Κυριακή, Μαΐου 22

What would be a world without... Smiles

Πολύ δύσκολος ακόμα και στη σκέψη. Το χαμόγελο είναι ανέκαθεν το σύμβολο της χαράς και της ευτυχίας. Εμφανίζεται παντού στη ζωή μας. Η ιδανική μέρα ξεκινάει με αυτό όπως και τελειώνει. Είναι η απόδειξη πως ένας άνθρωπος απολαμβάνει πραγματικά τα γεγονότα ή τις καταστάσεις. Είναι το χαρακτηριστικό του καθενός. Πολλά άτομα διακρίνονται από τα άλλα για το χαμόγελο τους, για το πόσο συχνά χαμογελούν ή όχι, ή για το πόσο έντονο είναι το χαμόγελό τους.

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να ζουν χωρίς το χαμόγελο τους. Αυτά τα άτομα χαίρεσαι να τα έχεις κοντά σου διότι σου μεταφέρουν όσο το δυνατόν πιο πολύ την ευτυχία τους. Αυτά τα άτομα βέβαια όταν αφήνουν το χαμόγελο να φύγει από πάνω τους, τότε οφείλει ο κάθε σωστός φίλος να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Διότι κάθε χαμόγελο έχει περάσει πολλά, κι όταν φεύγει σημαίνει ότι το ποτήρι ξεχείλισε, πως ο πόνος υπερτέρησε του χαμόγελου.

Πολλοί λένε πως πίσω από κάθε χαμογελαστό άνθρωπο άνθρωπο κρύβεται μια πικρή ιστορία. Και αυτό είναι αλήθεια. Όμως αυτό είναι που τους κάνει τόσο χαμογελαστούς. Δεν μπορεί να υπάρξει δυστυχία χωρίς ευτυχία, ούτε και χαρά δίχως πόνο. Ένας άνθρωπος που δεν παύει να χαμογελάει είναι ένας άνθρωπος που συνειδητοποιεί την αξία που έχει αυτή η μικροσκοπική πράξη ευτυχίας.

Το χαμόγελο είναι από τα πιο ωραία θεάματα που υπάρχουν σήμερα. Είναι το σύμβολο της ελπίδας και της χαράς. Αξίες που μακάρι να μην πάψουν ποτέ να υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο. Σε αυτόν τον γκρίζο κόσμο το χαμόγελο είναι σαν ουράνιο τόξο..

Τρίτη, Μαΐου 17

What would be a world without..Egoism

Τι θα ήταν ο κόσμος αν δεν κοιτάζαμε τόσο το εγώ μας; Με την αρνητική έννοια πάντα του εγωισμού. Δεν αρνούμαι πως λίγο ενδιαφέρον για τον εαυτό μας είναι κακό πράγμα, αλλά σήμερα έχει ξεπεράσει κάθε νοητό όριο. Αν το εμείς κυριαρχούσε; Αν υπήρχε αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων; Αν δεν νοιαζόταν ο καθένας για τον εαυτό του;

Ο κόσμος σήμερα έχει γίνει τόσο ψυχρός που το μίσος είναι αυθόρμητο συναίσθημα. Και ανθίζει σε αυτήν την εποχή. Μια εποχή όπου όλοι θέλουν να γίνουν οι κορυφή και ξεχνάνε τον εαυτό τους.Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για τους άλλους. Όταν βλέπεις μερικούς νέους να σπρώχνουν τους ηλικιωμένους για μια θέση, ή να παίρνουν τις θέσεις των ανάπηρων πώς μιλάμε για ανθρωπιά; Ξεχνάνε ότι είναι και αυτοί άνθρωποι. Ότι είναι όλοι ίσοι. Ξεχνούν τη φύση τους και συμπεριφέρονται σαν άμυαλα πλάσματα έχοντας ως μόνο στόχο την προσωπική τους ευτυχία.

Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τους γύρω μας και πράττουμε σα να μην ξέρουμε τίποτα. Και δεν είναι αναγκαστικό να είναι κανείς υπερβολικός να δίνει ότι έχει και δεν έχει σε φιλανθρωπίες και τα σχετικά. Αλλά μόνο το ενδιαφέρον για τον άλλο προοδεύει τον άλλο. Μας μάθαιναν ότι είναι καλός τρόπος να βοηθάς έναν ηλικιωμένο που έχει ανάγκη. Ένα άτομο με ειδικές ανάγκες να μπει σε ένα λεωφορείο για παράδειγμα. Η μια μητέρα με το παιδί της να βγει από αυτό. Δεν είναι πράξεις μεγάλου ηρωισμού και λαμπρότητας. Αλλά είναι πράξης αγάπης. Και είτε το θέλουμε είτε όχι μόνο έτσι θα προοδεύσει ο κόσμος. Με αγάπη προς το συνάνθρωπο. Γίνομαι κουραστικός μιας και το επαναλαμβάνω συνέχεια. Αλλά επανάληψη εστί μητήρ πάσης μαθήσεως.. Όπως είχε πει και ο Hendrix "Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη..." Ιmagine

