ ξεπερνά το εσύ έχουμε εγωισμό. Όταν το εσύ ξεπερνά το εγώ έχουμε αδιαφορία του εαυτού μας. Όταν όμως το ΕΜΕΙΣ ξεπερνά και τα δύο έχουμε αγάπη. Και η αγάπη είναι το ισχυρότερο συναίσθημα. Πλέον πιστεύω είναι το μόνο που μπορεί να μας σώσει. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο, για τους φίλους, αλλά και ο έρωτας είναι πλέον από τα μόνα αγνά συναισθήματα που βοηθούν αυτόν τον κόσμο. Και εκεί βρίσκεται τελικά η δύναμη του ανθρώπου. Στην αγάπη. Είτε αυτή είναι για τον συνάνθρωπο όπου τότε αγωνίζεται, είτε είναι για το φίλο που τότε συμπαραστέκεται και συμπονά, είτε είναι για άτομο που ποθεί, που τότε γίνεται πόνος. Η δύναμη όμως της αλλαγής, της ελπίδας δε χάνεται παρά μόνο όταν ο ίδιος την απαρνηθεί
Γι' αυτό πρέπει να τα προσέχουμε και να μην ξεχνάμε ποτέ την αξία τους, θέτοντας τον εγωισμό μας πάνω από αυτά. Όταν αγαπάς το φεγγάρι έχει νόημα, ο χρόνος δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή διότι πολύ απλά δεν περνάει. Όταν αγαπάς η στιγμή σου μοιάζει με αιωνιότητα. Όταν αγαπάς έχεις αγγίξει την αιωνιότητα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)