Δευτέρα, Μαΐου 16

Where Rainbows End

Μετά από μία πολύ πρόσφατη(πραγματικά πολύ πρόσφατη θα έλεγα) συζήτηση που είχα συνειδητοποίησα πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στην καρδιά κάποιων η επιθυμία να νιώσουν πράγματα τόσο πολύ δυνατά που θα μπορούσαν να μείνουν ακέραια και να ανακυκλώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Μιλάω για τον έρωτα.Δε μου αρέσει που λένε ότι είναι κύκλος με αρχή και τέλος τα συναισθήματα του κόσμου. Γι’ αυτό κι εγώ λέω πως ο κύκλος είναι κλειστή γραμμή, όταν κάτι κινείται πάνω του ασκείται σ’ αυτό μία κεντρομόλος δύναμη F κάθετη στην ταχύτητα, κάνει μια πλήρη περιστροφή Ν=1 σε χρόνο μιας περιόδου Τ και επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε για να συνεχίσει την ίδια κίνηση. Τα συναισθήματα ανακυκλώνονται, κι όταν είναι αληθινά, ω θεέ μου, ποιος μπορεί να τα ξεχάσει;

Αλλά μόνο όταν είναι αληθινά. Εννοώ αληθινά αληθινά. Εννοώ από ‘κείνα που κρατάνε. Όχι από ‘κείνα που χρησιμοποιούμε αλόγιστα τις λέξεις που τα αντιπροσωπεύουν ευτελίζοντας τες, και παίρνοντάς τες πίσω μετά από λίγο καιρό. Ω ναι έτσι κάνουμε. Το κάνουμε συχνά.

Αλλά σκέψου. Σκέψου τι όμορφο θα ήταν. Να νιώθεις κάτι για κάποιον τόσο δυνατό. Να τον εμπιστεύεσαι τόσο ώστε να του δείχνεις τον καλύτερο και το χειρότερο εαυτό σου. Να θες να είσαι μαζί του. Να νιώθεις αγαλλίαση όταν αυτό συμβαίνει. Να σε αποφορτίζει αλλά και να σε κρατάει σε εγρήγορση ταυτόχρονα. Να νιώθεις μαζί και πάθος, και έρωτα, και φιλία για τον άλλο. Να νιώθεις και απλή, ανιδιοτελή, ουσιαστική αγάπη. Ουτοπικό; Εγώ πιστεύω πως υπάρχει. Κι αν δεν υπάρχει έλα να μου το πεις.

Πούλια

Κυριακή, Μαΐου 15

What would be a world without....

Αυτός ο τίτλος θα αποτελέσει μια νέα σειρά άρθρων που θα γράψω αυτές τις μέρες έχοντας ως σκοπό να αναφέρω τις αξίες του σήμερα μαζί με μια δόση ιδανικού.

Το πρώτο μου άρθρο λοιπόν μετά από αυτήν τη μικρή και όπως πάντα σχετικά άσκοπη φλυαρία θα είναι πάνω στη φιλία.

Τι θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς φιλία; Πολύ πιο άδειος, κρύος, σκοτεινός και μελαγχολικός από ότι είναι τώρα. Ακούμε κάθε μέρα φράσεις που εξυμνούν τη φιλία. Οι φίλοι είναι οι οικογένεια που διαλέγουμε. Οι φίλοι είναι σαν τετράφυλλα τριφύλλια κ.ά.

Ασχέτως αν αυτά ισχύουν ή όχι εκ πείρας έχω συνειδητοποιήσει ένα πράγμα. Οι καλοί φίλοι είναι λίγοι. Φίλοι υπάρχουν πολλοί. Πραγματικοί όμως πολύ λίγοι. Και αυτό γιατί λίγοι είναι αυτοί που θα σε στηρίξουν στις δύσκολες στιγμές. Που θα σου φέρονται σωστά και θα νοιάζονται για σένα. Και αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά να τα λέτε όλα τα μυστικά σας στον άλλο είναι να ξέρετε τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Μπορείτε απλά να μιλάτε για τυχαία πράγματα και παρόλ'αυτά να θεωρείτε κάποιον πολύ καλό φίλο.

Η φιλία δεν είναι μια σχέση ανταπόδοσης πάντα. Είναι μια σχέση αγάπης. Χωρίς να περιμένεις πάντα το ανάλογο αποτέλεσμα συνεχίζεις και είσαι δίπλα στον άλλο σαν να είναι η οικογένεια σου. Γιατί τελικά ίσως οι φίλοι να είναι η οικογένεια που επιλέγουμε...

Τα στερεότυπα αυτά περί μυστικών θεωρώ πως είναι άστοχα. Γιατί ναι μεν πρέπει να ξέρεις τον άλλο, ωστόσο δεν παίζει τόσο ρόλο πόσο καιρό τον ξέρεις αλλά το τι χημεία υπάρχει μεταξύ σας..Πολυσυζητημένο θέμα για το οποίο θα μπορούσαν να ειπωθούν άλλα τόσα.. Αλλά το καθένα στον καιρό του.

Αυτό το άρθρο είναι για όλους τους φίλους μου παλιούς και καινούριους.. Και για όσους έχουν φίλους και τους θεωρούν σημαντικούς γι'αυτούς.

It takes years to build trust but only seconds to destroy it..

Η αλήθεια είναι πως η έμπνευση προέρχεται από παντού. Από έναν καυγά, από μια κουβέντα, ακόμα και από μια άσκηση! Στην περίπτωση μας από διάφορα. Τελειώνοντας αυτήν την ανούσια εισαγωγή ας μπούμε στο θέμα μας.

Η εμπιστοσύνη είναι ένα από τα σημαντικότερα συναισθήματα που μπορεί να νοιώσει κάποιος για κάποιον άλλο. Και αυτό για τον πολύ απλό λόγο το ότι η εμπιστοσύνη μπορεί να αφορά μια απλή πληροφορία, εώς και την ίδια μας τη ζωή. Συνεπώς είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε την εμπιστοσύνη σε άτομα που την αξίζουν.

Θα ήθελα να επιμείνω στην εμπιστοσύνη σε δυο καταστάσεις της ζωής μας.

Η εμπιστοσύνη σε μια σχέση. Κατά τη γνώμη μου η βασικότερη αξία που πρέπει να υπάρχει μαζί με την ειλικρίνεια. Και αυτό γιατί είναι βασικό να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στο άτομο με το οποίο μοιραζόμαστε τις πιο τρυφερές και συναισθηματικά φορτισμένες μας στιγμές. Γιατί είναι αδύνατο να νοιώθεις άνετα με κάποιον που δεν εμπιστέυεσαι. Πολλές φορές για να μην πληγωθούμε αμφιβάλλουμε για τον άλλο ως μια μορφή άμυνας από κάτι που έχουμε πάθει ήδη. Αυτό βέβαια μόνο αρνητικά μπορεί να φέρει αφού οριοθετούμε κάτι το διαφορετικό με βάσει τις παλιές μας εμπειρίες. Όντως πρέπει να υπάρχει πάντα μια προσοχή στην αρχή, ωστόσο μερικά θέματα που είναι πολύ ιδιαίτερα δεν μπορούν να τίθενται υπό αμφισβήτησης σε μερικές καταστάσεις. Και σε αυτούς τους τομείς είναι που φαίνεται η πραγματική αγάπη που έχουμε για κάποιον...

Η εμπιστοσύνη σε μια φιλία. Ένας αρκετός λεπτός τομέας που δεν είναι εύκολο να γίνει σωστή αναφορά. Είναι βέβαια ευνόητο πως σε έναν πολύ καλό μας φίλο(κολλητό πείτε τον ή όπως αλλιώς επιθυμείτε) οφείλουμε να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη ότι και να συμβεί. Στους νέου φίλους τώρα οι απόψεις διχάζονται. Πολλοί πιστεύουν πως δεν πρέπει να τους εμπιστευόμαστε μέχρι να δείχνουν ότι είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Εγώ διαφωνώ. Πιστεύω πως πρέπει να δίνεται εμπιστοσύνη στον καθένα και ανάλογα με τις πράξεις τους να του αφαιρείται ή όχι. Η διαφορά είναι πως αυτή τη φορά δεν έχουμε εμποδίσει τον άλλο να δείξει τον εαυτό του και έτσι είμαστε σίγουροι για το με τι άτομο έχουμε να κάνουμε. Βέβαια μερικές φορές άτομα δε μας εμπιστεύονται αρκετά όσο και να τα εμπιστευόμαστε εμείς.. Εκεί δε μένει παρά να τους αποδείξουμε πως είμαστε άξιοι. Πως; Συμπεριφερόμενοι ως σωστοί φίλοι. Στηρίζοντας τους όποτε χρειαστεί και όντας έτοιμοι να τους βοηθήσουμε όποτε χρειαστεί. Διότι αυτή είναι η αξία της πραγματικής αγάπης προς τους φίλους. Να δίνεις χωρίς να περιμένεις πάντα να πάρεις. Και να μη σε νοιάζει. Γιατί μόνο η φιλία με τον άλλο σε κάνει ευτυχή...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη σημερινή έμπνευση

Τρίτη, Μαΐου 10

Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει μόνο να μάθουμε ποια είναι η τελευταία


«Η αίσθηση του «γυρισμού» των πραγμάτων μου είναι οικεία, ίδια όπως το κύμα της ποίησης που τ’ αφήνω να χτυπά μακριά και να ξαναγυρίζει εκεί που περιμένω, λιγοστεμένος κάθε φορά και περισσότερο αλλ’ ορθός, καθώς το θέλησα.

Ένας αμετανόητα ερωτευμένος-που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα πάνω κάτω και περιμένω… Τι; Ίσως αυτό θα έλεγα που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυο, πήζει στο στήθος και βαραίνει.Kαι ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί..

Ζούμε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας με τη σκέψη τι θα μπορούσε να έχει συμβεί διαφορετικά αν είχαμε εμείς συμπεριφερθεί διαφορετικά. Κατά μέσο όρο ζούμε 59 λεπτά κάθε ώρα, δηλαδή το 98% της ζωής μας σκαλίζοντας το παρελθόν ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, αντί να αντιμετωπίζουμε το κάθε ένα από αυτά τα λεπτά σαν να είναι μοναδικό, καθώς είναι.

Θέλει όμως τόσο πολύ να ταυτιστεί, να σταματήσει αυτή η παράλληλη ζωή, να βγει το βάθος στην επιφάνεια, να γίνουν όλα απλά…


«Κι έτσι ίσως και να μην αξίζει να χάνεις χρόνο απ’ τη ζωή σου, να σπαταλάς τη φαιά ουσία σου σκεπτόμενος τι θα μπορούσε να έχει γίνει αν…Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι ξεχνάω. Απλώς αφήνω πίσω αυτή τη Μαύρη Εβδομάδα και όλα τα προηγούμενα. Σαν ανάμνηση. Μια ακόμα γλυκιά ανάμνηση. Δε θέλω να την αμαυρώσω με άλλα κλάματα και αναλύσεις επί αναλύσεων. Δε θέλω πια να μάθω το γιατί. Απλώς χαίρομαι που την έζησα-καλώς η κακώς ήρθε καιρός να την αφήσω πίσω και να συνεχίσω τη μικρή ζωή μου. Είναι τόσο μικρή η ζωή εαυτέ μου. Είναι τόσο μικρή. Ήταν μια Μαύρη Τετάρτη. Μια Μαύρη Πέμπτη και μία Μαύρη Παρασκευή. Δε ζω πια για τη μέρα που θα αλλάξεις γνώμη. Ζω για να ζήσω. Χαίρομαι που ένιωσα. Δε μετανιώνω. Και τουλάχιστον έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Το κούτελό μου καθαρό και το κεφάλι μου ψηλά.

Ευχαριστώ για όλα»

Το σκεπτικό είναι το ίδιο με παραπάνω. Με αυτό της κοπέλας που έγραψε το κείμενο στα τελευταία εισαγωγικά. Δεν είναι αξιοθαύμαστη, απλώς κατάλαβε-αργοπορημένα μεν αλλά κατάλαβε. Μη σκέφτεσαι άλλο.

Μη μετανιώνεις πια. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα. Φέρσου συνειδητά και κάποτε θα δεις-θα το δεις πως είναι σπουδαίο να μην έχεις κάνει κάτι για το οποίο μετάνιωσες. Δεν αντέχω άλλο να σκέφτομαι σύνθετα. Η ζωή είναι απλή μου είπαν ,την προηγούμενη Τετάρτη, αλλά μέχρι τώρα δεν μπορούσα να το δω. Κοίτα να δεις που είναι. Δεν αντέχω άλλο να τα σκέφτομαι όλα. Que sera sera.

Εμείς κρατάμε τον εαυτό μας μακριά από τη λύτρωση και την ευτυχία του.

Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ από πού κρατάει το πάθος να μισούμε τη δυνατότητα της ίδιας μας της σωτηρίας. Είναι που ίσως θα ήθελε να μην το ξέρει-αλλά παρόλα αυτά το ξέρει-πως υπάρχει. Και πως είναι ο ίδιος η αιτία που δεν μπορεί μήτε να την πλησιάσει μήτε να την υπερβεί. Θέλουμε δε θέλουμε είμαστε όλοι δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.

Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης…

Πούλια( η νέα μου συνεργάτιδα)


Δευτέρα, Μαΐου 2

Είμαστε όλοι μέλη της γενιάς μας

Είτε το θέλουμε είτε όχι. Και εγώ ανήκω σε μια ιδιότροπη.

Είμαι μέλος της γενιάς που θα σώσει τον πλανήτη και το περιβάλλον. Οι προηγούμενοι τα διέλυσαν όλα και τώρα με κατατάσσουν υπεύθυνο να μαζέψω να φτιάξω τα σπασμένα.

Είμαι μέλος της τεμπέλικης γενιάς. Της γενιάς που δεν ξέρει τι θα κάνει στο μέλλον, κοπροσκυλιάζει όλη μέρα όπως λένε. Της γενιάς που δε διαβάζει που απλά θέλει να περνάει καλά και δεν τη νοιάζει το μέλλον της.

Είμαι μέλος της γενιάς της αποβλάκωσης. Της γενιάς που έχει γίνει ένα αποβλάκωμα από την τηλεόραση και που καταπίνει ότι κατέβει του κάθε δημοσιογράφου χωρίς να το μασήσει- ούτε καν να το μυρίσει.

Είμαι μέλος της γενιάς των κομμάτων. Της γενιάς που όταν μπαίνει στο πανεπιστήμιο γίνεται θήραμα των κομματόσκυλων που την κυνηγάνε για να την εξουσιάσουν και να φυλακίσουν την ελεύθερη βούληση και σκέψη της με δωροδοκίες.

Είμαι μέλος της γενιάς της αλλαγής. Της γενιάς που θα αλλάξει το μέλλον, που θα πάρει τη χώρα από τους παλιούς και θα την κάνει ολοκαίνουρια. Που θα κάνει τον κόσμο πιο όμορφο γιατί αυτό είναι το καθήκον της.

Μισό λεπτό.. Γιατί θα τα κάνω αυτά; Γιατί αυτές τις ταμπέλες μου κολλήσανε;

ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ!

Θα κάνω καλύτερο το περιβάλλον γιατί αγαπώ τη φύση με όλες τις ομορφιές της και τα πλάσματά της. Γιατί θέλω να αναπνέω καθαρό οξυγόνο και όχι σκουπίδια. Γιατί θέλω να φτιάξω έναν όμορφο πλανήτη για να ζήσουν τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου.

Θα δώσω νόημα στη ζωή μου και θα βρω τι θέλω να κάνω στο μέλλον. Θα σηκωθώ από τον καναπέ και θα γίνω κάποιος μέσα σε αυτή τη λαοθάλασσα. Για να έχω μια καλύτερη ζωή και να προσφέρω μια καλή βάση στα παιδιά μου να έχουν ότι χρειάζονται για να πετύχουν κι αυτά.

Θα αποκτήσω κριτική σκέψη. Δε θα αφήσω κανένα κανάλι και κανένα δημοσιογράφο να ελέγξει τις σκέψεις μου. Θα έχω δική μου βούληση και όχι αυτή που μου επιτάσσουν τα μέσα ενημέρωσης προσπαθώντας να κατευθύνουν τα πλήθη.

Θα πω όχι στη δωροδοκία. Θα χτίσω ένα μέλλον πάνω στην ελεύθερη σκέψη και αρνηθώ την ανακατεύθυνση της από οποιονδήποτε. Δε θα επιτρέψω στη συνείδησή μου να εγκλωβιστεί από την ιδεολογία του καθενός.

Θα αλλάξω τον κόσμο. Γιατί θέλω έναν κόσμο ειρήνης και αγάπης, χωρίς πολέμους, πείνα και απληστία. Θέλω να παλέψω για έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο για τον οποίο θα είμαι περήφανος να ζω. Γιατί θα είναι δικός μου. Θα τον έχω φτιάξει εγώ και η γενιά μου με πολύ προσπάθεια, με αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Έναν κόσμο όπου θα μπορέσουν να ζήσουν ήπια και τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου. Έναν κόσμο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν η γενιά μου αφήσει τις ταμπέλες που της θέτουν για να την οριοθετήσουν και δει πια πόσο ισχυρή είναι.

Είμαστε μέλη της γενιάς μας. Η γενιά μας είναι μέλος του μέλλοντος μας. Είμαστε κι εμείς μέλη του μέλλοντος μας. Ας μην αφήσουμε έτσι αυτήν την ευκαιρία. Έχουμε τη δύναμη της αλλαγής στα χέρια μας. Ας μην τη χαραμίσουμε άλλο.